In 70 jaar tijd heeft Vlaanderen 244.000 hectare met vijvers, plassen en venen drooggelegd
Na de Tweede Wereldoorlog zijn in Vlaanderen 244.000 hectaren met plassen, meren, moerassen en venen drooggelegd voor landbouw, huizen, wegen en bedrijven. Dat staat in een artikel in Ecology &Society, waar het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek INBO aan meewerkte. In theorie kan 70 procent opnieuw een nat gebied worden. Herstel loont.
Overal ter wereld staan de wetlands, de natte gebieden, onder druk. Ook in Vlaanderen. Volgens het INBO is in 70 jaar tijd 65 procent van de natte gebieden verdwenen. Van de 244.000 hectaren in de jaren ’50 blijven er nu nog 68.000 hectaren over. En zelfs daar is de kwaliteit niet altijd even goed van. Vlaanderen heeft altijd veel gebieden met plassen, meren, moerassen en venen gehad omdat het laaggelegen is en een dicht netwerk heeft van traag stromende rivieren.
Herstel?
Maar een groot deel van die drooggelegde gebieden kan opnieuw hersteld worden, meent het Instituut. 147.000 hectaren zouden tussen nu en 2050 opnieuw wetland kunnen worden. Het gaat dan vooral om landbouwgebied. Jaarlijks zou dat tussen 136 en 185 miljoen aan landbouwinkomsten kosten. Maar volgens het INBO zou die balans toch positief kunnen worden als je ook alle baten meerekent. Natte gebieden zijn een goede buffer bij overstromingen. En die mogen we meer verwachten door de opwarming van de aarde. Daarnaast zijn natte gebieden interessant voor waterzuivering en -winning en toerisme. Bovendien tref je er een rijke verzameling van planten, reptielen en vogels aan.
In principe kan het dus, “al bestaan er op dit moment nog geen doeltreffende mechanismen om schadevergoedingen te regelen bij de omvorming van landbouwgrond tot wetland,” zegt Koen Van Muylem van het INBO. Uiteindelijk is het aan de beleidsmakers om knopen door te hakken in een kleine, versnipperde regio waar veel partijen azen op een stukje grond. De Vlaamse overheid wil tegen 2050 het aantal natte gebieden uitbreiden met maximum 13.000 hectaren.