‘Onkruid wieden maakt me zen’: zij zijn blij met de heropening van de tuincentra

Willy Noe (64, gepensioneerd, Deurne)

Heeft een volkstuintje met groenten en kruiden
‘Ik praat met mijn plantjes’

“Ik ben blij dat ik jullie zie, maar in mei moeten jullie zeker nog eens terugkomen. Dan is het hier veel mooier. Nu zit alles nog onder de grond: Chinese kool, Thaise spinazie, pilipili... De zaadjes heb ik zelf meegebracht uit Thailand, waar mijn broer en zus wonen. Maar dit jaar zal ik helaas niet bij hen op bezoek kunnen gaan, we zitten allemaal in quarantaine.

“Ik ben blij dat ik dit tuintje heb. De hele tijd thuis zitten, dat is echt niets voor mij. Ik wandel bijna elke dag van het Sportpaleis naar hier. Dan blijf ik hier een uurtje of vijf, en praat ik tegen de andere tuiniers. En natuurlijk ook tegen mijn plantjes. Wist je dat ze daar sneller van groeien? Echt waar. Ik heb dat geleerd op de boerderij van mijn grootmoeder, in de buurt van Bangkok, waar ik ben opgegroeid.

“Ik heb thuis ook een kleine tuin, maar daar staan enkel bloemen. Voor dit extra lapje grond betaal ik 50 euro per jaar en 10 euro voor het gebruik van de waterpomp. Dat is nog vrij goedkoop voor een hobby. Al moet ik er wel bij zeggen dat het werk nooit gedaan is. Zie je die tomatenplantjes daar? Die is mijn man gisteren gaan kopen, en moeten vandaag zeker nog in de grond.”

Tim Coppens (34, fotograaf, Antwerpen)

Heeft een stadstuin met Japanse invloeden
‘Onkruid wieden, mosjes wegkrabben: dat maakt me zen’

“Toen we hier tweeënhalf jaar geleden kwamen wonen, hebben mijn vriendin en ik minstens tien plannen getekend voor de tuin. Een moeilijke bevalling, want in een stadstuin kan je moeilijk honderd verschillende planten zetten. Uiteindelijk vonden we inspiratie in de ontwerpen van Piet Oudolf, een Nederlandse landschapsarchitect die onder andere de High Line in New York heeft gedaan. En in Japan, waar we tijdens een reis fantastische tuinen hebben gezien.

“Na de winter heb ik twee dagen onkruid gewied. Nu is het vooral een kwestie om alles voldoende water te geven. Ik doe dagelijks mijn ronde. Dan speur ik de grond af naar onkruid en krab ik mosjes weg. Dat maakt me zen. Dat vind ik nu ook het handige aan de quarantaine: je hebt meer tijd om alles te onderhouden, en je ziet hoe planten voor je neus groeien.

“Therapeutisch is misschien wat overdreven, maar ik geniet er enorm van om elke avond ons grindpaadje te harken. Op het einde van de dag zit dat vol putjes omdat onze zoon daarop heeft gespeeld. Meestal is het dan al donker. Dan zorg ik ervoor dat alle keitjes weer mooi recht liggen voor de volgende dag. Het geluid van die metalen hark op die keitjes: dat is zo kenmerkend en rustgevend. Dat is mijn momentje.”

Ann Follens (54, administratief bediende, De Pinte)

Heeft een klassieke tuin
‘Ik beslis wat er in de tuin gebeurt’

“Mijn tuin is nogal kaal op dit moment, want zowat alles is gesnoeid: de dakplatanen, de leilindes, de acacia, de buxus. Ik heb ook een stukje voortuin heraangelegd. Iedereen die ik tegenkom, zegt hetzelfde: onze tuin heeft er nog nooit zo proper bijgelegen.

“Mij zal je dit weekend nog niet in een tuincentrum zien, want ik wil geen risico lopen. Het gaat daar een overrompeling zijn. Bovendien heb ik nog wel wat andere klusjes af te werken: een stuk terras ontmossen, een haag snoeien en spandraden voor de klimrozelaar aan de muur hangen. Die spandraden heb ik aan huis laten leveren.

“Met je blote handen in de aarde woelen: voor mij is dat pure ontspanning. Ik zie graag resultaat van mijn werk: van iets chaotisch iets proper maken. Ik zie bijvoorbeeld altijd nog wel ergens een sprietje dat weg moet. Tuinliefhebbers begrijpen dat, anderen denken: waar is ze in godsnaam mee bezig? (lacht luid) Ook het feit dat je de seizoenen ziet, is geweldig. Zodra een bloempje de kop opsteekt, ga ik naar buiten.

“Mijn mama had ook groene vingers. Al heb ik die helaas niet aan mijn kinderen of aan mijn man doorgegeven. Ik beslis dan ook wat er in de tuin gebeurt. Daar moeten ze zich niet te veel mee komen moeien.” (lacht)