Origineel ‘Endless Dungeon’ scoort met gameplay om duimen en vingers af te likken

In ‘Endless Dungeon’ ga je alleen of in coöp met maximaal drie aan de slag met een bende ruimte-avonturiers die tegen wil en dank in een verlaten ruimtestation, met de clevere naam The Station, crashen. Al gauw blijkt hun onvrijwillige landingsplaats dan toch niet zo onbewoond, want de gangen van The Station huisvesten een resem niet al te vriendelijke ruimtemonsters. Overleven is de boodschap dus, en dat kan enkel door de kern van het ruimtestation te bereiken, waar het herstarten van de reactor onze helden de mogelijkheid biedt om te ontsnappen. Een simpel verhaal dat in het spel verteld wordt aan de hand van stilstaande tekeningen, maar meer moet dat niet zijn.

‘Endless Dungeon’ pretendeert namelijk niet een verhalend spel te zijn met een diepe plot met complexe personages, alles draait om de gameplay en die is om duimen en vingers af te likken. De opzet is simpel: in elk level is het bedoeling om de zogenaamde Crystalbot ongehavend van punt A naar punt B te begeleiden. Onderweg komt die hulpeloze robot uiteraard onder diverse soorten vuur te liggen, en is het aan jou om ervoor te zorgen dat hij het heelhuids haalt.

Je beschikt daarvoor zelf over de nodige wapens, maar je kan ook geschutskoepels plaatsen die de vijand voor jou in het vizier nemen. So far, so tower defense dus, maar de snuggere twist is echter dat dat punt B bij de start niet bekend is en je dus eerst op zoek moet gaan naar je uiteindelijke bestemming. En hier komt het meest verslavende element van ‘Endless Dungeon’ om de hoek piepen: deuren openen.

Deuren spelen namelijk de eigenlijke hoofdrol in ‘Endless Dungeon’. Elk level is opgebouwd uit een aantal procedureel gegenereerde kamers en je weet pas wat er zich in bevindt als je de deur hebt geopend. Misschien een schatkist, misschien vijanden of een valstrik, misschien ook helemaal niks. Maar elke deur die je opent, levert je wel punten op.

Die kunnen de vorm aannemen van geld dat je nodig hebt om wapens te kopen, punten die je kan investeren in upgrades van die wapens of een derde soort waarmee je je personage kan verbeteren. Deuren openen loont dus, en al gauw loop je als een bezetene rond op zoek naar kamers die je nog niet bezocht hebt om toch maar net die ene upgrade nog te kunnen fiksen.

En zo kom je voor je erg in hebt terecht in een typische nog-één-rondje-en-dan-stop-ik-echt game. Punten verzamelen, geschutskoepels neerplanten, monsters neerknallen, en daarna weer opnieuw maar met nieuwe soorten wapens, vijanden die plots immuun zijn voor bepaalde elementen, of onverwachte valkuilen die het spel op je pad gooit. Helemaal hectisch wordt het wanneer een level eindigt met een bossfight, wat gegarandeerd klamme handjes oplevert. En als je het niet zou halen, geen probleem: nog eens proberen is al even verslavend als doorspelen.

‘Endless Dungeon’ is een slimme smeltkroes van verschillende genres die nu weer aan ‘Hades’ doet denken, dan weer aan klassieke tower defense, maar vooral op het einde z’n unieke eigen ding is geworden. Deuren openen was nog nooit zo leuk! 8/10.