‘Ten tijde van de herdenkingsplechtigheden voor de aanslagen van Brussel en aan de vooravond van een mogelijke staking om heel wat goede redenen, zou ik, dames en heren, de politieagenten van dit land willen bedanken.

Toen ik gedurende vijf jaar geregeld contact had met een familielid, een politieagente in een provinciale brigade (momenteel werkt ze er niet meer), hoorde ik vertellen over de grote hoeveelheid werk die verzet moest worden. Er zijn niet alleen interventies op het terrein. Het werk omvat ook opmerkelijk veel sociale, psychologische en menselijke aspecten.

Wie gaat er midden in de nacht bij ouders langs om het overlijden van hun kind bij een verkeersongeval te melden? Wie probeert een onverzoenbaar aan drank verslaaf koppel dat in het bijzijn van de angstige kinderen de zoveelste ruzie heeft toch te verzoenen? Wie luistert er naar die kinderen en probeert ze gerust te stellen? Wie helpt een gezette, bejaarde alleenstaande overeind als de verpleegster er niet alleen in slaagt? Wie aanhoort er aan het onthaal van het politiekantoor alle ellende en grieven: problemen binnen een koppel, alcohol- of drugsproblemen, vechtpartijen, kinderontvoering, pesterijen, mishandeling ...? Wie krijgt te maken met de gruwel van de verkoolde, bebloede, toegetakeld of gefolterde lichamen van vermoorde mensen? Wie wordt dagelijkse geconfronteerd met geweldpleging, agressie, aftakeling, verloren onschuld...? Wie zijn hart bonst soms van angst in crisissituaties of in noodgevallen? Wie moet er soms uren doorbrengen in de regen, de koude en andere slechte weersomstandigheden?

En wij, die niet op de hoogte zijn van die dagelijkse inzet, we praten slechts over hen of horen slecht over hen praten wanneer er iets is misgelopen. En dan...! De schande, het schandaal, het tuchtonderzoek en zelf het ontslag... Bijna nooit goedendag. Bijna nooit bedankt.

Zelden worden de schijnwerpers op dit bijzondere menselijke werk gericht. (Ah ja, deze morgen, de aankondiging in de Brusselse regio, van de schenking van een knuffeldier aan kinderen die bij een nood- of traumatiserende situatie betrokken zijn.) Zo zelden bemoedigende woorden. Zo weinig positieve informatie over de politiemensen.

Ik ben erg verontwaardigd over het gebrek aan respect en erkenning voor dat beroep. Zoals iedereen hebben politievrouwen en -mannen nood aan bevestiging in hun werk. Waar gaan ze die vinden om het vol te houden? Met dit dankwoord hoop ik die vrouwen en mannen, die ons beschermen en zich om onze moeilijkheden bekommeren, een hart onder de riem gestoken te hebben.’