Maud Vanhauwaert: "De ouders van mijn Joodse vriendin geloven niet dat ze gezond en gelukkig is"

Homoseksualiteit en religie: het blijft een moeilijk huwelijk in veel (streng)gelovige gemeenschappen. Dat bewijst het verhaal van Maud Vanhauwaert en haar Joodse vriendin. Al meer dan 10 jaar zijn ze samen, maar nog steeds kunnen of willen haar schoonouders hun relatie niet aanvaarden. Naar aanleiding van de nieuwe film "Disobedience" van Sebastián Lelio over de liefde tussen 2 Joodse vrouwen geeft de stadsdichter van Antwerpen in "De afspraak" een inkijk in haar privéleven.

""Disobedience" gaat over een Joodse fotografe die in New York woont nadat ze afstand van haar Joods-orthodoxe familie heeft genomen", zegt Vanhauwaert. "Wanneer haar vader sterft, keert ze naar haar familie in Londen terug om hem te bewenen. Daar ziet ze 2 oude vrienden: Dovid, de favoriete discipel van haar vader die een rabbijn was, en een jeugdvriendin met wie ze ooit een lesbische relatie had. Het weerzien ontregelt haar, vooral omdat de 2 getrouwd blijken."

"Ik heb geen contact meer met de ouders van mijn vriendin. Vroeger was ik kind aan huis bij hen, ze noemden me hun derde dochter. Sinds ze weten dat onze relatie meer is dan een onschuldige vriendschap, is het contact verbroken. Nochtans zijn ze niet Joods-orthodox. Vandaag staat mijn vriendin met haar ene been in haar familie en heeft ze een warme en intense band met haar ouders. Met haar andere been staat ze in het huishouden dat we samen hebben."

"Ze ziet haar ouders doodgraag en zij haar ook. Voor hen is homoseksualiteit in eerste instantie een ziekte of een gevolg van een fout in de opvoeding. Ze hebben vanalles geprobeerd om haar te "genezen". Zo hebben ze ontmoetingen met een rabbijn georganiseerd en gaf haar grootmoeder haar een "betoverde" pyjama die haar 's nachts terug bij haar zinnen moest brengen. Het was een nacht die ik stiekem met haar heb gedeeld, dus ik heb haar naar andere zinnen geleid."

"Haar ouders leggen de schuld niet bij ons, maar bij zichzelf. De Joodse gemeenschap legt veel druk op de schouders van ouders. Ik denk dat de grootste verantwoordelijkheid bij de geloofsleiders ligt, de rabbijnen, en ook bij de schoolgemeenschap. Zij moeten meer aandacht aan homoseksualiteit schenken zodat ouders van onderuit kunnen worden overtuigd. Voor mijn vriendin is het vreemd dat ze haar ouders moet overtuigen dat ze gezond en gelukkig is. Ze geloven het niet, ze zien het niet door hun tranen heen."

Ondanks alles wil Vanhauwaert naar eigen zeggen een positief en hoopvol verhaal vertellen. "Veel is mogelijk zolang gesprekken en films als deze de weg tonen. Ik hoop dat ze tot bij mijn schoonouders komen zodat ze een evolutie op gang brengen."

"Zelf heb ik ooit de fout gemaakt door de dingen te willen forceren. Ik weet nu dat ik het makkelijk heb gehad. Ik ben opgegroeid in een gemeenschap die langzaam meer aandacht voor homoseksualiteit heeft gekregen. Ik moest enkel mijn surfplank nemen en meegaan op de golven die anderen in de jaren 60 en 70 hebben opgewekt. Ik kan van mijn schoonouders niet verwachten dat zij de evolutie die onze maatschappij gedurende 50 jaar collectief heeft gedragen in 10 jaar in hun eentje doormaken."

Voor haar eigen situatie koestert Vanhauwaert weinig illusies. "Ik ben hoopvol, maar de feiten leren me dat de afgelopen 10 jaar niks is veranderd. We zitten nog steeds in een patstelling. Tegelijk heeft die ons geluk nog nooit in de weg gestaan. Andere mensen hebben een slechte relatie met hun schoonouders, ik heb geen."