“Lanklaar staat op mijn programma, of ik hier nu alleen sta of met meerdere vrienden foorkramers. Zondag kreeg ik mijn schietkraam met moeite open door een hydraulische systeemfout. Met een uur vertraging kon ik zondag toch openen. Stel je voor: één kermisattractie en die is dicht wegens een technisch defect.”

“Ik was 19 jaar toen mijn schoonvader een schietkraam van 10 meter lang met de hand vervaardigde. Met die schietkraam ga ik nu nog van dorp tot dorp. Ik heb vele kermissen bezocht in Limburgse dorpen. Steeds deed ik dat met plezier, want kinderen blij maken is mijn passie. Waar is de periode dat leveranciers wekelijks vele dozen kalkpijpjes leverden voor de kermis. Er werd op geschoten met een loden kogel uit een buks. Nu schiet men op pijpjes van kunststof. Ze kunnen bij mij ook schieten op ballonnen. Die blaas ik in mijn schietkraam op met lucht uit mijn longen.”

“In 50 jaar tijd hebben klanten zeven keer op mijn lichaam geschoten”, vertelt Michel. “Dat gebeurde steeds per ongeluk. Twee keer drong een kogel door mijn pols. Van boven erin en van onder eruit, dwars door mijn arm. Eén verloren kogel is altijd in mijn arm blijven zitten. Die voel ik nog elke dag. Vlak voor coronatijd kreeg ik nog een verdwaalde kogel in mijn schouder.”

Michel denkt nog niet aan stoppen als foorkramer. “Ik doe dit werk veel te graag. Een vriend van me, Lambert Welkenhuyzen uit Maasmechelen, komt me regelmatig helpen op zondag. Dan hebben we in onze schietkraam veel plezier.” (mmd)