Twee derde van de volwassenen in de geïndustrialiseerde landen haalt de aangeraden acht uur slaap niet. Ik trouwens ook niet, als ik vijf uur de ogen dicht kan houden is het veel. Dat is niet erg, zegt Walker, dat is een drama. En zijn argumenten zetten me aan het denken. Minder dan zes tot zeven uur slaap vernietigt immers ons immuunsysteem en verdubbelt de kans op kanker. Te weinig slaap kan leiden tot Alzheimer, prediabetes, cardiovasculaire problemen, obesitas en een beroerte. Volgens Walker is het simpel: hoe minder je slaapt, hoe korter je leven. En hoe slechter. Slaaptekort tast immers elk aspect van ons sociale leven aan. Van de manier waarop we met onze partner omgaan tot hoe we naar onszelf kijken.

Als kind sliep ik al niet bijster veel, maar als jongvolwassene met een zware job in de horeca ging mijn slaaphygiëne helemaal overboord. Grote feesten voorbereiden betekende als patissier ’s morgens beginnen en vele nachten doorwerken. Soms ging ik net als The Snowman tien minuten pitten in de diepvriezer. De thermoshock in mijn bloed zorgde ervoor dat ik de nacht kon uitzingen. Op dat moment leek dat heel nodig. Maar het kelderde mijn slaappatroon. De volgende decennia sliep ik vier uur of minder. Jetlag werd mijn beste vriend. Gezond kan dat niet zijn. Vandaag merk ik een groter verlangen naar mentale rust. Een langere slaaptijd kan daarbij helpen.

Positief is dat er geen enkel excuus meer is om niet te weten hoe lang, diep en goed je geslapen hebt. Een vriend van me zet zijn slaaphygiëne op punt via zijn Fitbit-slaaptracker. Vandaag 7 uur en 20 minuten geslapen, waarvan 14 procent wakker, 18 procent remslaap, 55 procent lichte slaap en 11 procent diepe slaap. Perfect binnen de marges voor zijn leeftijd, maar de diepe slaap kon beter. Beter dat glas rode wijn niet gedronken toen de kinderen thuiskwamen van het kotleven.

Misschien moet ik dat ook eens doen. Meten is weten, slapen is leven. Goed kunnen werken is hard kunnen slapen en blijven dromen. Geef hier dat slaapelixir.