Felix, zoon van Joachim Coens, reageert: "Geen sprake meer van dat ik in zijn voetsporen treed"
Felix Coens (20), de zoon van Joachim Coens, blijft met een wrang gevoel zitten bij het vervroegde afscheid van zijn vader als voorzitter van CD&V. Na zijn open brief luchtte hij nog eens zijn hart bij Radio 2 West-Vlaanderen. "Ik heb nog een tijd gedacht dat ik later zelf in de politiek zou gaan, maar dat sluit ik nu helemaal uit."
Vrijdagavond kondigde Joachim Coens, die ook burgemeester van Damme is, aan dat er vervroegde verkiezingen komen bij de CD&V voor een nieuwe nationaal voorzitter. Een emotionele avond volgens Felix. Zelf is Coens geen kandidaat meer. Volgens de peiling uit De Stemming - het onderzoek in opdracht van VRT NWS en De Standaard - deed zijn partij CD&V het erg slecht. Meteen na die aankondiging publiceerde zijn zoon Felix een open brief waarin hij het opneemt voor zijn vader.
"Mijn vader is iemand naar wie ik al mijn hele leven opkijk. En ook al hoor je dat niet graag op mijn leeftijd, veel mensen zeggen dat ik op hem lijk. Het doet pijn als je ziet hoe hard hij afgemaakt wordt in de media. Bijna niemand zegt dat hij zijn best gedaan heeft. Ik wilde daarom een antwoord geven en dat heeft mij deugd gedaan. Of het ook hem deugd heeft gedaan, weet ik niet. Hij heeft er niets uitdrukkelijks over gezegd tegen mij", vertelt Felix bij Radio 2 West-Vlaanderen:
Felix, zoon van Joachim Coens reageert op alle harde uitspraken over het ontslag van zijn vader!
Familienaam
Toen Joachim Coens kandidaat was om voorzitter van CD&V te worden, werkte Felix mee aan de verkiezingscampagne van zijn vader. Toen leek politiek ook wel iets voor hem maar 2 en een half jaar later denkt Felix daar helemaal anders over. "Nee, ik zie mezelf niet meer in zijn voetsporen treden. Het politieke spel is veel te hard. Ik zoek andere manieren om me voor de maatschappij te engageren. In zekere zin ben ik zelfs blij dat hij geen voorzitter meer zal zijn, want ik kreeg soms bagger over me heen, ook in Sijsele en Damme. Het ging zover dat ik soms mijn familienaam niet gebruikte om allerlei reacties te voorkomen. Ik ben ervan geschrokken hoe grof mensen kunnen zijn, vooral op sociale media."
Lees hieronder de open brief van Felix Coens:
Er zijn gisteren veel woorden geschreven over mijn vader en de partij. Een moeilijk moment, ook al zagen we het al eventjes aankomen en wist ik al in de ochtend dat het ging gebeuren. Toch kon ik mijn emoties niet inhouden toen ik ‘s avonds naar het journaal keek. Het is uiteindelijk wel je vader, de man naar wie je zo hard opkijkt en waarvan iedereen zo vaak zegt dat je erop lijkt, die je plots zo publiekelijk ziet afgemaakt worden.
Beweren dat hij de beste politieker was zal ik niet doen, roepen dat hij nog langer moet aanblijven evenmin. Hij is niet perfect, thuis ook niet. Dat de placemats ondertussen al twee jaar een nieuwe plaats gekregen hebben en de printer pas werkt wanneer je hem aanzet, zijn dingen die hij nog moet ontdekken. Zijn gedachten gaan soms te snel voor zijn woorden. Hard zijn is niet zijn beste kant, maar hij is een politieker die het meent. Eén die handelt volgens waarden, die speciaal van reis terugkeert om tussen de mensen in Damme te zijn, die dag in dag uit keihard werkt.
Dat volstaat niet meer. We leven in een wereld waar de inhoud en de authentieke overtuiging ondergeschikt zijn aan de oppervlakkigheid van communicatief spektakel en korte termijn denken in functie van individueel gewin. Studiediensten maken plaats voor communicatiespecialisten en er worden miljoenen gepompt in multinationals die de boodschap op hun platformen moeten verspreiden. We laten de politiek liever over aan machtsstrategen en zingende konijnen, dan aan dossiervreters die handelen volgens principes.
Politiek is een teamspel, het is samenwerken om een gemeenschappelijk doel te bereiken. Luisteren naar de mensen, van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. Het hoort een kunst te zijn, geen trucje dat enkel het eigen doel dient. Het is jezelf opofferen ten dienste van de samenleving, niet om je ego te strelen of postjes te pakken. Geen controversiële uitspraken maken om de media te halen, maar inhoudelijke voorstellen lanceren om ons land beter te maken. Het is onderhandelen en compromissen sluiten om vooruit te kunnen gaan.
Er kunnen nog honderden analyses geschreven worden, een partij die niet samenwerkt, die zal verliezen. Als samenwerken niet lukt en interne discussies in de media uitgespeeld worden, dan is de kiesdrempel niet veraf. De verantwoordelijkheid voor een peiling valt nooit af te schuiven op één iemand. De gloriejaren van de 40 procent zijn voorbij en de hete adem van extreemrechts zit in iedereens nek. Terwijl de partij al jaren achteruitgaat, denken sommigen dat na zelf meer dan 10 jaar lang de hoogste postjes te bekleden de ondergang van de partij te wijten is aan een voorzitter die zijn termijn niet eens uit kon doen. In eigen boezem kijken is voor sommigen moeilijk, maar broodnodig.
Alsof het normaal is dat in een partij die al jaren achteruitgaat er personen meer dan 10 jaar lang op de hoogste posten zitten. Zolang kabinetten eilanden blijven, fracties niet samenwerken, regeringen om de haverklap botsen en parlementsleden niet overeenkomen, mogen er nog 25 voorzitters passeren. Verkiezingen zullen ze niet winnen.
Hij heeft het beste gedaan. Hij is een politieker van de oude stijl die, ondanks de omstandigheden, toch veel verwezenlijkt heeft. Die de basisdemocratie weer leven heeft ingeblazen en jonge mensen kansen heeft gegeven. Zaken waarvan zijn opvolger de vruchten zal plukken. Er mag nu wel een nieuwe voorzitter komen, de toekomst voor de partij ziet er nog lang niet rooskleurig uit.
Incidenten als deze moeten politici, opiniemakers en journalisten aan het denken zetten. Is dit werkelijk de politieke wereld waar we naartoe willen? Is het niet eens tijd voor zelfreflectie voor de media? Het stomste kieken een podium geven voor elke scheet dat ze laten, maar politici die niet bezig zijn met machtspelletjes en eigenbelang de grond in boren. Kiezen we visuals boven dossiers? Macht boven waarden? Gaan we wachten tot de extreme partijen effectief de grootste worden en elke authentieke politieker het opgegeven heeft?
