Harry en Meghan: wat ging er mis, en waarom was vertrekken naar de VS nog de enige optie?

“Don’t feel like you need to rush this”, zei William, “Take as much time as you need to get to know this girl”: neem alle tijd om “dat meisje” te leren kennen, er is geen haast bij.

Dat zei de prins tegen een dolverliefde Harry, toen de broers het voor het eerst serieus hadden over zijn onstuimige romance met Meghan Markle. Het was de goedbedoelde raad van een oudere broer, die altijd al het gevoel had dat hij een oogje in het zeil moest houden om te voorkomen dat Harry zich weer eens in nesten zou werken.

“This girl”. Harry reageerde als door een wesp gestoken. In die twee woorden hoorde hij alle vooroordelen tegen Meghan die hij gevreesd had: een Amerikaanse, van kleur, een actrice, gescheiden, een golddigger. Maar nu kwamen ze van zijn eigen broer. En hij was niet de enige.

Een lid van de koninklijke familie had het over “Harry’s showgirl”. Nog een ander familielid zei tegen een medewerker “She comes with a lot of baggage”. En een hoge hoveling had tegen een collega gezegd: ”Er is gewoon iets aan haar dat ik niet vertrouw.”

Maar daarnaast voelde Harry zich ook persoonlijk aangesproken, behandeld alsof hij nog niet volwassen was. Misschien was dat ook wel zo, en wou William nog altijd niet accepteren dat Harry – toch al 32 op dat moment, een man die als frontsoldaat in Afghanistan in de vijandelijke vuurlinie had gestaan – ondertussen echt wel voor zichzelf kon instaan.

Harry heeft een gouden hart, maar hij is ongelooflijk lichtgeraakt, gevoelig, snel op zijn tenen getrapt. Wat dat betreft een zoon van zijn moeder Diana. William is de kalme, de rationele. Harry neemt opmerkingen onmiddellijk veel te persoonlijk op. Maar aan de andere kant is er een dunne lijn tussen broederlijke bezorgdheid en neerbuigendheid. 

William voelde zich dan weer gekwetst omdat zijn broer niet wou zien dat hij enkel het beste met hem voorhad. (Toen William trouwde, kende hij Kate al acht jaar. Halverwege de vrijage was er zelfs een lichte verwijdering geweest, dus toen ze dan toch trouwden wisten ze héél goed wat ze aan elkaar hadden.)

“This girl”: die ene opmerking betekende een prompte verwijdering. Vrolijke bezoekjes van Nonkel Harry aan de kinderen van William en Kate werden schaarser. Uitnodigingen van William en Kate bleven op den duur achterwege. Toen Harry en Meghan tijdens hun verlovingsinterview in koor kweelden dat ze zóveel steun van de familie hadden gehad, zaten ze dus te jokken. En dat was nog maar het begin. 

Tenminste, zo interpreteren Omid Scobie en Carolyn Durand de gebeurtenissen van de laatste vier jaar in hun boek “Meghan en Harry – Op zoek naar vrijheid”. Ze zijn allebei doorgewinterde royaltyverslaggevers, en Scobie heeft het koppel vaak van nabij meegemaakt op reizen en bij liefdadigheidsevenementen. 

Ze houden bij hoog en bij laag vol dat ze voor hun boek geen gesprekken met Harry en Meghan hebben gehad, noch “on the record”, noch “off the record”. Maar het is duidelijk dat dit boek bedoeld is om de Sussexes een stem te geven, hun kant van het verhaal voor het voetlicht te brengen, en dat de bronnen in de vriendenkring van Harry en Meghan hun zegen hadden om met de schrijvers te praten. Sommige weetjes en uitspraken zijn dan weer zo specifiek dat de schrijvers ze haast niet anders dan van Harry en Meghan zelf vernomen moeten hebben.

Zo komen we van naaldje tot draadje te weten hoe de twee elkaar hebben leren kennen, welke vrienden de blind date georganiseerd hebben, en hoe snel de sms'jes, geheime boodschapjes via Instagram en afspraakjes elkaar opvolgden.

Harry is niet snel onder de indruk, maar bij Meghan was het meteen of de bliksem bij hem insloeg. Ook Meghan was gecharmeerd: Harry heeft het hart op de tong, je moet niets achter zijn woorden zoeken. En hij is “every inch a gentleman”: hij heeft voorbeeldige manieren. Maar wat de twee vooral bond was hun gemeenschappelijke passie om dingen ten goede te veranderen, en hun bekendheid te gebruiken voor goede doelen. 

Het gaat snel: 13 maanden na hun eerste kennismaking zijn ze al in het geheim verloofd. Drie maanden later maken ze de verloving officieel bekend. En nog geen half jaar daarna zijn ze getrouwd. Alles samen is er dus geen twee jaar overheen gegaan. 

Maar de moeilijkheden - die uiteindelijk zullen leiden tot hun vertrek uit het koningshuis - zijn er al even snel. Het begint al nog voor er nog maar sprake is van een verloving. De boulevardpers stort zich op Meghan. 

De Daily Mail beschrijft “hoe de Windsors hun waterig, dun blauw bloed en de bleke huid en het ros haar van de Spencers gaan verdikken met rijk en exotisch DNA.” Meghans moeder wordt beschreven als “een Afro-Amerikaanse dame met dreadlocks, van de verkeerde kant van het spoor”, de buurt waar ze woont “draagt de littekens van gangsterbendes”. 

Een typische uiting van racisme in het Verenigd Koninkrijk vinden de auteurs de kwestie over wie al dan niet “authentiek Brits“ is. In dezelfde Daily Mail staat boven een artikel de kop: “Memo aan Meghan: Wij Britten verkiezen échte royalty boven modekoninginnen.”

Het was de allereerste keer in de geschiedenis dat een “senior royal” uitging met iemand die niet blank was. Voor Harry was het de eerste keer dat onderhuids racisme ook hemzelf raakte. En hij was buiten zichzelf van woede. 

The Sun had dan weer de kop: “Harry’s girl on Pornhub”. Het bleek gewoon te gaan om een ietwat gewaagde still uit de advocatenserie “Suits”, die een gebruiker van Pornhub had gepost op zijn favoriete pornosite. 

Toen was de maat vol voor Harry. Hij moest en zou iets doen om Meghan te beschermen: dat werd uiteindelijk een perscommuniqué op poten met een stevige uithaal naar de pers. 

Maar op dat moment is zijn vader prins Charles op bezoek in Bahrein. Zijn staf heeft een diplomatieke missie naar drie golfstaten maandenlang grondig voorbereid, en hoopt dan ook op grote persaandacht en veel gunstige verslaggeving voor Charles. Die verwachting wordt helemaal doorkruist door het stevige persbericht van Harry, waarin hij eigenlijk impliciet bevestigt dat hij een relatie heeft met Meghan. 

Dat is natuurlijk wereldnieuws, en dat blaast alle belangstelling voor prins Charles’ bezoek aan Bahrein van tafel. Charles’ stafmedewerkers zijn razend, omdat Harry niet is ingegaan op hun vraag om te wachten met zijn communiqué tot de reis van Charles achter de rug is. Maar Harry wilde van geen uitstel weten: hij vond dat de vrouw waar hij van hield en die hij wilde beschermen voorrang had op zijn plicht tegenover de koninklijke familie. 

Hier komt iets boven water waar de auteurs erg de nadruk op leggen: de onderlinge wrijvingen tussen verschillende teams van hofmedewerkers: dat van Kensington Palace (William), dat van Clarence House (Charles) en dat van Buckingham Palace (de Queen en de rest van de familie). Tussen die hofhoudingen heerst volgens hen een genadeloze competitie, en zeker tussen de communicatiemedewerkers van die drie teams.

Wie mag wat wanneer wereldkundig maken, het is van wereldbelang.  Stuurt het ene team de communicatiestrategie van het andere in de war, dan kan dat drastische gevolgen hebben. Het gebeurt meer dan eens dat een team doelbewust lekken naar de gehate boulevardpers organiseert om een ander team een hak te zetten. Die competitie is er altijd geweest, en dat zal nooit veranderen, zeggen Scobie en Durand.

Er zijn inderdaad precedenten te noemen. Toen prins Charles en prinses Diana, de ouders van Harry, hun bittere scheiding uitvochten was er zelfs sprake van een “War of the Waleses” om de open oorlog tussen hun staf- en communicatiemedewerkers te omschrijven. 

En ook toen Charles een aantal jaren na het overlijden van Diana communicatiestrateeg Mark Bolland inhuurde om het imago van zijn Camilla op te vijzelen en het publiek voor te bereiden op een huwelijk, leidde dat achter gesloten deuren tot een kleine paleisrevolutie. De man deed zijn werk zo goed dat de andere koninklijke familieleden en hun teams helemaal in de schaduw dreigden te belanden. Charles kon op den duur niet anders dan Bolland de bons geven, ook al was hij uitmuntend in zijn opdracht geslaagd.

Té populair worden is geen goed idee binnen de koninklijke familie, en juist dat dreigde nu opnieuw te gebeuren met Harry en Meghan, zeker na hun sprookjeshuwelijk in St George’s Chapel in Windsor. De nieuwbakken hertog en hertogin van Sussex schoten als een meteoor omhoog. In de New York Times vergeleek een journalist de populariteit van de Cambridges (William en Kate) en de Sussexes tussen november 2017 en januari 2020: de aandacht van de wereld ging voor 83 % naar de Sussexes.

Toen ze hun eigen Instagram account @SussexRoyal lanceerden, hadden ze sneller dan de Paus 1 miljoen volgers. Om precies te zijn: op een dag hadden ze 2,1 miljoen volgers, en dat kwam meteen aardig in de buurt van @KensingtonRoyal, het account van William en Kate.

De Sussexes vonden aansluiting bij een deel van de bevolking dat voordien niets van de monarchie moest weten. En daar had de gemengde afkomst van Meghan zeker mee te maken, waardoor een heel nieuw publiek zich plots kon identificeren met een lid van het koningshuis. Bovendien stapte Meghan vrijwel naadloos in haar nieuwe koninklijke rol, en waren de eerste buitenlandse reizen en binnenlandse opdrachten van de Sussexes een doorslaand succes. 

Harry en Meghan waren goed op weg om de grootste aantrekkingspool voor het koninklijk huis te worden. Hun populariteit was zo groot dat ze bedreigend werd voor de rest van de koninklijke familie. Sommige hovelingen vonden dan ook dat ze ingeperkt moesten worden. Een politiek analist van de Sunday Times schreef op een bepaald moment: “Het gevaar bestaat dat Meghan groter gaat worden dan Diana.” 

Maar met het succes kwam ook de kritiek. De pers gooide zich met even groot enthousiasme op de successen van de Sussexes als op alles wat ze als Meghans tekortkomingen beschouwden. Er is altijd een zwart (!) schaap in de familie, en als dat er in werkelijkheid niet is kiest de pers zelf wel iemand uit, want dat zijn verhalen die verkopen. 

Meghan was een gemakkelijk doelwit. Er was dagelijks wel iets op haar aan te merken. Ze droeg de verkeerde zwangerschapskledij. Of ze koos de verkeerde bevallingsmethode, of het verkeerde ziekenhuis. Ze werd zelfs op de vingers getikt als ze uit een limousine stapte en zelf het portier dichtsloeg.

Ze zou buitensporige eisen gesteld hebben bij de keuze van een diadeem dat ze van de Queen voor haar huwelijk mocht lenen. Ze zou zich bij de pasbeurt van de bruidskindjes zo onmogelijk gedragen hebben dat ze de kinderen en Kate aan het huilen bracht. Volgens de auteurs allebei broodjeaapverhalen.

Meghan is een andere royal dan ze in het Verenigd Koninkrijk gewoon zijn. Ze is een jonge, zelfbewuste en ondernemende vrouw die weet wat ze wil en daar als vanzelfsprekend ook voor uitkomt. Ze heeft eigenhandig een carrière als actrice uitgebouwd, en ze heeft “The Tig” uit de grond gestampt, haar eigen website met artikels over lifestyle, mode, koken, reizen en inspirerende vrouwelijke rolmodellen. 

De uitlopers daarvan op sociale media waren zeer succesvol: op het hoogtepunt had ze 3 miljoen volgers op Instagram, 800.000 op Facebook en 350.000 op Twitter. Via allerlei sponsordeals verdiende ze er naar schatting jaarlijks 80.000 dollar mee.

En nu is ze een vrouw die met zelfvertrouwen haar plaats inneemt “in een wereld die tevoren voor haar onbereikbaar werd geacht”. Dat zelfbewustzijn brengt ze ook mee op vergaderingen met allerlei hovelingen, waar de Sussexes moeten onderhandelen en pleiten voor de nieuwe liefdadigheidsinitiatieven die ze willen oprichten en die inhoud aan hun bestaan moeten geven.

Amerikanen zijn direct, zoals Hollanders. Dat botst met de traagheid en de ongedefinieerde gevoeligheden van het instituut monarchie: lees de voorzichtige, omzwachtelde manier van formuleren en opereren bij de hovelingen. “Direct” wordt dan al snel “brutaal”. Meghan wordt al snel “Duchess difficult”. En die bedenkelijke eretitel vindt zijn weg naar de pers.

Er vindt nog wel meer zijn weg naar de pers. De nieuwe initiatieven die ze willen ontwikkelen – superbelangrijk voor hen, want dat is het enige wat hun leven in de koninklijke kooi zin geeft én het is het cement tussen hen beiden – die nieuwe plannen stuiten intern op allerhande hindernissen. Er is altijd wel een ander plan van Charles of William – de eerste en de tweede in de troonopvolging – dat voorrang heeft, vinden de concurrerende mediateams. Bahrein is blijkbaar nog niet vergeten.

Harry weet sinds hij 4 jaar oud is dat hij altijd op de tweede plaats zal komen na zijn broer: William gaat altijd voor. William wordt uitgenodigd voor solo gesprekjes bij de Queen, Harry zo goed als nooit. De broers zijn van jongs af aan ook concurrenten voor de hulp en centen van papa voor hun projecten. 

Er zijn momenten geweest – nog voor er sprake was van Meghan - waarop Harry grotere projecten wilde aanpakken en meer werk wou doen, maar hij kon de benodigde middelen daarvoor niet krijgen. William was altijd de prioriteit. Harry weet ook dat de focus in de toekomst op Charles, William en diens oudste zoontje George zal komen te liggen. Hoe langer hoe meer zal hij op een zijspoor belanden. 

Nu hij met Meghan een team vormt en ze op een wereldwijde golf van bekendheid en populariteit surfen, beginnen die hindernissen te bijten. Dan heb je een interessant initiatief dat je meteen wil bekendmaken, dan is er weer zo’n glijerige hoveling die je er zuinigjes op wijst dat een ander initiatief van prins Charles of prins William voorrang heeft, altijd voorrang heeft, en dat je de lancering voor onbepaalde tijd moet uitstellen. 

Als het koppel daar intern wel eens over klaagt heeft dat geen enkel effect, tenzij dat ze details uit het overleg even later in de krant kunnen lezen: gerichte lekken uit de hofhouding, concluderen ze dus.

En dat komt dan nog eens bovenop de andere aanvallen in de pers, die almaar driester worden. Zo zijn er de foto’s die vanuit een helikopter genomen worden van een huis in Oxfordshire waar ze tijdelijk wonen in afwachting van hun verhuis naar Frogmore Cottage op het domein van Windsor. Ze tonen zoveel details van de living, eetkamer en slaapkamer dat het koppel het niet langer veilig vindt om in dat huis te verblijven. 

Als een paar maanden later het gezinnetje wordt uitgebreid met zoontje Archie, wordt de veiligheidskwestie nog acuter. Dit is uiterst gevoelige materie voor Harry. In zijn ogen zijn de nietsontziende paparazzi rechtstreeks verantwoordelijk voor de dood van zijn moeder, prinses Diana: “Ik heb gezien wat er gebeurt als iemand waar ik van hou beschouwd wordt als handelswaar, en niet langer gezien of behandeld wordt als een echte persoon” zegt hij.

Omdat de aanvallen op Meghan en de inbreuken op wat ze als hun privacy beschouwen maar blijven komen (zoals de publicatie van een brief van Meghan aan haar vader) besluit het koppel een rechtszaak tegen een krant te beginnen. 

Meestal is het koningshuis zeer weigerachtig om de pers voor de rechter te dagen, maar er zijn uitzonderingen. Daar is dan altijd veel wikken en wegen van een stoet hovelingen aan voorafgegaan. En in zeer zeldzame gevallen volgt dan een mededeling op de website royal.uk, met een afbeelding van de aanklacht op officieel briefpapier met hoofding van het paleis.

Maar Harry wil niet wachten op de trage, voorzichtige communicatiemachine van Buckingham Palace. En dus is er plots een aankondiging op de WhatsAppgroep #SussexRoyalAfrica, die het koppel had aangemaakt voor de journalisten die hun reis naar zuidelijk Afrika coverden: de Sussexes slepen de Mail on Sunday voor de rechter.

Harry hoopte dat zijn familie deze actie zou steunen, maar de stilte was oorverdovend. In privégesprekken toonde prins Charles wel dat hij de actie respecteerde, maar de kroonprins is zelf te afhankelijk van de pers voor een goede start van zijn koningschap en wil geen kwaad bloed zetten.

Ook van de kant van William en Kate: geen reactie. Geen steun. Het bevestigde de teleurstelling van Meghan in Kate. Ze had van bij het begin gehoopt een bondgenoot in Kate te vinden, maar de twee zijn té verschillend. 

Kate is van nature stil en verlegen, Meghan is extravert op z’n Amerikaans. Kate heeft nooit echt een beroep uitgeoefend, Meghan heeft al een eigen succesvolle carrière achter de rug. Voor Kate moet alles wijken voor het koningshuis, voor Meghan hebben haar eigen belangen ook een plaats. Het is geen oorlog tussen beide hertoginnen, maar ze zijn ook niet de beste vriendinnen.

Harry en Meghan vonden dat ze van alle kanten belaagd werden, en ze voelden zich alleen. Ze kregen van niemand steun. En dan komt het moment waarop het koppel zijn rekening gaat maken. Ze zijn het zat. Ze zoeken de luwte op in Canada en gaan eens goed nadenken. 

Ze willen nieuwe initiatieven ontwikkelen, maar worden voortdurend gedwarsboomd. Ze zullen nooit op de eerste plaats komen. Hun rol zal met de tijd sowieso verkleinen. Ze zijn opgejaagd wild voor de bloeddorstige Britse pers, en als ze daartegenin willen gaan krijgen ze niet eens steun van hun eigen familie. 

Voor Meghan wordt die belaging door de pers onhoudbaar, en ze moeten er niet aan denken wat hun kinderen nog te wachten staat. Maar zolang ze belastinggeld aanvaarden, vindt de pers dat ze er recht op heeft hen op de rooster te leggen.

Meghan gaat ook optellen wat ze allemaal heeft opgegeven voor haar huwelijk met een koninklijke prins, die toch maar als zesde in de rij voor de troonopvolging staat: haar carrière als actrice, haar winstgevende website annex sociale mediakanalen, haar vrijheid van meningsuiting (ze moet zich van elke politieke uitspraak onthouden) en haar bewegingsvrijheid (voor alles wat ze wil doen en voor elke verplaatsing moet vooraf een veiligheidsofficier op de hoogte gebracht worden.)

Uiteindelijk voelen de twee zich gewoon gebruikt vanwege hun enorme populariteit als royals nieuwe stijl. Tegelijkertijd voelen ze zich geminacht of gekleineerd  binnen de muren van het koninklijke instituut: de ene keer omdat ze te openlijk en eigengereid willen communiceren, de andere keer omdat ze als te kleinzerig bestempeld worden. 

Eind 2019 barst de bom. De Queen en prins Charles krijgen een e-mail uit Canada: Harry en Meghan willen hun rol als “senior royal” verlaten. Ze willen halftijds in Noord-Amerika, en halftijds in het Verenigd Koninkrijk gaan wonen. 

Veel details staan er nog niet in de mail, uit vrees voor lekken. Maar later zal blijken dat ze willen afzien van hun overheidstoelage en hun eigen geld willen gaan verdienen. En natuurlijk willen ze nog een aantal koninklijke verplichtingen en opdrachten uitvoeren, maar ze willen anderzijds ook zelf hun agenda bepalen en hun eigen liefdadigheidsinitiatieven ontwikkelen. Half in, half out.

Ze baseren zich daarbij op het voorbeeld van Prince Michael of Kent, een neef van de Queen. Die vertegenwoordigt zijn tante vaak in het buitenland, ontvangt daarvoor geen overheidsgeld en verdient zijn brood als directeur van zijn eigen consultancybedrijf.

Begin januari 2020 komt het koppel voor een week terug naar het Verenigd Koninkrijk, dan wil Harry graag een ontmoeting met de Queen en prins Charles om dit even te regelen. Maar ze krijgen te horen dat de Queen pas beschikbaar is op 29 januari. Harry vermoedt meteen vertragingsmaneuvers. Bovendien blijken er toch details uit zijn e-mail uit te lekken in de pers: The Sun meldt dat ze in Canada willen gaan wonen. 

Er ontstaat een welles-nietes discussie: het koppel is ervan overtuigd dat het paleis dat heeft gelekt. Maar dat ontkennen ze daar heftig, en ze beschuldigen Harry ervan zèlf gelekt te hebben om de zaken vooruit te doen gaan. Het koppel ontkent dat met klem. 

Nu de hele pers gealarmeerd is, willen Harry en Meghan de controle over hun boodschap in eigen handen houden, en op 8 januari publiceren ze hun hele plan op hun Instagram account @SussexRoyal. In een moeite door lanceren ze ook een nieuwe website: SussexRoyal.com. 

Hovelingen, inclusief de privésecretaris van de Queen, zijn furieus. “The private offices don’t like that type of behaviour. It is deeply unhealthy and unwelcome” klinkt het in de paleisgangen, in die typisch Engelse hoftaal.

Bovendien heeft het koppel de zaken veel te eenvoudig voorgesteld en hebben ze de problemen onderschat, zeggen diverse hovelingen: hoe zit het met hun financiering, de veiligheidskosten, de fiscale implicaties, de visa-regelingen? 

En vooral: hoe kunnen ze commerciële opdrachten aanvaarden en tegelijkertijd de Queen vertegenwoordigen?  “Ze dachten dat ze Charles hun rider konden toezenden en daarover onderhandelen via e-mail, even naar Londen afzakken om de zaak af te kloppen, een vooropzeg van drie maanden te geven en terug naar Canada te trekken.” Te ongeduldig en te impulsief, was het oordeel.

Het was uiteindelijk de Queen die de knoop doorhakte. Half in, half uit: dat kan niet. Het klopt dat je de journalisten hun grootste argument voor hun bemoeienissen ontneemt als je niet langer belastinggeld ontvangt maar je eigen geld verdient. Maar jezelf met commerciële deals en sponsoring inlaten en tegelijkertijd het koningshuis vertegenwoordigen kan ook niet: dààr zou de pers pas een vette kluif aan hebben. De monarchie is niet zoiets als een wielerwedstrijd. Dus het was het een of het ander.

Harry en Meghan behouden weliswaar de titels HRH (His/Her Royal Highness), en Duke and Duchess of Sussex, maar ze mogen die titels niet meer gebruiken om de Queen en het koninklijk huis te vertegenwoordigen, en ook niet voor hun eigen initiatieven. Daarom moest bijvoorbeeld hun Instagram account @SussexRoyal” opgeheven worden, omdat daar het woord “royal” in voorkomt. 

Voor Harry betekent dat bijvoorbeeld ook dat hij weliswaar zijn eigen militaire graden en medailles behoudt, maar zijn ceremoniële militaire titels (die waarmee hij het koninklijk huis vertegenwoordigde) moest inleveren, en dat was wel even slikken.

Hij kan dus niet langer zijn uniform als “Captain General of the Royal Marines”, “Air Force Commandant of the Royal Air Force Base Honington”, of “honorary Commodore-in-Chief of the Royal Navy’s Small Ships and Diving Operations” dragen. Die taken en titels waren hem namelijk toegewezen als een “senior royal”.

Maar daarmee is de hele koninklijke familie, ook Charles en William, dus wel de enorme troef kwijt die het koppel voor de toekomst van de monarchie betekende. Iedereen besefte ook dat hiermee een nieuwe blauwdruk werd geschapen voor de toekomstige generatie royals: hoe je eruit kan stappen als de verplichtingen te zwaar gaan wegen.

De pers was er snel bij om Meghan de rol van kwade genius in dit hele verhaal te geven: vandaar de term Megxit. Zij had Harry opgestookt voor een onzalig plan dat in hun gezicht was ontploft. Maar Scobie en Durand spreken dat tegen. Harry heeft altijd al een enorme nood aan het gewone leven gehad, dat zijn moeder Diana hem leerde kennen door haar jongens mee te nemen naar een McDonalds restaurant of een pretpark. 

Het hele koninklijke gedoe kan Harry al heel lang gestolen worden, weten de auteurs. Daarom voelde hij zich ook zo in zijn sas in het leger, als gewone soldaat tussen de soldaten. Daarom vermeed hij zoveel ceremonieel als hij maar kon, en daarom ook wilde hij geen titel voor zijn zoon. Meghan is dus hoogstens een katalysator geweest in dit verhaal.

Hun laatste officiële engagement was op 9 maart: een kerkdienst voor de Commonwealth in Westminster Abbey. Het was een voorsmaakje voor wat komen zou. Zonder dat ze daarover vooraf geraadpleegd waren bleek dat ze geen deel meer uitmaakten van het koninklijk gezelschap dat de Queen begeleidde. Hun naam kwam niet voor in het gebedenboekje. Ze zaten een rij achter de Cambridges. William draaide zich even om, zei enkel “Harry” met een knikje, en negeerde Meghan. Ze wisten meteen waar ze aan toe waren.

Het is koud buiten de koninklijke familie. Dat merkte ook Hugo Vickers op, koninklijk biograaf van de oude stempel en een oude rot in het vak. Hij maakte meteen de vergelijking met die andere royal die was opgestapt, koning Edward VIII, in 1936. Die wilde per se trouwen met Wallis Simpson, een Amerikaanse die al tweemaal gescheiden was. Dat was ondenkbaar voor een koning in die tijd, dus trad Edward af en ging in Frankrijk wonen. De vergelijking met Harry en Meghan ligt voor de hand. De Queen Mother noemde Wallis Simpson altijd “that woman”, de echo klinkt door in Williams “this girl”. 

Hugo Vickers bestrijdt de beschuldigingen tegenover de hovelingen die Scobie en Durand in hun boek uiten. Hij kent ze integendeel als zeer plichtsbewuste en scrupuleuze lieden, die met veel wijsheid het beste met het koningshuis voorhebben. Het probleem van Meghan en Harry is dat ze die wijsheid niet herkennen, en hun eigen agenda belangrijker vinden dan de belangen van de monarchie. Daarmee maakt Harry dezelfde fout als zijn moeder Diana, die volgens hem zelfs de Queen naar de kroon wilde steken. 

De rest is geschiedenis. Harry en Meghan zijn vertrokken naar Canada, en vestigden zich later in de buurt van Santa Barbara in de States. Ze hebben een uiterst lucratieve deal met Netflix gesloten, en met hun eerste geld de renovaties van Frogmore Cottage terugbetaald aan de Britse belastingbetaler. Door de coronacrisis zijn ze al die tijd niet meer naar het Verenigd Koninkrijk kunnen terugreizen. 

Ondertussen zijn er veel brokken te lijmen. Het gaat om gekwetste gevoelens aan alle kanten, en die zijn moeilijker te fixen dan fiscale formules. William liet zich ontvallen: ”Het is geen woede, het is pijn. Ik heb ons hele leven mijn arm om mijn broer geslagen maar dat kan ik nu niet meer doen: we zijn aparte entiteiten.”

Zullen de Sussexes slagen in hun opzet? Zullen ze hun populariteit ook zonder koninklijke uitstraling blijven behouden? Zullen ze samen gelukkig blijven? Er wordt vermoedelijk in menig koningshuis met belangstelling naar uitgekeken, want dat zou een interessant precedent voor vele koninklijke broers en zussen zijn. 

Er is hoe dan ook één verschil met de onfortuinlijke Edward VIII, die na zijn troonsafstand tot zijn stomme verbazing alle deuren gesloten vond toen hij toch nog enige rol in het koningshuis wilde opnemen. Ook al heeft Harry de Koninklijke Familie als instituut de rug toegekeerd, de Queen heeft hem verzekerd dat ze hem zal steunen in alles wat hij onderneemt en dat de deur altijd openblijft mochten haar kleinzoon en zijn echtgenote ooit hun voormalige rol weer willen opnemen. 

"Meghan en Harry - Op zoek naar vrijheid" van Omid Scobie en Carolyn Durand is uitgegeven bij HarperCollins.