"Ik werd klaargestoomd om een elitaire neonazi te zijn"

Benneckensteins vader voedde zijn kinderen op met zijn eigen nazi-idealen. Hij ontkende het bestaan van de Holocaust en het gezin waarin Heidi opgroeide, vierde jaarlijks de verjaardag van Hitler. "Mijn vader was erg strikt," vertelt de jonge vrouw aan VICE. "We moesten overal toestemming voor vragen. Tijdens het eten mochten mijn zus en ik enkel spreken wanneer we aangesproken werden."

Haar moeder was niet zo extreemrechts als haar vader, zegt ze. "Natuurlijk deed ze niets en luisterde ze naar alle racistische moppen van mijn vader, maar ik had een erg hechte, liefhebbende relatie met haar. Ze probeerde me zoveel mogelijk tegen mijn vader te beschermen."

Benneckenstein was amper zeven toen ze voor het eerst op kamp ging met de Heimattreuen Deutschen Jugend (HDJ), een extreemrechtse - inmiddels verboden - jeugdbeweging in navolging van de Hitlerjugend, die de nieuwe generatie nazi's moest klaarstomen, zowel op militair als ideologisch vlak. Niet iedereen kon zich zomaar aansluiten bij de HDJ. De leider van de organisatie besliste zelf of je een uitnodiging waardig was.

"Ze maakten ons bijvoorbeeld wakker om 7 uur 's ochtends en lieten ons oefeningen doen in heel koude temperaturen," herinnert de vrouw zich. Kinderen die niet gehoorzaamden, werden uitgescholden of zelfs geslagen. "De meisjes oefenden zich vooral in naaien en borduren, terwijl de jongens dingen bouwden of boksten. Er waren regelmatig lezingen over vooraanstaande nazi's, zoals Hitlers favoriete pilote Hanna Reitsch, en voor het slapengaan zongen we liedjes van het Derde Rijk. Ze voedden ons echt op om elitaire neonazi's te worden."

Van kindsbeen af leerden Benneckenstein en haar zussen dat de politie, de autoriteiten en de 'linksen' de vijand waren. Tijdens een van de HDJ-kampen werden de kinderen 's nachts gewekt en wijsgemaakt dat de geheime politie het kamp was binnengevallen. Ze kregen de opdracht om de bossen in te vluchten. "Toen we op een open plek aankwamen, bleken er helemaal geen agenten te zijn. Enkel een varkenskop op een stok," herinnert ze zich. "Dat zou grappig moeten zijn, maar ik vond het helemaal niet grappig. Ik was echt bang." 

"Mijn vijanden waren in feite de mensen die altijd positief waren en naar antirechtse betogingen gingen," zegt de jonge vrouw. "Als je in het milieu zit, is het niet cool om de indruk te geven dat je een goed mens bent. Je keurt mensen met opzet af en hebt een negatief wereldbeeld. We verachtten mensen die andere ideeën hadden dan wij. Ik was niet echt gelukkig in die periode."

Maar de indoctrinatie werkte. Heidi was amper vijftien toen ze zich aansloot bij de jongerenafdeling van de extreemrechtse politieke partij NPD. Ze was gewelddadig en deelde tijdens een nazibegrafenis zelfs klappen uit aan een linkse fotografe. Het zijn dingen waar ze spijt van heeft en nog altijd moeilijk over kan spreken. "Omdat ik me er zo slecht over voel," geeft ze toe.

Bovendien hebben vrouwen het niet gemakkelijk in het extreemrechtse milieu. "Aanranding is vrij algemeen. Soms is het maar gewoon een hand op je been, maar ik ken meisjes die verkracht werden," vertelt Benneckenstein. "Zelfs wanneer bepaalde verhalen van misbruik algemeen bekend werden, deed niemand iets om de mannen te straffen. De kameraadschap onder mannen is veel belangrijker dan het welzijn van vrouwen. De meeste vrouwen probeerden zich gewoon voor te doen als mannen door zich erg hard en agressief op te stellen."

Pas toen ze haar man Felix leerde kennen, begon ze zich heel hard af te zetten tegen de nazi-ideologie. "We begonnen te praten over dingen waar niemand anders over sprak: de behandeling van vrouwen, hoe nazi's leven en wat ze doen," vertelt Benneckenstein. Maar wie in het neonazimilieu ook maar iets in vraag durft te stellen of Hitler bekritiseert, is een verrader. "Ik moest alles met heel kleine stapjes doen," getuigt ze. Samen met Felix verhuisde ze naar een multiculturele buurt in München, waar ze een erg goed contact hadden met hun buitenlandse buren.

"Maar het had veel meer voeten in de aarde dan gewoon contact met andere mensen om er echt uit te kunnen stappen. Ik heb bijvoorbeeld zo lang het bestaan van de Holocaust ontkend, dat het idee erg diepgeworteld was. Het duurde lang voor ik er kritisch mee kon omgaan," bekent Benneckenstein, "het was het laatste stukje nazi-ideologie dat nog bij me was achtergebleven." Ze was negentien toen ze aan zichzelf moest toegeven dat de gruwelijke massamoorden onder Hitler wel hadden plaatsgevonden.

Een goeie zes maanden geleden beviel Benneckenstein van een zoontje en ondertussen heeft ze een diploma als onderwijzeres op zak. "Eerlijk gezegd twijfel ik eraan of ik die carrière moet nastreven, gezien mijn achtergrond," bekent de jonge moeder. 'Maar ik weet ook dat ik mijn vader niet ben en dat ik een volledig ander idee heb van kinderen opvoeden. En dat voelt allemaal een beetje als een opstap naar de gewone maatschappij."

Vandaag wil Heidi andere neonazi's die zich eveneens uit het milieu willen losmaken, bijstaan en adviseren, want wie eruit stapt, staat er meestal alleen voor. "Ontsnappen betekent dat je jezelf en alles wat je gedaan hebt, in vraag stelt. Je bent zo opgenomen in die ideologie, het is een groot deel van wie je bent. Veel mensen geloven niet dat ze kunnen terugkeren naar de gewone maatschappij en aanvaard worden of zelfs maar hulp krijgen. Je moet een heel nieuw leven beginnen en dat is natuurlijk erg moeilijk."

Zelf lijkt ze in niets nog op de persoon die ze vroeger was, vertelt Benneckenstein. "Ik kan echt niet begrijpen hoe ik me vroeger heb gedragen," geeft ze toe.