Een Afghaanse vrouw (37) is in beroep veroordeeld tot zes jaar celstraf omdat ze meer dan twee jaar lang haar zoon en dochter terroriseerde. Ze werden beschimpt, geschopt en geslagen. De feiten kwamen aan het licht toen de 15-jarige dochter zwanger bleek … van haar vader. In eerste aanleg kwam ze er nog vanaf met tien maanden effectief.

Het geweld binnen het gezin - gevlucht uit Afghanistan maar al meer dan tien jaar in België - werd ontdekt toen op 14 december 2020 de toen 15-jarige dochter H. naar het CLB in Oostende stapte met de boodschap dat ze zwanger was. Ze biechtte op dat ze tal van keren was verkracht door haar eigen vader.

LEES OOK. “Dit zijn geen ouders, maar beulen”: moeder riskeert acht jaar cel voor mishandeling van zoon en dochter, vader kreeg al celstraf voor verkrachting

Tijdens dat gesprek ging de doos van pandora open. Want uit het onderzoek dat volgde, bleek dat ze minstens tussen haar 13de en 15de door haar moeder werd geslagen. H. stond in voor het huishouden. Als ze dat niet goed deed, kreeg ze slaag, vaak ook zonder de minste aanleiding. Ze kreeg ook verwijten naar haar hoofd geslingerd zoals “ik wou dat je nooit geboren was” en “ik hoop dat je kanker krijgt”.

‘Zwarte’

Maar nog erger was het gesteld met haar broertje. Minstens vanaf zijn zevende tot zijn tiende kreeg hij bijna dagelijks schoppen, werd hij tot bloedens toe genepen, gebeten, overgoten met hete thee, en geslagen met alles wat los en vast zat: de blote vuist, een schaar, GSM-kabel, de hak van een schoen of een stuk hout met nagels in. En wanneer S. erin slaagde dat stuk hout te doen verdwijnen, ging de moeder gewoon een tak halen in het park.

De reden? Zijn huid was donkerder dan die van zijn broertjes en zusjes.. Zijn moeder noemde hem ook steevast ‘zwarte’ en gaf hem nauwelijks eten mee naar school. Het broertje kreeg zelfs rot eten mee. Zijn boterhamdoos moest hij uitwassen in het toilet. Toen de politie hem vroeg wanneer het geweld begon, antwoordde hij: “Wanneer je pas geboren bent, weet je het niet. Maar vanaf ik mijn ogen open kon doen, wist ik het.”

Bloedeigen kinderen

De vader werd voor de verkrachting veroordeeld tot tien jaar cel. De moeder kreeg in eerste aanleg 20 maanden cel, waarvan tien effectief. Maar het parket ging in beroep tegen deze lichte straf. Ook het hof is van oordeel dat de straf veel te licht is. “De feiten zijn ronduit weerzinwekkend en getuigen vooreerst van een totaal gebrek aan respect voor de psychische en fysieke integriteit in hoofde van de beklaagde voor haar bloedeigen kinderen.” Het feit dat de advocaat van de vrouw verwijst naar de culturele achtergrond, werpt het hof ook van tafel.

“De culturele achtergrond van de beklaagde kan in niets enige rechtvaardiging uitmaken voor de gruwel waaraan de beklaagde haar kinderen meer dan twee jaar onderwierp. Beweren dat de feiten cultureel dienen te worden gecontextualiseerd, is onverenigbaar met de voorliggende bewijselementen, die in niets kunnen worden gekaderd in een cultureel bepaalde verwrongen kijk op opvoeding van kinderen, doch die integendeel neerkomen op rauwe kindermishandeling in de ergste vorm waarbij de kinderen werden beroofd van een onbekommerde jeugd, een jeugd die integendeel doordrongen was van angst en pijn.”

Niet meteen naar de gevangenis

Ook het feit dat de twee kinderen werden achteruit geduwd tegenover hun broers en zussen, wringt bij het hof. Dat besloot dan ook de straf aanzienlijk te verzwaren naar zes jaar cel. De procureur-generaal vorderde haar onmiddellijke aanhouding, maar het hof vond toch dat ze niet meteen in de boeien moest geslagen worden en zich pas later aan de gevangenis moet aandienen.