In een ‘wilde tuin’ laat je de natuur doen en omarm je het resultaat. Misschien had ook Wim Lybaert baat gehad bij wat verwildering

Sinds het voetballen in de tuin mij als kind verboden werd omdat de pelouse er te veel onder leed, heb ik eigenlijk niet zo veel met de Vlaamse horticultuur. Een tuin is iets waar vooral werk in kruipt, vind ik: ofwel moet je het gazon er onderhouden, ofwel de groenten, om aan volk dat aan tafel schuift – of ze nu willen of nu niet! – te kunnen uitleggen hoe veel werk en genot er schuilt in het houden van de moestuin die het garnituur op hun bord heeft voortgebracht.

En als je de ene zomer je eigen kweek moet beschermen tegen de hitte, dan moet je de andere zomer wel opboksen tegen de regen. Zo gaat het althans voor gewone mensen: voor Wim Lybaert, de sympathieke West-Vlaming die we collectief hebben uitgeroepen tot Gewone Mens en het net daarom niet meer is, gelden andere wetten, zo blijkt uit de eerste aflevering van Zomeravonden, die klaarblijkelijk werd opgenomen toen deze zomer nog niet zo grijs was als de kruin van de immer standvastige Gilles De Coster, de eerste gast die Lybaerts Brugse oase mocht bezoeken.

Samen maken ze gevulde tomaten, tomates farcies in het keurig Vlaams, een gerecht dat bij De Coster herinneringen oproept aan de moeder die hem ontviel toen hij nauwelijks elf was. Met een glas witte wijn aan de lippen en de voetjes in het water van Lybaerts zwembad vertelt hij minzaam over de impact die dat verlies op hem heeft nagelaten. Zonder een traan te verpinken: De Costers curve met uitwendige emoties kun je nog steeds gebruiken om een schilderij waterpas te hangen, en de tuin van Wim Lybaert is niet het huis van Eric Goens.

Schoon is het wel, maar ten tuine Lybaert ontbreekt het wel een beetje aan spanning. Panenka heeft het concept van Winteruur slim gerecycleerd voor Zomeravonden: in plaats van een zelfgekozen gedicht is het nu een zelfgekozen gerecht dat de gast in kwestie als sleutel hanteert om de deur naar zijn gevoelsleven te openen, en voor wie er toch de weg kwijtraakt, is er een aaibare golden retriever die voor geleidehond mag spelen. Maar de ene Wim is de andere niet: waar Wim Helsen zijn gasten al eens durft verrassen met een absurditeit, is Wim Lybaert eerder het type dat steunt op gezellige voorspelbaarheid.

Maar zo wordt Lybaerts gezelligheid ook wat voorspelbaar, en op de onwrikbare levenswijsheid “gerechten met gehakt worden zwaar onderschat” na, blijft Zomeravonden in zijn eerste aflevering nogal aan de oppervlakte. Dat zwembad staat er voor een reden, zou ik denken, maar ook figuurlijk blijft het bij beleefd pootjebaden. Wie al eens graag kopje onder gaat, zoekt maar beter een andere badmeester dan Lybaert.

Mijn lief probeert me al een tijd van de voordelen van een stukje groen aan een toekomstige woonst te overtuigen door me het concept ‘wilde tuin’ uit te leggen: je laat de natuur zijn werk doen en omarmt het resultaat. En voorwaar, tijdens Zomeravonden dacht ik: misschien had ook Lybaert wel baat gehad bij een beetje verwildering.

Zomeravonden, van maandag tot donderdag om 20.50u op VRT1.