De strips van de week: sardines, detectives en een mythische toren

Sangre 1: De overlevende ★★★★☆

In de wereld van de commerciële fantasy bekleedt de Fransman Christophe Arleston een uniek plaatsje. Toen hij in 1994 zijn reeks Lanfeust van Troy op de markt zette werd het instantsucces dat er op volgde afgedaan als een tijdelijk iets. Ook het fantasy-genre zou geen lang leven zijn beschoren. Maar zie, een kwart eeuw later is de ex-journalist er nog steeds, intussen behept met een stevige bankrekening dankzij talloze Lanfeust spin-offs en reeksen als De wouden van Opaal of Ekhö. En hij blijft maar gaan. Nieuw is deze Sangre, waarin de zesjarige, stotterende Sangre haar ouders vermoord ziet worden en een leven lang zint op wraak. Dat kan vooral dankzij haar passage in een instituut waar haar bijzondere gave wordt ontwikkeld.

Ja, Sangre is een pure wraakstrip waarvan de rode draad vrij simpel is: een getraumatiseerd meisje dat haar ouders wil wreken. Ook de criminelen van dienst zijn voor de hand liggende, karikaturale criminelen. Maar hey, dit is commerciële fantasy om even bij weg te dromen, weet u wel? Het is bovendien uitstekend gebracht, goed opgebouwd en met verrassende wendingen.

Arleston goochelt als vanouds met bekende ingrediënten als mooie jonge vrouwen, vreemde werelden, bizarre creaturen en wat bovennatuurlijke gaven. Tekenaar Adrien Floch, met wie hij al eerder de fantasyreeks Ythaq maakte, zet met evenveel gemak een typisch Arleston-universum neer waarin het even fijn vertoeven is. “Een epische wraakvertelling in acht delen”, kopt de promotekst. Niet toevallig evenveel als dat er schurken zijn.

Uit bij L

Detectives 1: Mis Crumble - Het gelaarsde monster ★★★★☆

Detectives 2: Richard Monroe - Who Killed the Fantastic Mister Leeds? ★★★★☆

Aan de basis van een conceptreeks ligt vaak pure commercie. Wanneer daaruit nog eens een spin-off gedistilleerd wordt, gaan bij recensenten en lezers de nekharen vaak spontaan de hoogte in. Pure achterdocht is het. Soms geheel onterecht.

In de conceptreeks Zeven, waarvan intussen al tientallen one-shots verschenen in welk genre u maar kan bedenken, verscheen in 2012 het one-shot Zeven Detectives van scenarist Herik Hanna. Daarin kwamen zeven opmerkelijke detectives aan bod die elk de ware toedracht van een vermeende zelfdoding onderzochten. Hanna beleefde zoveel plezier aan zijn excentrieke speurneuzen, dat hij uitgeverij Delcourt zover kreeg elk van die individuen met een solo-album op te zadelen.

In het eerste deel steelt Miss Crumble de show. Een gepensioneerde lerares met een sterke persoonlijkheid en een radde tong, die in de nasleep van Wereldoorlog I, in het Engelse dorpje Sweet Cove, geconfronteerd wordt met een reeks bizarre moorden. Wanneer de moorden steeds dichterbij komen, schiet ze in actie.

Het tweede album uit deze reeks speelt dan weer in Los Angeles rond 1935 en focust op een privédetective Richard Monroe die instaat voor de bescherming van de actrice Ava Lamont. Wanneer ze tijdens de première van een theaterstuk een schot lost, blijkt de losse flodder een echte kogel en wordt ze aangeklaagd voor moord. Monroe beleeft de ergste nacht van zijn leven.

Zowel Miss Crumble als Richard Monroe zijn verrassende albums. Het past allemaal perfect in elkaar. Scenarist Hanna en tekenaars Guinebaud (Miss Crumble) en Nicolas Sure (Richard Monroe) zijn perfect op elkaar afgespeeld. De eerste schudt een album lang entertainende en gevatte dialogen uit zijn mouw, en geeft zo de voor de helft van de tijd in verband gehulde en taart etende detective zijn persoonlijkheid. Ondanks diens humor op momenten — een beetje zoals bij de oude James Bond, maar dan zonder overacting — ben je helemaal mee.

Sure steelt dan weer de show door zijn prachtige tekeningen. Hij heeft perfect begrepen waar zijn scenarist naartoe wilde met dit verhaal en levert dan ook een realistisch geheel met een karikaturale inslag. Voeg daarbij de inbreng van inkleurder Simon Lou aan toe, en je hebt goud in handen. Spits vertaald ook. En dat was nodig, want vooral de dialogen zijn ook hier erg sterk. Van een sterke start gesproken.

Uit bij Silvester

A Sea of Love ★★★★☆

Een graphic novel met de uiterlijke kenmerken van een sardineblikje. Dat is A sea of love, een Engelstalige graphic novel, maar volledig woordloos. Nu ja, helemaal correct is dat wij de recente Engelstalige editie lazen, maar dat het voor het eerst verscheen in 2014 bij het Franse Delcourt en in geen tijd aan een wereldwijde vertaalronde begon. Met reden, want dit is een hartverwarmend pareltje.

Het verhaal start in een pittoresk vissersdorpje in Bretagne en volgt een oude visser die met zijn kompaan de wijde zee opvaart, omver gevaren wordt door een containerschip, het ei zo na overleeft en dagenlang op zee blijft ronddobberen vooraleer terug voet aan de grond te krijgen. Ondertussen gaat ook zijn vrouw op zoek naar haar geliefde echtgenoot. Een waarzegster zegt haar dat ze het moet gaan zoeken in… Cuba. En zo krijgt de lezer zowel zijn als haar verhaal. Terwijl hij vriendschap sluit met een meeuw (op z’n minst een verre neef van Guust Flaters bekende gevleugelde vriend) en piraten, leert zijn vrouw de nieuwe generatie haken en koken. Prachtig verteld. Met veel humor, charmant tekenwerk en een zot verhaal.

A sea of love is het product van de gevierde Franse auteurs Wilfrid Lupano en Gregory Panaccione. De eerste — de scenarist — kennen we onder meer van Azimut en het opvallende Krasse knarren, een succesvolle reeks met hoogbejaarden in de hoofdrol waar de antagonist uit A sea of love niet eens in zou miscast zijn. Tekenaar Panaccione is bij ons een grote onbekende, maar wel een naam om te onthouden. Zijn aquarelwerk is zo mooi en haast ontroerend, dat het een wonder mag heten dat de man nog geen status van grootmeester heeft en/of grote prijzen ontving.

Zin in een ontspannen strip die u een warme gloed rond uw hartstreek garandeert? Lees dan even dit geïllustreerde sardineblikje.

Uit bij Delcourt/Lion Forge

De wachters van de Maser 1-5 ★★☆☆☆

In 2011 verscheen het eerste vertaalde album van deze excentrieke SF- en fantasyreeks. Pas onlangs verscheen het vijfde deel. Centraal daarin staat een mythische toren waar zowat iedereen op de planeet Kolonie naar op zoek is. Wanneer wachtmeester Zerit in zijn zoektocht ernaar verdwijnt, zet zijn dochter alles op alles om hem terug te vinden. De planeet openbaart dan plots geheim na geheim…

Alle vijf covers zijn van bedenkelijke kwaliteit. De ene keer denk je dat ze begin jaren negentig gemaakt zijn, de andere keer lijken ze een uitvergroting van een kleinere plaat. Niet bepaald een wervende coverpolitiek. (Bizar: de Franse covers zijn aantrekkelijker).

Frezzato kan zonder meer tekenen, maar hij wil te veel, is te excentriek in zijn decors en personages en verandert in dit vijfde album zelfs volledig van stijl. Weg grimmige kleuren en dito sfeer. Alsof de goede man plots de oude kleurpotloden uit zijn jeugd heeft teruggevonden en na het nuttigen van die ene paddo te veel besloot zijn Caran d'Ache-arsenaal los te laten. Niet dat dat niet mooi is gedaan, maar enige consistentie ontbreekt. In het Frans zijn er trouwens acht delen van verschenen, en zijn die laatste getekend door iemand anders. Co-scenarist Nikita Mandryka krijgt daarin wel de credits die hij verdient, terwijl zijn naam in geen van de vijf vertaalde albums voorkomt. En deel vijf is in Frankrijk deel zes (verklaring: het eerst vertaalde album werd een dubbelalbum).

De wachters van Maser is door dat alles een wat vreemde en eigenzinnige reeks geworden. Maar los van de warrige uitgeefpolitiek, moet je je door het verhaal worstelen. Je krijgt er bij momenten mooie dingen voor in de plaats, zowel qua tekeningen en creaturen. Het plezier spat er vanaf. Soms lijkt het alsof Tim Burton zich ermee heeft gemoeid, soms Studio Ghibli. Nog vaker lijkt het alsof beiden elkaar in de haren zaten zonder duidelijke overwinnaar. Maar ondanks de excentriciteit en durf van Frezzato, blijf je toch op je honger zitten. Voor wie eens zot wil doen.

Uit bij Arboris