Nicky Langley al 14 jaar gescheiden: "Geen enkele man kan mijn ex overtreffen"

We kennen haar vooral als Oma Fonkel in ‘Mega Mindy’. Daarnaast zong Nicky Langley jarenlang op cruises, een passie die ze een hele tijd in de kast stopte na het overlijden van haar beste vriend, gitarist Antony Boast. Nu haalt ze die verloren tijd in met een sterke passage in ‘Steracteur Sterartiest’. 

‘Ik was een trouwe volger de eerste keer dat het programma op tv kwam - tien, elf jaar geleden’, zegt Nicky. ‘Al had ik nooit verwacht dat ik op een dag zélf dat podium zou mogen bestijgen. Dat leek een onbereikbare droom.’

Jij zal dus wel blij geweest toen ze belden van de VRT?

Amai! De volgende dag stond ik al in Brussel om een aantal nummers te zingen. En vrijwel meteen kwam het verlossende nieuws dat ik was geselecteerd.

Dat jij het goed doet als Sterartiest, hoeft met jouw verleden als zangeres eigenlijk niet te verbazen. Dertig jaar geleden kreeg jij zelfs een droomjob op Broadway aangeboden.

Een kans die mij zomaar in de schoot werd geworpen, ja. Maar ik koos ervoor om in Vlaanderen te blijven. Ik was toen pas getrouwd met Paul en ik zag het niet zitten om zo ver van hem verwijderd te zijn. Achteraf gezien heb ik daar wel spijt van... 

Hoezo?

Doorheen de jaren heb ik geleerd dat een mens zoveel audities mag doen als ’m wil, de beste opdrachten komen vanzelf naar je toe. Zoals ‘Steracteur Sterartiest’.

Paul en jij zijn al veertien jaar uit elkaar. Heb je ondertussen opnieuw de liefde gevonden?

Nee, ik ben al veertien jaar vrijgezel. En ik denk niet dat daar nog ooit verandering in zal komen, eerlijk gezegd. Ik ben het nu zo gewoon op mijn eentje.

Alleen oud worden schrikt jou niet af?

Bijlange niet, ik vind dat net een leuk vooruitzicht. Geen gezeur aan mijn hoofd, zalig! Ik ga slapen wanneer ik wil, ik maak eten als het mij uitkomt. Ik ben nooit het type geweest dat stipt om zes uur aan tafel wil zitten, weet je wel. Soms eet ik pas om tien uur ’s avonds. En daarbij, ik heb al eens mijn jawoord gegeven.

Dus ook al zijn Paul en jij geen echtpaar meer...

(pikt in) ... dan nog voelt het voor mij als een verbintenis voor het leven, ja. Veertig jaar geleden heb ik Paul mijn liefde beloofd, in goede én kwade tijden.

Het is uitgesloten dat jij op een dag jouw hart aan een ander schenkt?

Goh, ’t zou al een heel straffe man moeten zijn, hoor. Mijn ex overtreffen, dat is quasi onmogelijk.

Waar is het dan misgelopen tussen jullie?

We leefden meer en meer naast elkaar. Ik was dikwijls op tournee en ook Paul had een erg onregelmatige agenda door zijn werk als scenarist en regisseur. En als we dan eens samen thuis waren, ontpopte ik mij niet ineens als een huiselijk type achter het fornuis.

Jullie hebben geen kinderen samen. Een bewuste keuze?

Het is er gewoon nooit van gekomen. Paul is veertien jaar ouder en voor we het goed en wel beseften, waren we te oud om er nog aan te beginnen.

Hebben jullie vandaag eigenlijk nog contact?

Minder en minder. Al kreeg ik na de eerste liveshow van ‘Steracteur Sterartiest’ een prachtige sms van Paul. Dat deed zoveel deugd!

Jij stelt je hart nog niet open voor andere mannen, maar je zal toch wel op wat mannelijke interesse kunnen rekenen?

Via Facebook kreeg ik wel eens een bericht. Op een dag van een heel knappe man, zelfs. Althans, zo leek het toch. Toen ik zijn profielfoto aan een vriendin liet zien, viel die bijna van haar stoel. ‘Ik heb óók een bericht gekregen van die man.’ Toen we zijn Facebookpagina eens goed onder de loep namen, zagen we dat het zo’n vals profiel was. (resoluut) Niks voor mij, dat online gedoe. Gezellig thuis met een boek, in het bijzijn van mijn twee poezen, meer moet dat voor mij niet zijn.

Inmiddels vinden we van jou geen Facebookpagina meer terug.

Dat klopt, ik zit niet meer op Facebook. Ik vind het iets dwingends hebben, en daar hou ik niet van. Mensen verwachten onmiddellijk een antwoord en zo... En ik betrapte mezelf erop dat ik ook meteen wilde kijken als ik een berichtje hoorde binnenkomen. Daarnaast vind ik het ook vervelend dat anderen kunnen zien wanneer je hun boodschap hebt gelezen. Dan móet je wel antwoorden, hé. Bovendien stak ik er veel te veel tijd in.

Hoeveel dan?

Toch snel twee uur per dag. Oké, ’t is fijn om de foto’s van mijn familie in Amerika te zien, maar ik heb er weinig boodschap aan om te zien wat mijn buurman op zijn boterham heeft gesmeerd. Mijn familie vraagt me wel om opnieuw op Facebook te komen, desnoods onder een andere naam. Maar voorlopig heb ik daar weinig behoefte aan.

Jij voert dus geen promotie via de sociale media zoals je jonge collega’s bij ‘Steracteur Sterartiest’. Hoe voel jij je eigenlijk in dat programma? Ben je tevreden met je prestaties tot hiertoe?

Ja, al vind ik dat moeilijk in te schatten. Het is en blijft livetelevisie, hé. Maar de warmte van het publiek bezorgt me in elk geval een euforisch gevoel. Ze zijn zo gul met hun applaus. Ja, ik heb er al echt van genoten.

Een liveprogramma waarin je keer op keer moet scoren, dat zal best wel wat stress meebrengen.

Tijdens de eerste liveshow voelde ik het wel wat kriebelen, maar ik laat me daar niet door verlammen. Die adrenaline geeft mij eerder vleugels, het gevoel dat we die berg even over moeten en we dat ook vastberaden gaan dóen. En als het fout gaat, dan is dat maar zo. Er zijn ergere dingen in het leven, hé.

Je kunt het blijkbaar goed relativeren...

Ach, ik heb intussen genoeg jaren op de teller om te weten dat de wereld niet zal vergaan mocht ik eens de mist ingaan. En om te beseffen hoe mooi deze kans is en dat ik maar beter van elke seconde kan genieten.

Je kan op de steun van enkele BV’s rekenen, merkten we.

Ja, Christophe Haddad (Bob in ‘Thuis’, n.v.d.r.) en Fred Van Kuyk zijn speciaal voor mij gekomen. Heel bijzonder, vind ik. Want zij hebben mij zélf gecontacteerd.

Jij kan het goed vinden met presentatrice Danira Boukhriss, hé.

Oh, Danira, zo’n schatje! Een warme, oprechte vrouw. Danira heeft niet enkel de looks, ze heeft ook een mooi karakter, vind ik. En ze is goed in haar job, altijd relaxed en heel professioneel. Een blijvertje.

Een maand geleden voorspelde jij dat Giovanni Kemper zou winnen. Denk jij daar vandaag nog zo over?

Ik zie hem nog altijd als potentiële winnaar, ja. Gio kan fantastisch zingen, en ik zie hem graag bezig. Siegfried vind ik ook heel sterk. Ik kende Sieg niet, ‘Helden’ op Ketnet heb ik nooit gezien. Maar die man heeft heel wat in zijn mars. Nu, dat vind ik van de anderen ook, hoor. Die Ianthe! Wat een stem en zo’n leuke persoonlijkheid, ik zie voor haar ook wel een podiumplaats weggelegd.

Jij bent de oudste kandidaat. Is het niet vervelend om te moeten opboksen tegen al dat jong geweld?

Zo zie ik dat niet. Ik krijg zelfs leuke complimentjes van hen. ‘We wisten niet dat jij al zo oud bent, Nicky’, bijvoorbeeld. ‘Je ziet er goed uit.’

Een lief maar toch wat vreemd geformuleerd compliment, niet?

Och, ik ben daar content mee, zenne. En we zijn met muziek bezig, hé. Ik merk dat leeftijd dan niet zo’n grote rol speelt. Plus: we doen het vooral voor het goede doel dat we hebben gekozen.

Jijzelf steunt de vzw Hachiko.

Ja, zij leiden assistentiehonden op voor mensen met een motorische beperking en epilepsiepatiënten. Zo'n opleiding kost nogal wat, liefst 25.000 euro. En Hachiko schenkt die getrainde viervoeters gratis aan de nieuwe baasjes. Zij hangen dus volledig af van giften en sponsoring.

‘Steracteur Sterartiest’ houdt je flink bezig momenteel. Ligt er ook voor 2018 al werk op de plank?

Ik sta in twee theatervoorstellingen en ik broed op een nieuw boek. Dus ja, ik kan weer even verder.

Maar niet langer als Oma Fonkel in ‘Mega Mindy’?

Je weet nooit, maar sinds de opnamen van ‘Mega Mindy vs Rox’ in Malta, heb ik niets meer van Studio 100 gehoord. Terwijl ik nog quasi elke dag word aangesproken, veel mensen hopen op nieuwe afleveringen of een film, blijkbaar. Wat er ook komt, die appreciatie doet veel deugd. Al krijg ik nu toch vooral complimenten over ‘Steracteur Sterartiest’. ‘Amai, wat zag jij er mooi uit’, bijvoorbeeld. Daar bloost een mens toch even van.