Dat Alex Agnew op de sofa bij James Cooke plaatsneemt is een wederdienst. “Ik stond niet te trappelen om eraan mee te doen”, blikt de Antwerpse komiek terug. “Maar ik had die belofte gemaakt nadat James te gast was geweest in mijn podcast. En laat neen zeggen, als iemand me iets op de man af vraagt, een van mijn zwakke punten zijn. Ik kets alleen dingen af als ik me kan verschuilen achter mijn management.”

Agnew wijst erop dat hij als metalfreak ook oprecht fan is van musicals. “Maar meer de klassieke stukken van vroeger zoals Oliver, Singing in the rain, The Sound of Music of Grease. Ik ben veel minder into Broadway musicals. Zowel musical als metal bevatten vaak dat tikkeltje overdreven theatraliteit, en ik ben daar wel voor te vinden. Maar om dan een musical over je eigen leven te zien…”

Rollercoaster

Het werd een emotionele rollercoaster. “Tegen het einde was ik echt uitgewrongen. Op de sofa lag een hoopje emotie. De doos Kleenex was halverwege op”, lacht hij. “Terwijl ik me had voorgenomen om geen traan te laten. Een belofte die ik bij het eerste nummer al brak. Ik zie er stoer uit maar ben soms makkelijk tot tranen te bewegen.”

Wat dus gebeurde toen men het overlijden van zijn vader koppelde aan een emotioneel nummer. “We kwamen goed overeen maar waren ook elkaars tegenpool”, zegt Alex. “Ik lijk hard op mijn vader en op vele vlakken was hij mijn voorbeeld. Maar dat wil niet zeggen dat we met elkaar altijd overeenkwamen. Misschien omdat ik veel van mezelf in hem zag. Toen hij overleed in 2002 stond ik net aan de vooravond van mijn doorbraak. Vlak erna won ik het Leids cabaretfestival maar hij heeft dat nooit meegemaakt. Hij is ook nooit komen kijken. En dat blijf ik tot op de dag van vandaag jammer vinden. Hij is gestorven op een moment dat mijn professionele toekomst nog troebel was.”

Ook de fascinatie voor Superman komt aan bod, en doet Alex eveneens een traan wegpinken. “Ik herinner me een aflevering van het BRT-programma Première met Jo Röpke. Hij toonde fragmenten uit films waaronder Superman met Christopher Reeve uit 1978. Het was de scène waarin Superman op straat zijn hemd opentrekt en dan zie je de letter S. Vervolgens valt er een vrouw uit een helikopter en vangt hij die op met zijn handen. Ik vond dat zo waanzinnig dat ik geobsedeerd was door dat personage. Dat was dé figuur die ik wou zijn. Ik had ook een t-shirt met het logo van Superman.”

Schraal manneke

Als kind was Alex eerder een nerd. “Ik was een schraal manneke, een jongetje met weinig vrienden. En met dat t-shirt van Superman maakte ik me zeker niet populairder. Nu is het cool om nerdy te zijn. Denk maar aan het succes van The Big Bang Theory. Maar in de seventies lagen de zaken anders.”

Ook dit liedje doet dus de tranen opwellen, en dan moet het nummer nog passeren over zijn dochter Amy. “Het gaat over haar geboorte. Mijn vrouw beviel via een keizersnede. Wat inhield dat ik als papa het eerste anderhalf uur met dat kind in de armen in de kamer zat te wachten tot mijn vrouw werd teruggebracht. Het liedje dat toen werd gespeeld was Why do birds suddenly appear van The Carpenters, geschreven door Burt Bacharach. Ik zong dat lang toen Amy klein was. Grappig was dat mijn dochter achter de piano zat, maar ik had dat pas op het einde door.”

James De Musical, Play4, donderdag om 21u