Columniste Femke had gasten op bezoek: “Gezelligheid mag best al eens uit een potje komen”

Afgelopen weekend kregen we vrienden op bezoek. Een collega van een concurrerende brouwerij, die afgezien daarvan een fijne vent is, samen met z’n vrouw. Twee leuke mensen met een groot hart voor dieren. De aanleiding voor hun bezoek was dan ook de kennismaking met onze opvangkatjes.

En zaterdag besefte ik nog maar eens hoe fel je leven verandert eens er kinderen zijn. Ik heb nooit stress gehad voor dinertjes met vrienden. Meestal liep ik dezelfde namiddag nog snel langs de supermarkt, flanste op goed gevoel een driegangenmenuutje in elkaar en diepte een fles goeie wijn op uit onze voorraadput. Tafeltje-dekje en klaar is kees. Geen nerveus geloop, geen gedoe.

Maar de kaarten liggen anders met een peuter in huis en een baby op komst. Toen ik in de supermarkt gezwind tussen de rekken scheurde, op zoek naar m’n favoriete ingrediënten, botste ik elke paar stappen op de bedenking ‘shit, mag ik niet eten’. En laat me nu net een grote fan zijn van een heerlijke carpaccio, sushi en andere ongebakken dingetjes. Beteuterd legde ik de gerookte zalm en de tiramisu-to-be terug in het koelvak. De goed doorbakken kost komt me zo onderhand de oren uit - ja, nu al - en eerlijk is eerlijk: cava zonder alcohol is niet te drinken. Bon, naar huis met een karretje zwangerschapsproof ingrediënten en ik ging aan de slag.

Maar koken met een peuter aan je been is ook een pak moeilijker dan zonder, dus ruilde ik het voorgerecht in voor een iets uitgebreider aperitiefbuffet. Da’s toch kei-2020, niet? Ik verdeelde mijn tijd tussen het entertainen van onze zoon en het klaarmaken van iets wat moest lijken op aperitiefhapjes. Kort gezegd: Ik maakte een plukbrood en trok een bakje olijven en een zak chips open. Ondertussen probeerde ik m’n man in te schakelen als puzzelmaker/boekjeslezer/kampenbouwer, maar onze zoon vindt een goeie timing helaas ferm overroepen en koos uitgerekend deze dag uit voor een partijtje ‘alleen mama is goed genoeg’. Dus ging ik verwoed verder met elf en een halve kilo gejengel aan m’n been.

Nadat ik zo ongeveer iets van eten in elkaar gedraaid had en de kleine in z’n bed ging voor een dutje, dekte ik de tafel. Vroeger was mijn enige bezorgdheid hieromtrent ‘de kat van de tafel houden’, maar ook dat hoofdstuk bleek al snel volstrekt verleden tijd. Want van zodra onze kleine die mooi gedekte tafel spotte, werd de aandacht voor mama vliegensvlug geruild voor die voor de glazen en de messen. In no time liep ik rondjes rond de tafel, achter een dreumes die met de skills van een gauwdief het bestek van tafel roofde. Tegen de tijd dat ik de messen en vorken uit z’n klamme antisliphandjes geplukt had, danste de kat een eigen interpretatie van het Zwanenmeer tussen de wijnglazen. Ik besloot ondertussen dat desserts toch niet echt meer van deze tijd zijn en dat chocolade paaseitjes ook perfect bij koffie passen, waardoor ik niet alleen het voorgerecht, maar ook gang drie zonder gêne van m’n rug schudde.

Tegen de tijd dat ons bezoek arriveerde, was onze peuter weer z’n charmante zelve en werd hij overstelpt met complimentjes die hij dankbaar in ontvangst nam. Dat ik ondertussen armen tekort kwam om onze blonde octopus uit de potjes met olijven en tapenade te houden, vertellen we er maar even niet bij. Begrijp me niet verkeerd, onze kleine mag van alles mee eten en proeven, maar van zodra we de nachtelijke bedkotsgrens naderen, grijp ik in.

Tegen de tijd dat de pasta pesto met zalm uit de oven kwam, ging onze kleine z’n bedje in en liet ik me zuchtend op m’n stoel zakken. Baby TV uit en tijd voor een gesprek over grotemensendingen. Zelfs met een half oor op de babyfoon en een kat die verwoede pogingen deed om een stuk vis te schaken, werd het een ontspannen en gezellige avond. En ja, het loopt wat anders dan vroeger. Toen sleutelde ik aan de verse pesto tot hij helemaal perfect was, terwijl ik nu zonder problemen koos voor een potjesvariant. Vroeger leek ons huis uit een boekje te komen als er bezoek over de vloer kwam. Alles was spik en span. Het menu was uitgebalanceerd en voorzien van minstens drie complete gangen. Maar nu is de tijd beperkter en van’t weekend viel m’n oog tijdens het eten op een stofwolkje in de hoek van de kamer. Ik lig er niet van wakker. Zolang we fijne momenten kunnen delen met leuke mensen doet dat er toch allemaal niet toe? Ik hoef echt geen uren in de keuken te staan en te doen alsof alles in ons huishouden perfect is. Gezelligheid mag best al eens uit een potje komen. En trouwens, wie vindt chips nu niet lekker?