“Ik moet mezelf in de arm knijpen”: geëmotioneerde Wouter Vrancken is de ‘Coach van het Jaar’

Hij doorliep alle - jawel, álle - reeksen in ons voetbal. Van vierde provinciale tot eerste klasse. Begonnen bij RDK Gravelo in zijn eigen Limburgse achtertuin, als vriendendienst zowaar. And now he’s here. Coach van fiere leider Racing Genk. Én verkozen tot Coach van het Jaar 2022 op het Gala van de Gouden Schoen. Doet hij goed, Wouter Vrancken. “Het begon allemaal als een hobby die uit de hand is gelopen. Wie mij dít had gezegd toen ik in vierde provinciale coachte, had ik gek verklaard. Ik moet mezelf in de arm knijpen.”

Hij houdt niet van de spotlights. Van alle glitter en glamour. En tóch glunderde Vrancken op de ‘gouden loper’ in Antwerp Expo. Niet moeilijk, zeg. Want hij wíst al dat hij gewonnen had. Vorige week draaide een videopresentatie van zijn technisch directeur Dimitri De Condé plots uit in een lofzang van spelers waar hij in het verleden mee samenwerkte. “Fantastische coach, nog betere feestvierder”, klonk het met een knipoog.

Zijn trofee ontving hij uit handen van vrouwlief Karen en zijn kinderen, zoontje Jesse (9) en dochters Manou (16) en Anouck (18) Een emotioneel moment. “Dat had ik totaal niet verwacht. Ik dacht dat de oudste op kot zat, want die zit in het midden van de examens”, glimlachte Vrancken. “Kijk, natuurlijk ben ik niets zonder mijn spelers en staf. Maar uiteindelijk zorgt je gezin voor balans - daarom komt deze trofee thuis op de schouw. Zij zorgen dat ik de ‘voetbalknop’ thuis kan uitschakelen. Eens een natuurwandeling, eens ravotten met de ‘kleinste’. Zonder hen kan ik niet presteren. Deze prijs heb ik écht te danken aan hen.”

Vrouw Karen was eveneens dolgelukkig. “Wat een ontlading. Dit verdient Wouter. De kindjes keken vanavond op televisie. Ze hebben ons al filmpjes zitten sturen en zijn erg trots.” Terecht. Papa heeft iets straf neergezet, hoor.

Nu ja, hij ís iets straf aan het neerzetten. We zijn iets over halfweg in de reguliere competitie en zijn Racing Genk staat autoritair aan de leiding. Dé titelfavoriet - dat is wel duidelijk. Vrijwel meteen kreeg Vrancken zijn team op de rails. Ondanks het vertrek van sterkhouders als Ito, Dessers en Bongonda toverde hij Genk om tot de best voetballende ploeg van België. Zijn spelersgroep looft hem voor zijn duidelijkheid. Zijn ‘people management’. Dat uittredend Gouden Schoen Paul Onuachu Vrancken “de beste coach waar hij ooit mee werkte” noemt, zegt genoeg. De balans tot dusver dit seizoen: 55 op 63. Achttien zeges, amper één gelijkspel en twee nederlagen. Alsjeblieft.

Vrancken heerste in de tweede stemronde en klokte uiteindelijk af op 558 punten. Felice Mazzu (439) werd tweede, Karel Geraerts (267) eindigde als derde. Mooi podium, toch?

Natuurlijk is het dankzij zijn prestaties dít seizoen dat Vrancken zich tot laureaat kroonde. Maar noem deze trofee gerust de bekroning voor zijn voorbije succesjaren. Hij leidde KV Mechelen naar de titel in 1B én een historische bekerwinst. Als tweedeklasser versloeg het AA Gent op de Heizel. En dat allemaal terwijl het extra-sportief stormde - Propere Handen, weet u wel. In 1A volgde de bevestiging. Drie seizoenen lang bracht hij het mooiste voetbal dat ze Achter de Kazerne sinds de glorieperiode eind jaren 80 hadden gezien. Onder Vrancken werd Malinwa een subtopper.

Waarom duurde het toch zó lang vooraleer een Belgische topclub hem oppikte? Twijfelde men dan echt al die tijd aan zijn kwaliteiten?

Bij Genk kreeg Vrancken zijn kans en hij toont wat hij in zijn mars heeft. Nu bekroond met de trofee voor Coach van het Jaar. Straks ook met de landstitel?

KIJK OOK. Vrancken: “Ik heb geen geheim”