Boris Johnson is met voorsprong de meest besproken politicus in het Westerse halfrond sinds het vertrek van Trump. Als je een script zou indienen aan een filmproducent, die het leven van Johnson beschrijft, zou hij of zij het in de vuilbak kieperen: “Onrealistisch”. Wij doken in dat beruchte leven en trachten in vier delen aan te geven waar al die dadendrang vandaan komt. Vandaag ‘Boris de Orator’.
In deel 1 en deel 2 schreven we dat Johnsons ethische standaarden wat zijn liefdesleven en politiek leven betreffen op zijn minst dubieus zijn. Hij is door omzeggens de gehele pers – ook de conservatieve – dikwijls door de mangel gehaald voor zijn onethisch gedrag. Toch is hij erin geslaagd om premier te worden van zijn land. ‘He must do something right’ kunnen we stellen.
Een scherpe pen en een vlijmscherpe tong
Veel van dit succes is te danken aan zijn scherpe pen die hij mocht hanteren in zijn columns voor de Daily Telegraph. Die lieten hem toe de bestaande regeringen aan te vallen en zijn eigen agenda te zetten. Daarnaast heeft hij het talent om de bevolking een goed gevoel te geven door een ongebreideld optimisme uit te stralen. Zelfs wanneer het land zich in de diepste crisis bevindt.
Johnson heeft ook veel geleerd van de Griekse en Romeinse oratoren waar hij grote bewondering voor koestert. Zijn grote voorbeeld is de Atheense generaal en redenaar Pericles, die een schaamteloze populist was en zeer geliefd was bij het volk. Boris Johnson is ook een groot kenner van de Griekse geschiedenis en leest als ontspanning gedichten en verhalen in het Grieks.
Hij is geen Churchill en hij is ook geen Obama, maar hij is waarschijnlijk wel de grappigste spreker die er in de politiek rondloopt. Daardoor slaagt hij erin om in in zeer moeilijke omstandigheden toch te ontglippen uit bijna elke hachelijke situatie.
Wij willen in deze aflevering een aantal quotes naar boven halen die illustreren wat we bedoelen met zijn indrukwekkend – zij het wat cassant maar zeer zeker creatief – schrijvers en -redenaarstalent.
Over “de Engelse sport” pingpong
Als burgemeester van Londen trok hij in 2008 naar Beijing waar hij de Olympische fakkel mocht overnemen om deze over te brengen naar zijn stad. Die zou de Spelen zou organiseren in 2012. Hij pakte de Chinezen als volgt in.
“Dames en Heren, ping pong is aan de eettafels van Engeland uitgevonden in de 19de eeuw. Dat is echt zo, onder de naam wiff waff. En dat is naar mijn mening het essentiële verschil tussen ons en de rest van de wereld. Andere landen zoals Frankijk keken naar de eettafel en zagen een kans om te dineren. Wij keken naar de eettafel en zagen de kans voor een potje wiff waff. En aan alle Chinezen en de rest van de wereld zeg ik…. Pingpong komt naar huis!”
Over Nick Clegg, de liberaal-democraat die met de conservatief Cameron regeerde
Boris schreef het volgende: “Clegg is een soort goedkope versie van David Cameron, haastig in elkaar gezet in een sweatshop in Shanghai om aan de marktvraag te voldoen.”
Over Hillary Clinton
Hij omschreef haar in 2007 als “een geverfde blondine met een pruillipje, en de ijskoude blik van een sadistische verpleegster in een psychiatrische inrichting.” Toen moest hij Bill Clinton nog ontmoeten en hoopte hij stilletjes dat hij dit niet had gelezen. Quod non.
Over de Turkse president Recip Erdogan
Boris maakte de Turkse leider in een limerick belachelijk.
“Er was eens een jongen uit Ankara
Die was een rukker van heb-ik-jou-da
Toen raakte hij met een geit
Zijn wilde haren kwijt
Maar gaf haar niet een bedankara.”
Hij zond dit naar zijn lijfblad The Spectator en won er nog 1.000 pond mee. Zoiets is alleen mogelijk in het land van Monty Python.
Bij zijn bezoek aan Peru
“Peru is in kaart gebracht door kolonel P.H. Fawcett, die verre familie is van mijn moeder. Hij is daar verdwenen en waarschijnlijk ook opgegeten.”
Toen hij minister van Buitenlandse Zaken werd, onder het bewind van Theresa May, stapelden de speeches maar ook de blunders zich op -een heel boek kan je ermee vullen. Zijn adjunct Alan Duncan omschreef in de media zijn job als volgt: “Ik ben Boris’ poepschepper. Ik ruim de shit op die hij achterlaat.“
We eindigen zoals elke keer over hoe Boris zelf over zijn brokkenparcours denkt. Toen zijn assistent Bernard Jenkin opperde dat hij best zou stoppen met al die blunders, was zijn antwoord: “Ze horen bij mijn persoonlijkheid.”
Het laatste deel wijden we aan ‘Boris de Brexiteer’, die hem in de geschiedenisboeken heeft gebracht, ten goede, maar waarschijnlijk vooral ten kwade, wanneer we over vijftig jaar zullen terugkijken naar wat hij heeft achtergelaten.
De auteur Xavier Verellen is CEO van de scale up QelviQ, met kantoren in Antwerpen en New York. QelviQ is een Internet Of Things bedrijf dat een oplossing wereldwijd vermarkt om wijnen op de ideale temperatuur te serveren. (www.qelviq.com)
