Het prinselijk huwelijk: een onuitgegeven versie van "The American Dream"

Moederziel alleen stond ze daar, Doria Ragland. Als enige lid van Meghans familie in een zee van Britse royals en wereldbekende celebrities. Maar er waren ook merkwaardig veel gasten waar ze zich wel thuis bij voelde, meer dan ooit tevoren op een koninklijke bruiloft.

Haar over-over-grootvader Stephen Ragland was geboren als een slaaf, eigendom van een methodistenfamilie uit Cornwall, Zuid-Engeland, die was uitgeweken naar Virginia en North Carolina.  Stephen was 35 toen de noordelijke troepen van president Abraham Lincoln in 1865 de overwinning boekten in de Amerikaanse burgeroorlog. De zuidelijke staten die hardnekkig vasthielden aan de slavernij waren verslagen. Dat betekende voor Stephen dat hij een vrij man werd - in theorie dan toch. 

Toen bruid en bruidegom - na de kus - plaatsnamen in de Ascot Landau voor de rijtoer door Windsor, draaiden de camera's naar de trappen van St George's Chapel. Daar stonden Prince Charles en Meghans moeder Doria Ragland naast elkaar. Een iconisch beeld: de afstammeling van een eeuwenoud koninklijk geslacht, naast de afstammelinge van zwarte slaven, die eigendom waren van Britse settlers. Haar dochter heeft een merkwaardige cirkelbeweging gemaakt: ze maak vanaf nu deel uit van die koninklijke familie. Een totaal onuitgegeven versie van "The American Dream".

Koning George III, een verre voorvader van prins Harry, was de laatste Koning van Amerika. Na de onafhankelijkheidsverklaring van 1776 scheurden de Amerikaanse kolonies zich af van het Britse rijk. Hoe verbaasd zou hij opgekeken hebben dat een Amerikaanse nu deel gaat uitmaken van zijn eigen familie. Hij heeft het van dichtbij meegemaakt: hij ligt begraven in St George's Chapel, waar het huwelijk ingezegend werd.

Meghan is trots op haar gemengde afkomst. En Harry kijkt dwars doorheen de muren die rond kleur en afkomst worden opgetrokken. Dat was te merken aan hun uitnodigingen voor deze bruiloft: zowel bij de gastenlijst als bij hun keuzes voor de muziekuitvoerders en vooral voor de predikant.

Dat het nog even wennen zal zijn, was te merken aan de uiteenlopende reacties tijdens de swingende preek van de zwarte episcopaalse bisschop Michael Curry. Er werd hier en daar een wenkbrauw opgetrokken bij het witte aristocratische deel van de genodigden. Doria Ragland daarentegen knikte vergenoegd mee op het ritme van de vertrouwde bezwerende herhalingen, die zo kenmerkend zijn voor de  spreekstijl van zwarte dominees. Yeah yeah.

Naar schatting twee miljard mensen hebben naar dit huwelijk gekeken, op tv, tablet, laptop of smartphone. Van Australië (waar het netjes in de avondprogrammatie paste), over India, Botswana, Lesotho, tot in Jamaica, en de extra vroege ochtendshows in de Verenigde Staten en Canada. 

Overal zullen heel wat mensen zich herkend hebben in de bruid van gemengde afkomst, de jonge zwarte cellist, het gospelkoor, de bevlogen zwarte bisschop die de kerk een paar keer aan het lachen bracht, en het veelkleurige gezelschap in de eeuwenoude St George's Chapel. Een heel verschil met de wel erg witte aangelegenheid in Westminster Abbey bij het huwelijk van de toekomstige kroonprins William met Kate Middleton, nu zeven jaar geleden.

De vele enthousiaste reacties op Twitter, met de hashtag #Blackroyalwedding, zorgden voor een nieuw geluid.  Black is the new royalty, dat was ook de teneur in een Londense pub in een zwarte wijk, waar het BBC-journaal reacties ging optekenen.

Luidt deze merkwaardige bruiloft een nieuw tijdperk in? Is het een erkenning van de diversiteit in de Britse samenleving en de gelijkwaardigheid van alle burgers, ongeacht hun afkomst of hun plek in de wereld? Of blijft het bij cosmetische perceptie? Time will tell.

Sceptici wijzen erop dat acht jaar Obama niets wezenlijks hebben veranderd in de Amerikaanse samenleving. De achterstelling van zwarten is op vele plaatsen nog altijd schrijnend, en een slogan als "Black lives matter" is nog altijd nodig bij buitensporig (wit) politiegeweld tegen zwarten. Zullen de Britten de Amerikanen nu voorbijsteken bij het uitbouwen van harmonieuze relaties tussen de meest uiteenlopende gemeenschappen? Ze hebben tenslotte ook de slavernij - officieel - 32 jaar eerder afgeschaft.

Zowel de Britse monarchie als de politiek hopen hun voordeel te doen met de symbolische waarde van dit huwelijk. Na de brexit wil het Verenigd Koninkrijk de banden versterken met de Verenigde Staten aan de ene kant, en de 53 Gemenebestlanden aan de andere kant.

Meghan kan als Amerikaanse de diplomatieke banden smeren bij moeilijke onderhandelingen met de VS, die de "Special Relationschip" nieuw leven moeten inblazen. En Harry en Meghan werden door de Queen en haar opvolger Prince Charles meteen naar voren geschoven om de banden met de 53 Commonwealthlanden aan te halen. Ze zijn jong - 60 procent van de Commonwealthbevolking is jonger dan dertig - en in Meghans gemengde afkomst kunnen al die verschillende gemeenschappen zich herkennen. Niet toevallig waren er in de sleep van haar bruidsjurk 53 motieven van die Commonwealthlanden geweven.

De banden met de Commonwealth aanhalen maakt deel uit van de overlevingsstrategie van de Britse monarchie - de Queen heeft er zich haar hele leven voor uit de naad gewerkt, en recent nog hevig gelobbyd om Prince Charles haar rol als voorzitter te laten overnemen. Laat dat nu samenvallen met de ambitie van de Britse regering, die na de brexit hoopt economisch voordeel te halen uit de versterking van de banden met die Commonwealthlanden. 

Zal het zo uitpakken? The proof of the pudding is in the eating, zeggen de Britten. Misschien blijft het aanvankelijk allemaal bij perceptie. Maar mentaliteitswijzigingen zijn een werk van lange adem.

En misschien heeft het huwelijk van Hunne Koninklijke Hoogheden de hertog en de hertogin van Sussex  - naast het presidentschap van Obama - de zaadjes gelegd voor wat over tientallen jaren het nieuwe normaal zal zijn. Het bewustzijn van mensen met een kleur dat ze volstrekt evenwaardig zijn en er echt bijhoren, het gevoel van witte mensen dat kleur irrelevant is en dat diversiteit zo normaal is dat er niet eens meer over nagedacht hoeft te worden. Of misschien ook niet.