Een complete verrassing is het afscheid van Defour niet. De middenvelder sukkelt al een hele tijd met een paar hardnekkige blessures. “De dagelijkse fysieke pijn maakte het onmogelijk om de prestaties te leveren die ik van mezelf verwacht. De mentale weerbaarheid die nodig is om steeds terug te keren na grote en kleine blessures zakte steeds verder weg. Dan is de deze keuze helaas snel gemaakt”, schrijft Defour in zijn afscheidsboodschap.

Trainerscarrière

Tenzij KV alsnog Play-Off 2 haalt, speelt Defour zaterdag zijn laatste thuiswedstrijd Achter de Kazerne. Bij Malinwa zijn ze van plan om hun afscheidnemende vedette uitgebreid in de bloemetjes te zetten. Defour speelde dit seizoen zestien wedstrijden voor KV, door de coronamaatregelen heeft de Malinwa-aanhang hem echter nooit live aan het werk kunnen zien. Een gemis voor een man met een geel-rood hart.

Het afscheid van Defour als speler van KV Mechelen hoeft evenwel geen afscheid van de club te zijn. Binnen KV wordt er ernstig overwogen om hem zijn trainerscarrière te laten beginnen binnen de club. Zo speelt men met het idee om hem volgend seizoen in te schakelen als trainer van de Mechelse beloften. Defour is bezig met het behalen van zijn trainersdiploma en gaf onlangs al een aantal proeftrainingen op de Mechelse jeugdacademie.

Cirkel rond

Door zijn spelerscarrière te beëindigen bij KV Mechelen is voor Defour de cirkel rond. Defour begint met voetballen bij zijn lokale clubje Zennester Hombeek maar sluit zich op zijn tiende aan bij de jeugd van Malinwa. Daar zou hij blijven tot aan de vereffening in 2003. Het Mechelse toptalent trekt nadien naar KRC Genk, waar hij al op z’n zestiende debuteerde in het profvoetbal. Zijn grootste successen zou hij beleven bij Standard. Als aanvoerder van de Rouches wint hij tussen 2006 en 2011 twee landstitels, twee Supercups en een Belgische beker. In 2007 wordt hij ook nog eens individueel bekroond als 19-jarige winnaar van de Gouden Schoen. Niemand minder dan Zinedine Zidane wordt ingeschakeld om hem zijn trofee te overhandigen.

Na zijn glorieperiode in Luik trekt Defour in 2011 naar het buitenland. Ook bij de Portugese grootmacht Porto rijgt hij de successen aan elkaar met twee Portugese titels (2012 en 2013) en twee gewonnen Supercups (2013 en 2014). In 2014 volgt een eerste Belgische comeback: Defour tekent een contract voor vijf seizoenen bij Anderlecht maar zou er uiteindelijk maar twee seizoenen blijven. Het paars-witte publiek zou hem nooit aanvaarden door zijn verleden als Rouche. Na Anderlecht steekt hij het Kanaal over. Met het net gepromoveerde Burnley FC waagt hij zijn kans in de Premier League, een competitie die hem gezien zijn speelstijl op het lijf geschreven is. Zijn hoogtepunt in de Premier League beleeft Defour met een fabelachtig mooie vrije trap op het veld van Manchester United. Zijn periode in Engeland markeert voor Defour ook het begin van zijn fysieke lijdensweg. Knie- en kuitproblemen kosten hem een selectie voor het WK van 2018. Zijn laatste interland voor de Rode Duivels speelt hij in november 2017 tegen Japan (1-0).

Belofte

In 2019 haalt Luciano D’Onofrio zijn voormalige poulain van bij Standard terug naar België. Defour is een prestigetransfer voor Antwerp maar kan er door aanhoudend blessureleed nooit echt zijn stempel drukken. In de zomer van 2020 lonkt het grof geld uit Turkije en de Arabische oliestaten, maar volgt Defour zijn hart naar de club van geel en rood. De club waarvoor hij, aan de zijde van het sterfbed van zijn vader en fervent Malinwa-supporter Jacques Defour, beloofd had om ooit nog voor te zullen spelen. Een belofte die Defour heeft waargemaakt, al zal hij zelf ook gewenst hebben dat zijn verdomde kuit het nog wat langer had volgehouden... .