Grizzly Bear laat luchtkastelen verdampen

Grizzly Bear diepte in Brussel zijn Spleen op vanonder lange doeken die wel schuimrubberen spinnenwebben leken. Of een rotswand van meringue - we willen er vanaf zijn. Alsof de New Yorkers ons nogmaals wilden diets maken dat de binnenkant van hun zieltjes allesbehalve opgepoetst oogt maar gekarteld, groezelig en grotesk. Herinnert u zich nog de langzaam opstijgende vaalgele lampionnen die het décor van hun vorige AB-show, in 2012, verfraaiden? Die kinderlijke, feeërieke fantasie behoort toe aan het verleden, kennelijk.

De Brooklynites toonden zich bovenal doorwrocht en geplaagd in Brussel. ‘‘Living in a pile / tangled in a pile / it’s chaos but it works”, zongen ze in de opener ‘Four Cypresses’, uit de nieuwe plaat Painted Ruins. Daarop blijft Grizzly Bear vooral sierlijk ter plaatse trappelen. Het is geen zevenmijlslaarzensprong zoals de voorgangers Veckatimest en Shields maar een soort elegant gedraal in het zelfgecreëerde sprookjesbos. Beetje navelstaarderig, ja, maar Grizzly Bear gun je nu eenmaal dat type trage contemplatie.

The Upside Down

Het nieuwe album profiteert vooral van de onorthodoxe indie-architectuur die de band de voorbije jaren liet openbloeien maar voegt er niets wezenlijks aan toe. ‘Losing All Senses’ dikte in de AB zijn koddige seventiesgroove aan. Bowie halfdronken zwalpend door donkere Berlijnse steegjes, zoiets. Of Supertramp na het inhaleren van een dosis lachgas: met tuitende oren en schele ogen. ‘Mourning Sound’ kwam nog het dichtst bij ordinaire alternatieve pop. Een dijk van een song, daar niet van, maar zoveel realiteitszin zijn we niet gewend van deze groep. Grizzly’s beste liedjes zuigen je immers op in een vortex naar The Upside Down, een nederwereld waar je eigen schaduw je grootste vijand is. Yep, als wij om analogieën verlegen zitten, halen we er gewoon Stranger Things-bij. Sorry, Netflix-haters.

Wij keken vooral uit naar de live-versie van ‘Glass Hillside’, het enige liedje op Painted Ruins dat aanvoelt als een buitenaardse invasie. Dat geinige synthesizerloopje, die ontregelende akkoordenprogressie in het refrein, het galmende zangkoortje dat telkens weer sidderend over ons karkas trippelt: eenvoudigweg zotjes. In de AB serveerde Grizzly Bear een voortreffelijke uitvoering, met brio gespeeld, héérlijk gezongen. Deze song ongehavend tot een goed einde brengen, lijkt het equivalent van koorddansen boven een kolkende lavapoel. Doe het hen eens na.

Existentiële crisis

De échte goudmijn openbaarde zich toen de culthits van de voorbije drie platen voorbijsuisden. Bij ‘Ready, Able’, een pareltje uit Veckatimest, beten u en ik vast op de onderlip, zwijmelend op rubberen benen. De kosmische wals ‘Sleeping Ute’ schoot voorbij de sterren en liet zich in de staart door de spotlichten aquamarijnblauw kleuren. Oh ja, Daniel Rossen mag ons trouwens elke avond in slaap komen croonen. Moordzanger. Laat hem ‘Itsy Bitsy Spider’ zingen en je hoort steevast een murder ballad.

‘‘You guys are so much fun!”, kirde Ed Droste, die andere, bijna even getalenteerde zanger van de band. Euhm…fun? Beleefden wij plezier aan het oplepelen van onze existentiële crisis temidden van al die andere binnenstebuiten gekeerde Grizzly-adepten? We komen er graag bij het volgende officiële spreekuurtje nog eens op terug. Nu ja, ‘Yet Again’ liet ons hart dolle sprongetjes maken, da’s waar. Rossen en Droste slowden met hun eigen echo’s, zich wentelend in milde stroboscoopflitsen terwijl het décor zich naar binnen leek te plooien, alsof de band werd opgeslokt door een spelonk waarin saters en gremlins vast zaten te wachten op een lekker hapje. Okee-okee. Wij waren aan een borreltje toe.

Luchtkastelen

'Fine For Now’, alweer met souplesse vertolkt, beklemtoonde keurig hoezeer de cheesy smartlappen van Amerikaanse na-oorlogse charmezangers à la Dean Martin in het DNA van de groep huizen. De boys deconstrueerden de smachtende romantiek van die crooners tot er enkel nog withete, in noise gedrenkte postrock overbleef. Huisje in de suburbs met een sloopkogel doorzeefd, het white picket fence omvergetrokken, de hond vergiftigd, de Cadillac Coupé Deville in de fik gestoken. Niemand laat zo elegant luchtkastelen verdampen als Grizzly Bear.

Afsluiter 'Sun In Your Eyes’ kneep de laatste sceptici in de zaal de keel dicht. Monden werden gesnoerd. Ogen puilden uit. Pintjes bleven onaangeroerd aan de lippen hangen. ‘‘Fuck, dat was straf”, mompelden gelijkgestemden rondom ons na het wegebben van de laatste verkillende pianonoten. Wij waren graag tot een geraffineerdere conclusie gekomen, maar, alas.

Gezien op 14 oktober in de AB in Brussel