Zanger en bassist Henny Vrienten (73) van de Nederlandse band Doe Maar overleden

Het ging al een tijdje niet goed met Henny Vrienten. In september vorig jaar annuleerde Doe Maar een afscheidstournee, omdat Vrienten ziek was. Hij is nu thuis overleden in het bijzijn van zijn gezin. "De familie hoopt in alle rust en privacy afscheid te kunnen nemen en doet verder geen mededelingen", staat in een persverklaring.

Henny Vrienten werd ontdekt door dat andere icoon van de Nederlandstalige muziek: Boudewijn De Groot. De Groot lag ook aan de basis van de ontmoeting tussen Vrienten en Doe Maar-bezieler Ernst Jansz. Een in de Lage Landen nooit geziene Nederpop-hype zag het licht in 1981.  

Vrienten, op dat moment begin 30, werd plots dé posterboy van Nederland. Gevolg: hits in sneltempo, krijsende en flauwvallende tienermeisjes tijdens optredens en een rush op de typische fluo-groen/roze merchandising.  Maar Vrienten (en bij uitbreiding de band) voelde zich misbegrepen: het tieneridool-imago werd zwaar om te dragen, want Vrienten zong nu eenmaal over ongepaste thema's als "Nederwiet" en "Je loopt je lul achterna". Tot dan toe ongehoord in de Nederlandstalige muziek. 

Vrienten werd in 1983 op Pinkpop door de smaakpolitie zelfs getrakteerd op rotte appels en stilaan stevende Doe Maar, in combinatie met drank en drugs, af op een collectieve burn-out. De stekker ging er op hun hoogtepunt uit. 

Na Doe Maar volgde er echter een indrukwekkend muzikaal solo-parcours. Vrienten had een eerste eigen hit met "Als je wint" in duet met Herman Brood en schreef een zevental solo-albums bij elkaar. 

Hij verzorgde ook de muziek voor meer dan 80 films en verschillende reeksen en ontving hiervoor felbegeerde Nederlandse awards. Hij voorzag onder andere "Max" van Jacques Vermeire (1994), "Left luggage" (1997) van Jeroen Krabbé en "Pietje Bell" (2002 en 2003) van soundtracks. Vanaf eind jaren 90 werd hij de huiscomponist voor de liedjes van het Nederlandse kinderprogramma "Sesamstraat". 

Als producer voorzag hij ook Belgische artiesten van zijn sound en drukte onder meer zijn muzikale stempel op de klassiekers "Fanfare van honger en dorst" en "De eerste sneeuw" van Jan De Wilde, het album "Habba" van Raymond van het Groenewoud met de hit "Stapelgek op jou" en op kleinkunstblijvers als "Bwana Kitoko" van De Nieuwe Snaar. Nederlandse artiesten als Liesbeth List, Paul De Leeuw, Trijntje Oosterhuis en Benny Neyman deden eveneens een beroep op zijn diensten. 

"Hij was muzikaal geniaal en een aangename mens", reageert Jan De Wilde. "Toen hij een nummer van mijn speelde, hoorde ik het verbeteren. Dat was magisch. Hij speelde dezelfde noten, maar plaatste ze anders. Dat was spectaculair."

Muzikant en producer Jean Blaute reageert aangeslagen. "Dat was echt een warme vriend, een fantastisch lieve man, met Himalayahoog talent in alles wat hij deed en dat was toch in de eerste plaats liedjes schrijven." 

De haast onvermijdelijke comeback met Doe Maar volgde in 2000. Toen vertrouwde Henny Vrienten talkshowhost Bruno Wyndaele nog verkeerdelijk toe: "1 keer en nooit meer".

De groep trad bijvoorbeeld ook nog op op Werchter Boutique in 2008 en gaf zijn laatste optreden op Belgische bodem op Crammerock in september vorig jaar. 

Vrienten stond de afgelopen jaren ook nog met andere projecten op het podium, zoals met "Aardige jongens" een samenwerking met de bevriende Nederpopsterren Frank Boeijen en Henk Hofstede. 

Na enkele ommetjes in de musicalwereld (voor onder andere Ciske De Rat) ging hij als "Vreemde Kostgangers" de boer op met oude vriend Boudewijn De Groot en George Kooymans van Golden Earring. 

Tijdens de "Radio 2 Eregalerij" in 2019 werd Vrienten in de bloemetjes gezet voor zijn immense bijdrage aan de Nederlandstalige muziek. Hij vatte er zijn leven zelf samen in een nummer.