De vijf boeken die het leven van Bart Peeters hebben veranderd

Van de ouderlijke bibliotheek tot nu: boeken zijn altijd in de buurt van zanger en presentator Bart Peeters, maar de studies hebben zijn leeservaring wel veranderd: "Ik heb Germaanse gestudeerd, dus ik heb alle classics gelezen, van Dante tot Thomas Mann. En natuurlijk zou ik nu kunnen beginnen over "La divina commedia". Maar eerlijk? Ik gebruik boeken om te ontspannen, en soms zijn het zelfs gewoon gebruiksvoorwerpen."

"Eigenlijk zou je als student zelf het ritme moeten kunnen kiezen waarmee je de klassiekers leest", verklaart Peeters het feit dat hij lang niet over boeken wilde praten. "Ik vind "Het lijden van de jonge Werther" van Goethe echt geweldig, maar als je er in vier uurtjes door moet en er een examen over moet afleggen, dan wordt het al minder." Toch valt er in deze lijst minstens één klassieker te bespeuren.

Muzikanten die lezen over ándere muzikanten, het blijkt een ding. Ook Raymond van het Groenewoud heeft zich al gewarmd aan de ontboezemingen van collega’s. Bart Peeters verslindt (auto)biografieën van internationale sterren, zoals recent nog die van Elton John: “Iets te weinig muziek, maar des te meer smeuïge details. Wat interessant is bij autobiografieën, is wat er niet verteld wordt.”

“Toen ze Mick Jagger vroegen om een autobiografie zei hij “I don’t remember”, maar ik wil het wél weten", legt Peeters uit. "En dan is de biografie van Philip Norman de beste. Het verklaart veel.” Norman schreef ook de biografie van John Lennon, en ook die heeft Bart Peeters al gelezen.

"Seks drugs en rock-'n-roll zijn zeker niet de bepalende factoren in mijn leven, bij Mick Jagger zou je zoiets wél kunnen vermoeden. Het wonderlijke is: Jagger komt van de London School of Economics. Mick Jagger is een econoom, zoals Paul De Grauwe! Hoe groter de spreidstand, hoe interessanter de mens." (lacht)

Bart Peeters heeft nog een extra reden om dit boek te lezen: "Prille zestigers zoals ik vinden het niet erg om te kijken hoe mensen zoals Jagger maar blijven gaan. Terwijl ik in mijn jonge jaren honderden kilometers heb omgereden om Mick Jagger te zien spelen in Turijn, omdat ik ervan uitging dat hij snel zou sterven, op z'n 36e." Ter info, hij wordt 77 dit jaar.

Bart Peeters heeft een Lewis Carroll-periode gehad, rond z'n zestiende. Al begreep hij "Alice in Wonderland" eerst totaal niet. Het is dan ook helemaal geen kinderboek, stelt Peeters. De opvolger "Alice in Spiegelland" vindt hij zo mogelijk nog straffer.

"Carroll heeft echt heel veel bij elkaar gefantaseerd, en met z’n volle bewustzijn, zonder XTC of zo. Ik heb echt respect voor zijn absurdisme. Het klinkt misschien raar maar "Het leugenpaleis" is niet alleen schatplichtig aan Godfried Bomans, maar ook wel aan "Alice in wonderland"."

"Je moet soms bewust scheel naar de wereld kijken, en dit boek is daar een straf voorbeeld van. Overduidelijk een boek voor volwassenen, ik zou het m’n jonge kinderen nooit aanraden. Ik heb het ook nooit voorgelezen."

Bart Peeters is een oprechte fan van Louis Paul Boon, maar op z'n 13e bezorgde de roman "De bende van Jan de Lichte" hem een klein trauma: "Dat gonsde rond: er is daar een boek, over rebellie, dat moet je lezen. Nu blijkt dat gewoon de betere Robin Hood, maar toen lazen we dat met rode oortjes."

"Ik wilde er zelfs een poppenkastvoorstelling van maken, met vrienden op school. Maar toen ik het boek doorgaf om te lezen, vond de moeder van een van mijn vriendjes het exemplaar onder zijn hoofdkussen. Dat heeft geleid tot een soort motie van wantrouwen tegenover mijn ouders. We spreken over de jaren 70, en dit boek zou dus aanzetten tot rebellie!"

"De bende van Jan de Lichte" speelt zich af in de 18e eeuw, maar Peeters looft de beschrijvingen van Boon, het lijkt alsof je er zelf bij bent. Het boek is ondertussen ook herwerkt tot een televisieserie, met Matteo Simoni in de hoofdrol. En dat is niet de eerste herwerking, herinnert Bart Peeters zich: "Er is ooit een theaterversie geweest en die was heel erg slecht, met René Verreth als een misplaatste Jan de Lichte. Ik denk dat Matteo Simoni daar toch iets meer voor in de wieg is gelegd."

Bart Peeters kreeg als 7-jarige wel een gitaar van Sinterklaas maar met het zingen vlotte het niet, hij werd zelfs geweigerd voor het schoolkoor: "Mijn droom was om ooit over straat te wandelen en door mensen van allerlei pluimage herkend te worden als zanger. Ik heb daar lang voor moeten sparen." 

"Uiteindelijk kwam ik bij "The Radios" terecht, bij de twee beste soulzangers van het land. Ik ben dan in grote paniek klassieke zang beginnen volgen. Want oei, nu zit ik in een popgroep en ik heb nog altijd dat zangprobleempje. Maar die klassieke manier van zingen, die kan je natuurlijk niet gebruiken in de muziek waar ik van droom."

In aanloop naar de marathonconcerten in de Lotto Arena kwam Bart Peeters terecht bij het boek van de Deense Cathrine Sadolin, en dat bleek een openbaring: "Veel dingen die mij vroeger waren wijsgemaakt, mogen blijkbaar wél. Er zijn dus verschíllende zangtechnieken, leer ik uit dit boek. Mijn Nederlandse zanglerares heeft mij met technieken uit "De complete zangtechniek" veel hoger laten zingen, bijvoorbeeld. Maar eerlijk, wanneer deze concertreeks in mei voorbij is, ben ik dat wellicht allemaal alweer vergeten."

Toen de vader van Bart Peeters ontdekte dat zoonlief "Gangreen" van Jef Geeraerts uit z'n persoonlijke bibliotheek had genomen vond vader Peeters dat niet erg, maar raadde hij meteen ook “Tien brieven rondom liefde en dood” aan. "Dat is het mooiste dat Geeraerts ooit heeft geschreven", vertelt Peeters. "Via dat boek heb ik de liefde voor het kortverhaal opgevat. En zo ben ik ook bij Roger Van de Velde uitgekomen."

"Dat is een bundeling van gekke kortverhalen, met vaak dezelfde pointe. Het verhaal uit de titel - "Kaas met gaatjes" - gaat bijvoorbeeld over een uitgebluste kaartjesknipper die razend wordt van kaas met gaatjes, maar het waarom ontdek je pas op het einde. Ik had nog 500 andere boeken kunnen kiezen, maar deze kortverhalen van van de Velde ken ik allemaal nog, ze hebben duidelijk indruk gemaakt." 

"Op school en op de universiteit werd die doodgezwegen", herinnert Peeters zich. "Nu lees ik op Wikipedia dat die Roger Van de Velde in de jaren zestig met een schrijfverbod in een instelling is beland, maar hij bleef schrijven. Zijn vrouw smokkelde zijn verhalen uit de instelling, in haar onderbroek! Daarom dus kortverhalen, voor meer was er geen plaats in die onderbroek. En zo zijn die verhalen uiteindelijk bij mij beland", besluit Bart Peeters. "Dat zou bijna zelf een kortverhaal van Roger van de Velde kunnen zijn, maar het was spijtig genoeg zijn echte leven."