En weg zijn de broskopjes: het leven lacht Kolia (18) uit Ieper weer toe: “Dat mijn vrienden ook hun haar hebben afgeschoren, was de grootste steun.”

Kolia Devreker kreeg vorig jaar de diagnose van het Hodgkin-lymfoom, een vorm van kanker van het lymfesysteem. Uitzonderlijk voor een jongen van amper zeventien, maar hij liet het hoofd niet hangen. Ook niet toen hij zijn haar begon te verliezen tijdens de eerste chemobehandeling. De jongeman wou er niet te lang bij stilstaan en besloot zijn hele hoofd kaal te scheren. Al hoefde hij dat niet alleen te doen: zijn vrienden toonden zich solidair en besloten er een spontane groepsactiviteit van te maken.

Nog geen jaar later zijn de broskopjes alweer verdwenen. “Want het gaat gelukkig beter met mij”, vertelt Kolia, intussen achttien. “Ik heb zes maanden chemo doorstaan zonder al te grote problemen en sindsdien gaat het redelijk goed. De laatste examenperiode uit mijn middelbare schoolloopbaan was lastig, maar dat is voor elke leerling zo. De school heeft genoeg aanpassingen gedaan om alles draaglijk te houden en het is gelukt."

"De scheeractie betekende een grote steun voor mij. Je haar afscheren, is toch heel drastisch en heeft de meest ingrijpende impact op je uiterlijk. Dat mijn vrienden wilden meedoen, was de grootste blijk van steun die ze maar konden geven. Ik heb veel medeleven gevoeld en kreeg vaak de oprechte vraag oe ist nu met jou? Dat raakte mij wel. De groep ging er heel empathisch mee om."

Ook de krullen van Gust Sinaeve (18) zijn terug. "Voor ons was het eigenlijk geen zo’n grote beslissing om ons haar mee af te scheren. Toen Kolia zei: mijn haar begint uit te vallen, ik zou het beter allemaal afdoen, luidde het antwoord van ons allemaal tegelijkertijd: wij gaan dat ook doen. Dus de ochtend erop hebben we met zes bij hem thuis afgesproken om samen ons haar af te scheren. Een klein gebaar, waarover we niet veel nadachten maar gewoon deden.”

Ondanks de ziekte en behandeling, zorgden de broskopjes ook voor grappige taferelen. “Tijdens het uitgaan zien andere jongeren plots zes man zonder haar bij elkaar staan. Een ludiek beeld, precies allemaal broertjes”, lacht Gust. “Voor Kolia werd het op een bepaald moment alsmaar moeilijker om er telkens bij te zijn. Toch probeerden we er nog voor hem te zijn, zonder dat alles anders werd. We vroegen wel hoe het was en hielden overal rekening mee, maar zorgden tegelijk voor dezelfde groepsdynamiek en zetten niet alles in ons leven on hold. Dat wou hij zelf ook niet. We hebben een mooi evenwicht gevonden tussen het beste voor hem en de vriendengroep in het algemeen. We zijn blij dat hij er nog is. Hopelijk is die periode nu definitief achter de rug. We gaan samen op kot in Gent. Het gewone leven gaat verder en we proberen nog meer te genieten. Binnenkort vertrekken we met de vriendengroep op vakantie naar Portugal. Dat zijn mooie vooruitzichten.”