De groenen staan opnieuw aan de rand van de afgrond

Natuurlijk zal haast iedereen zeggen dat het een slecht idee is. Dat de partij die de regering laat vallen, daarvoor bij de verkiezingen altijd wordt afgestraft. Dat je beter aan tafel blijft zitten om de coalitiepartners nog wat in toom te houden, of tot inzicht te brengen. Dat je met andere woorden beter je verantwoordelijkheid neemt, en niet op de vlucht slaat.

En toch moet Groen de federale regering op staande voet verlaten. Elke dag die de partij nog spendeert aan dezelfde tafel als staatssecretaris voor Asiel & Migratie Nicole de Moor (cd&v), wordt ze dieper weggezogen in het moeras van het morele failliet.

Het is de jongste weken al bij herhaling geschreven en aangeklaagd dat het asielbeleid van Vivaldi niet alleen totaal onwettig is, maar in weinig meer verschilt van wat radicaal rechts zou doen. De weg naar totale ontmenselijking is ingezet, de grenzen van wat een liberale democratie kan aanvaarden, zijn allang ver overschreden.

Eerst sliepen vrouwen en kinderen in de vrieskou op straat. Dan haalde men de schouders op bij de duizenden veroordelingen voor het niet verlenen van opvang. Vervolgens keurde deze regering de weerzinwekkende Tunesië-deal goed - ter herinnering: een deal met een president die mensen de woestijn in jaagt om daar van honger en dorst te creperen. Nu is onwettig beleid in België zelf de régel geworden. Alleenstaande mannen krijgen geen hulp en onderdak meer. Die beslissing viel niet stilletjes, in het allerdiepste geheim, werd niet verborgen gehouden, maar open en bloot gecommuniceerd. Lees: Vivaldi geneert zich niet voor een maatregel die alle partijen in de regering horen te veroordelen. Zelfs de helden van Vluchtelingenwerk besloten om het bijltje erbij neer te leggen. Zij willen het menselijk tekort van deze regering niet meer compenseren door zelf voor opvang te zorgen.

Het stopt ergens.

Die conclusie moet ook Groen trekken. Hoe langer de partij hierover met holle politieke debatfiches blijft debatteren, hoe tragischer het wordt. Nee, dit is geen instroomcrisis, dit is geen opvangcrisis, dit is een politieke crisis: een beleidsmaker die dit wíl oplossen, kán dit oplossen. Groen is medeplichtig aan de minachting voor mensenrechten. Dat gaat recht naar het hart van die partij. Te hopen valt dat groene kiezers dit wezenlijk vinden. De tijd van de praatjes en uitvluchten is voorbij. Er is - om een typische oneliner op de debatfiches te gebruiken - een Signaal nodig. Van christendemocraten, liberalen of socialisten zal dat niet komen. Iemand moet de stem vertolken van kiezers die gruwen van dit beleid. En dan zullen die kiezers dat belonen.

In De zevende dag zei covoorzitter Nadia Naji dat ze vaak de vraag krijgt wat Groen na de verkiezingen zal doen: nog eens besturen met de traditionele partijen of niet. Die vraag is zonder voorwerp. Als Groen blijft zitten in Vivaldi, zal geschieden wat in 2003 gebeurde, toen Agalev uit de Kamer geveegd werd.

De groenen staan opnieuw aan de rand van de afgrond. Het is nu of nooit.