Vroeg of laat leert ieder van ons het wel. Als we een discussie hebben die nergens toe leidt, laten we de discussie voor wat ze is en proberen we later opnieuw. Niemand is gebaat bij het in stand houden van verschillende meningen, waarbij enkel de emoties toenemen, zonder zicht op een degelijke uitkomst.
Op een individueel niveau weten we hoe constructief te handelen om duurzame oplossingen te vrijwaren. Echter op een maatschappelijk niveau lijken we hier minder behoedzaam mee om te gaan. Laat dat nu net koren op de molen zijn. Niet de boerenmolen, wel de molen van ‘het zakenkabinet’.

We zijn een dikke week ver in de boerenprotesten. ‘De boerenprotesten’. Daar hebben we een neus voor, toch? De lont uit het kruitvat halen, door de emotie te herleiden tot een concept. Net zoals onderwijsinstituten ‘het hoofddoekendebat’ klasseren, net zoals politici ‘het conflict in Palestina’ monitoren (de term “oorlog” is blijkbaar taboe), worden wij brave burgers bericht over ‘de boerenprotesten’.

‘De boerenprotesten’ is hot. Het is een item. Het is nieuws. En wat doet een mens met nieuws? Herleiden tot een mening. Zeker als men bij een lege rek in de Colruyt een microfoon onder de neus geduwd krijgt. “Ja het is heel vervelend dat de jonagold op is maar ik begrijp het wel.” “Nee sorry maar ik vind niet dat ik de dupe moet zijn als mijn zoon zin heeft in Fristi zonder suiker.”

Iedereen heeft een mening. Iedereen moet een mening hebben. Stel je voor, geen mening. Waarover moet er dan nog bericht worden?
Misschien niet over ‘de boerenprotesten’, maar over boerin An en boer Peter, die 3 euro per kilo vlees verdienen, terwijl de winkel 10 euro rekent.
Of misschien moet er bericht worden over Suzanne, een middenklasse dame met een gemiddeld brutomaandloon van 3.500 euro die bij een lege rayon melk geen begrip kan vinden voor An en Peter die 84 uur per week werken en zichzelf 1.000€ per maand uitkeren, en nu aan haar zoon moet uitleggen dat hij morgenvroeg cornflakes zonder melk zal moeten eten. Die duivelse boeren toch!

Of kan er misschien bericht worden over Jan, een voorvechter van het zakenkabinet, waarin men voor de ogen en oren van de publieke opinie wel wil uitspreken dat “men de boeren begrijpt”, maar waarin men achter de schermen voor de zoveelste keer geïrriteerd is door een bende vervelende, vieze, vuile boeren die weeral dwars liggen voor de weg naar een meer geïndustrialiseerd Vlaanderen?

Wat het bericht ook moge zijn, het doet er eigenlijk niet toe. Het maakt niet uit of er een klaverblad geblokkeerd wordt, of de toevoer aan supermarktketens afgesneden wordt, of een minister-president vlak voor de ingang van een nieuwjaarsreceptie geconfronteerd wordt met een ongemakkelijk gesprek. Het doet er allemaal niet toe. Het enige wat er toe doet, is uw mening en mijn mening.

We hebben geen nood aan een update over lege rekken. We hebben nood aan een mening, aan een uitlating. Nog meer hebben we nood aan een politieker die onze uitlating aanhoort. En wat uiteindelijk essentieel is voor de instandhouding van ons neoliberaal model, is een politieke nood aan de mening van het stemmend publiek.

Niets is in functie van ‘de boer’, alles is in functie van ‘de stem’. Exact daarom zullen we de uitdagingen in de agrarische sector niet bespreken, nadat ‘het boerenprotest’ is gaan liggen.

Exact daarom zal men er nooit voor opperen om een discussie op lange termijn te ontmantelen en lessen te trekken.
Exact daarom zullen wij – het volk – veel minder constructief zijn in het maatschappelijk debat dan wanneer we op individueel niveau discussie voeren.
Geef ons het conflict, geef ons het drama! Geef ons alstublieft het uitvergrootte spanningsveld waarover wij een mening willen uiten!
Hoe beslissen we anders wie ons vinkje in het stemhokje verdient?!

En de boer, hij ploegde verder…