Isabelle Kocher verliest machtsstrijd bij Engie

De Franse krant Le Figaro titelde gisterenochtend al: ‘La bataille perdue d’Isabelle Kocher’. Een échte verrassing is het desavoueren van de topvrouw niet. Het rommelde al enkele maanden in het Parijse hoofdkantoor van Engie. Een van de oorzaken is dat Isabelle Kocher op gespannen voet leefde met haar raad van bestuur, én vooral met de voorzitter van die raad, Jean-Pierre Clamadieu, de gewezen topman van Solvay. 

Kocher probeert Engie klaar te stomen voor de toekomst. De tanker, met een jaaromzet van ruim 60 miljard euro, moet van koers wijzigen; van een grote energieproducent naar een aanbieder van duurzame energiediensten. Inmiddels heeft ongeveer twee derde van de 160.000 werknemers wereldwijd als taak om klanten te helpen minder energie te verbruiken. De strategie van Kocher stond daarbij herhaaldelijk ter discussie. In vier jaar tijd slaagde ze er wel in om het nettoresultaat van de groep weer winstgevend te maken, maar dat werd grotendeels afgedwongen door de verkoop van exploitaties. Analisten wijzen er evenwel op dat de bruto exploitatie - zeg maar het échte resultaat - onder het niveau van 2015 blijft haperen.

Een van de pistes voor de toekomst is het opdelen van het concern. Kocher is daar rabiaat tegenstander van. Tegelijk liet ze de sterke gaspositie van het concern in Frankrijk niet los die Engie ruim tien jaar geleden overnam van het toenmalige staatsbedrijf Gaz de France. Engie is op die manier de grootste leverancier van gas in Frankrijk en tegelijk is het er eigenaar van het gastransport en het distributienet. De raad van bestuur onderzoekt een verkoop van die divisie, tegen de zin van de CEO dus. Intussen bleef Kocher ook stevig vasthouden aan de kerncentrales, onder meer in ons land. Dat de eigengereide Kocher ook zonder medeweten van de raad van bestuur een deal probeerde te sluiten met de Franse overheid over de aankoop van het waterbedrijf Suez werd haar dan ook zwaar aangerekend. Net als het opzijschuiven van een aantal sleutelfiguren in het management die haar visie niet deelden.

‘Frêle postuur, ‘grande’ statuur’ 

De interne spanning kwam aan de oppervlakte via een Twitter-campagne van het personeel die  #donttouchmyCEO  lanceerde om haar te steunen. Zoals steeds in Frankrijk is ook hier de politiek niet ver weg. Engie is voor 24 procent in handen van de Franse staat en geldt als een kroonjuweel. Een groep politici, zakenmensen en opiniemakers pleitte deze week nog in een opiniestuk in Les Echos om Kocher als CEO te bevestigen voor een tweede termijn. Onder meer de burgemeester van Parijs Anne Hidalgo (PS) en de voormalige rechtse minister Xavier Bertrand spraken al openlijk hun steun uit. Ook Yannick Jadot, de voorzitter van de Groenen, staat aan de kant van Kocher. Tegelijk leeft Kocher op gespannen voet met president Emmanuel Macron. Als minister van Economische Zaken was hij al erg terughoudend om haar destijds als CEO van Engie te benoemen. Macron vond haar ‘te koud, te afstandelijk, te intellectueel’, weet Le Monde. De relatie tussen de twee kwam dan ook nooit verder dan gedwongen beleefdheid.

Kochers wat frêle postuur staat in schril contrast met de ‘grande’ statuur van haar positie. Ze is de enige vrouwelijke CEO van een bedrijf in de Franse beursindex CAC40 en geldt als een van de machtigste vrouwen van Frankrijk. Na een studie natuurkunde aan de prestigieuze École Normale Supérieure werd ze een van de ingenieurs van het Corps de Mines, een prestigieus college dat de Franse staat adviseert.  Het is ook niet voor het eerst dat de cenakels van de macht samenvloeien in het hoofdkwartier. Kocher zelf overleefde eerder al eens een machtsstrijd met Gérard Mestrallet, die gold als een typische PDG (tegelijk président én directeur général). Kocher hoopte zelf ook PDG te worden, bij het vertrek van Mestrallet, maar de dubbelrol werd ontbonden. Naar verluidt, door Macron. Ze kreeg Jean-Pierre Clamadieu naast, en nu ook over, zich.