“Nafi zal me de Gouden Spike wel gunnen”: Cynthia Bolingo glundert als beste Belgische atlete van het jaar

Je kon er bij de Gouden Spikes, die de beste Belgische atleten beloont, elk jaar je geld op inzetten dat Nafi Thiam in de prijzen zou vallen. Het begon met winst op het EK voor junioren in 2013 - haar status als leading lady was toen gevestigd. Ook in 2023 maakte Thiam een statement, met goud én een wereldrecord op de vijfkamp tijdens het EK indoor in maart. Tien jaar aan de top - alleen dàt al verdient een standbeeld. Maar voor het WK atletiek paste de Naamse. Ze had last aan de achillespees en wilde, de Spelen indachtig, geen enkel risico nemen.

En zo kwam het dat in Boedapest een andere grand dame opstond en daar vandaag voor beloond werd, met zes punten meer dan Thiam: Cynthia Bolingo. Sinds haar zilveren medaille op de 400m op het EK indoor van 2019 een atlete barstensvol potentieel, maar ook wel eentje die niet gespaard bleef van blessures. Tokio ging de mist in door een scheurtje in de hamstrings en in de winter van 2022 scheurde ze de ligamenten van haar knie - wèèr stond ze maanden aan de kant. Begrijpelijk dat de 30-jarige Brusselse wat angstig was om opnieuw voluit te gaan.

Ook 2023 begon vol zorgen. Telkens doken er nieuwe pijntjes op en Bolingo wilde niets forceren. Niet één keer trad ze aan op een indoorcompetitie en ze begon aan het WK in augustus met slechts vijf wedstrijden in de benen. Dat belette Bolingo niet om als eerste Belgische atlete ooit naar de finale op de 400m te knallen, in een nieuwe nationale recordtijd (49.96). Uiteindelijk finishte ze als vijfde op dat WK. Haar seizoen sloot ze af met winst op de Memorial van Damme, in 50.09, de tweede chrono uit haar carrière.

Kortom, Cynthia Bolingo is een waardige laureate. Haar Gouden Spike kan er gerust eentje van volharding genoemd worden, van veerkracht ook. “Eindelijk een exemplaar in goud," glunderde ze in Mechelen. “Voorheen won ik al een bronzen en zilveren Spike. Het voelt zelfs wat raar aan. Ik zal Nafi eens een foto’ke sturen. Na negen Gouden Spikes zal ze het wel niet erg vinden, zeker? (lacht) Ik weet zeker dat ze het me gunt. Voor mij is die Spike echt een erkenning voor het mooiste jaar uit mijn carrière. Eentje dat moeilijk begon, maar goed eindigde - 't is een beetje op z'n Disneys, met een happy end. (glimlacht)”

Ook buiten de piste had Bolingo in 2023 geen reden tot klagen. Ze studeerde af als sociaal assistente en een sporthal in Brussel kreeg haar naam - “en dat terwijl ik niet dood ben!”. “Jammer genoeg had ik nog geen tijd om echt stil te staan bij wat ik dit jaar allemaal realiseerde. Ik heb echt de indruk dat de tijd vliegt. Tijdens de feestdagen zal ik er de tijd voor nemen om eens terug te blikken.”

Na een maand vakantie - met een citytrip naar Londen en een langere reis naar Mexico op de agenda - hernam Bolingo inmiddels langzaam weer de trainingen. In 2024 staan er voor de sprintster drie belangrijke afspraken op de agenda. Eén: het WK aflossingen in de Bahamas begin mei, waar ze met de Belgian Cheetahs een olympisch ticket tracht te bemachtigen. Twee: het EK atletiek in Rome in juni en dan drie: de Spelen van Parijs. “Uiteraard smaakt die WK-finale nu naar meer," zei Bolingo. “En ze gaf me ook vertrouwen dat het kan. Maar de 400m is zo’n sterk bezet nummer dat het onmogelijk is om te voorspellen wie de finalisten of medaillewinnaars gaan zijn. Ik denk wel dat ik er een tijd rond 48.50 nodig zal zijn. Ik zou graag onder die grens van 49 duiken, maar eerst bevestigen. Want ik ben maar met één teen onder de 49 seconden geraakt. Ik wil er eens met heel mijn lijf onder gaan. (lacht)”

Bij de mannen was de kloof groter: Bashir Abdi greep voor het vierde jaar op rij de Gouden Spike. Julien Watrin, goed voor zilver op het EK indoor op de 400m, moest genoegen nemen met de Zilveren Spike. “’t Is al de vierde keer dat ik die prijs win, maar dat went niet. Het doet me elke keer weer plezier om verkozen te worden tot beste atleet van het land,” aldus de 34-jarige Gentenaar. Zijn overwinning in de marathon van Rotterdam en zijn derde plek in Chicago bleken beslissend. “Ik ben best tevreden over mijn jaar, al blijven de twaalf seconden die ik in Rotterdam te kort schoot om mijn Europese record (2u03:36) te verbeteren wel wat zuur.”

Ook hij plant binnenkort een stage in: hij trekt voor twee maanden naar Ethiopië, om daar het nieuwe seizoen voor te bereiden. Voor Abdi telt in 2024 maar één competitie: de olympische marathon in Parijs. In Tokio greep hij het brons. Abdi sprak erna zijn ambitie uit om in Parijs voor het goud te gaan, maar toen was er nog geen sprake van ene Kelvin Kiptum, de Keniaan die op 8 oktober in Chicago het wereldrecord scherper stelde tot 2u00:35. “Ik kan niet ontkennen dat de concurrentie én uitdaging in Parijs nog groter zal zijn dan in Tokio,” aldus Abdi. “Wat Kiptum in Chicago deed, was buitenaards. Niemand kan een tweede deel van de marathon lopen zoals hij, in 59 minuten. Zelfs als hij een slechte dag heeft, loopt hij nog 2u02 - wat sneller is dan mijn persoonlijk record.”

Hoe zijn voorbereiding er zal uitzien, dat is nog geen uitgemaakte zaak, besloot hij. Ofwel kiest hij voor één marathon - en dan lijkt Rotterdam in april zijn voorkeur weg te dragen, al is dat qua timing kantje boordje - ofwel voor twee halve marathons. “Dat is een beslissing voor de komende weken.”

Voor de volledigheid: bij de vrouwen gingen de bronzen spike naar Noor Vidts, die brons won op het EK indoor en zesde werd op het WK, en bij de mannen naar Ben Broeders, zevende in de WK-finale in het polsstokspringen. De Belgian Cheetahs kregen voor het eerst de trofee als beste team, de beste paralympiër was Roger Habsch.