Ook voor corona geldt: op de knieën, mond opendoen en slikken
Joël De Ceulaer is senior writer.
Mocht uw krant geleid en gemaakt worden volgens de principes die onze overheid volgt bij de aanpak van de coronacrisis, dan zou u op dit fijne plekje niet uw vaste, vertrouwde standpunt vinden, maar vandaag uw horoscoop, morgen een receptje met varkenspoten en overmorgen een reeks foto’s van naakte BV’s. Het zou een puinhoop zijn, en u zou van ellende de krant opzeggen.
De overheid kúnnen we nog niet opzeggen. En dus krijgen wij als Belgische onderdanen vandaag nog eens een Nationale Veiligheidsraad voor de kiezen. Wie daar iets nuttigs en behulpzaams van verwacht, doet er goed aan die hoop toch wat te temperen. Alles wijst erop dat het een vage vertoning zal worden, met in het beste geval een systeem waarbij dramatische ziekenhuisopnames per provincie tot iets strengere maatregelen zullen leiden. Het dreigt opnieuw te weinig, te laat en wellicht nodeloos verwarrend te zijn.
Daar hoeft uiteraard niemand van op te kijken. De samenstelling van Celeval, het orgaan dat de Nationale Veiligheidsraad adviseert, is ongepast voor een crisis van deze omvang. Er zitten nog een paar ernstige wetenschappers in, onder wie Erika Vlieghe, maar verder vooral mensen in wie we tijdens deze gezondheidscrisis weinig fiducie kunnen hebben. Zo zit daar ook gezondheidseconoom Lieven Annemans mee aan tafel, de man die vorige week nog ontkende dat er een probleem is met de cijfers – alsof je een klimaatontkenner zou opnemen in het klimaatpanel van de Verenigde Naties. De overheid wíl nu helemaal niet meer luisteren naar de echte experts.
Nee, niet alles tot dusver was chaos. De lockdown in maart kwam geen week te vroeg. De mondmaskerplicht – ook in het secundair onderwijs – is een goede zaak, waaraan onder geen beding mag worden getornd. En toch blijft vooral de kakofonie hangen. Zo heeft de overheid het tegenwoordig constant over ‘zes gouden regels’. Vraagje: kan iemand die zes gouden regels opsommen? Antwoord: welnee.
Een van de centrale motieven in het machtige oeuvre van Jeroen Brouwers luidt: ‘Niets bestaat dat niet iets anders aanraakt.’ Vandaag is dat meer dan ooit het geval. Niemand is in een pandemie zoals deze een eiland of kan zich zo gedragen. Iedereen heeft wel een kind of kleinkind op school of aan de universiteit, of een vriend of collega die het niet zo nauw neemt met de regels, of moet zelf af en toe een risicosituatie het hoofd bieden.
Als we ons al ergens op moeten voorbereiden, dan is het niet op een krachtig signaal van de Nationale Veiligheidsraad, maar wel – het is niet anders – op besmetting. Om het met de recente, gevleugelde woorden van een befaamd Vlaams politicus te zeggen: eigenlijk rest ons niets meer dan op de knieën zitten, mond opendoen en slikken.
U las het hier eerst: zonder goed bestuur stevenen we af op een nieuwe lockdown.