Jurylieveling Ester Naomi Perquin voegt Herman de Coninckprijs toe aan haar palmares
De Herman de Coninckprijs voor poëzie krijgt een prestigieuze winnares op zijn palmares. De Nederlandse Dichter des Vaderlands Ester Naomi Perquin is bekroond voor haar bundel Meervoudig afwezig. Er waren uitsluitend Nederlanders genomineerd.
“Er zijn weinig dichters die erin slagen hun uiteenlopende lezers te raken én aan het denken te zetten.” Maar Ester Naomi Perquin (38) is daar wonderwel in gelukt, zo oordeelt de jury van de Herman de Coninckprijs. In haar vierde bundel Meervoudig afwezig “worden dagelijkse, herkenbare ervaringen door een bijzondere manier van kijken subtiel verschoven, wat tot schitterende poëzie leidt.”
De onderscheiding – die dit jaar niet langer ook een debuut bekroont maar wél hoger prijzengeld neertelt voor de winnaar – levert Perquin 7.500 euro op. Ze kreeg de cheque vrijdagavond in de Antwerpse Arenberg overhandigd. “Ik vind literaire prijzen merkwaardige dingen”, reageert de voormalige gevangeniscipier laconiek op haar triomf. “Ik maak me er nooit op voorhand druk over. Maar als ik ze win, toon ik me wel een dankbaar mens. Dichters zijn toch geen boksers of wielrenners? Je kunt ons moeilijk allemaal een berg op sturen en wachten tot er eentje omvalt, toch? Wie wint, hangt erg af van de stemming van het moment bij de jury. Deze keer waren alleen uitstekende dichtbundels genomineerd. Dus iedere uitkomst was denkbaar.”
'De jury was het enorm eens over mij of ze raakten er maar niet uit, en ik kwam uit de bus als geschikte compromiskandidaat'
Naast Perquin stonden Hester Knibbe met As, vuur, Marije Langelaar met Vonkt, Tonnus Oosterhoff met Ja Nee, debutant Joost Baars met Binnenplaats en Nachoem M. Wijnberg met Voor jou, van jou op de zeskoppige shortlist. “Of de jury was het enorm eens over mij. Of ze raakten er maar niet uit. En kwam ik uit de bus als geschikte compromiskandidaat. (lacht) Wie weet is er wel met koffiekoppen gegooid?” In het juryverslag lezen we dat er alvast “stevig gediscussieerd” is.
Perquin is vanaf haar debuut in 2007 met Servetten halfstok een ware prijzenkaper. “Ik heb daarover absoluut geen klagen”, geeft ze toe. Ze ontving onder meer de gerenommeerde Anna Blaman-oeuvreprijs en de VSB Poëzieprijs.
Verraste het haar dat hier geen enkele Vlaming op de shortlist stond, wat tot gemor leidde bij Vlaamse dichters? “Nou, ik hoop dat het toeval is. Want de Vlaamse poëzie is ontzettend rijk. Maar in zo’n klein taalgebied moeten we niet kissebissen over wie waarvandaan komt. Het Poëziegeschenk wordt al twee jaar op rij door een Vlaming geschreven: Peter Verhelst en Tom Lanoye. Daar fronst toch niemand een wenkbrauw over?”
'Door zijn compacte vorm is poëzie prima geschikt voor deze gejaagde tijden'
Onvermoeibare ambassadeur
Zelf geldt Perquin als een onvermoeibare ambassadeur van de Nederlandse poëzie. Ze trok bijvoorbeeld mee op met politiepatrouilles om er later poëzie uit te puren. “Het woord poëzie wekt vaak angst en afkeer op, of alleszins drempelvrees. Maar als lezers het gevoel krijgen dat gedichten ook over hen gaan – iets wat Herman de Coninck uitstekend kon oproepen – dan heb je een heel andere leeservaring. Door zijn compacte vorm is poëzie overigens prima geschikt voor deze gejaagde tijden.”
Over haar bekroonde bundel Meervoudig afwezig zegt Perquin dat hij ontstaan is “uit behoudzucht”: “Het gaat me over de aanwezigheid van dingen die afwezig zijn. Zoals God en mijn vader, al lang verdwenen uit mijn leven, nu toch weer opgedoken. De bundel is ook vrij persoonlijk. Na mijn scheiding moest ik mij heruitvinden. Ik ontdekte dat ik mijzelf op mijn 38ste niet zomaar kon inruilen voor een frisse blondine. Dat is tragisch (schatert). Het is een vrolijk soort dieptepunt.”
Na haar periode als Dichter des Vaderlands waarvoor ze land en stad afreist en nauwlettend de actualiteit in gedichten vat, wil Perquin weer iets helemaal anders. “Misschien word ik wel parachutespringerinstructeur of ga ik worsten verkopen. Lijkt me fijn.”
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
