Francken pleit voor hervorming van het Europees "inhumaan" asielbeleid

Voor Theo Francken kan Europa met daadkracht een drievoudige beschermingsgordel optrekken waarmee het een baken van stabiliteit, kennis, voorspoed en vooruitgang kan blijven. Een eerste gordel moet bestaan uit de Europese strijdkrachten die in staat zijn Europa te beschermen. Een tweede zijn de kustwachten en zeemachten die via migratieakkoorden naar Australisch model kunnen stellen aan wie illegaal Europa probeert te bereiken dat hij het continent niet binnen komt. De derde gordel bestaat uit nabuurdiplomatie die moet leiden tot een intensief partnerschap met de gordel van landen rond Europa.

Voor de hervorming hanteert N-VA'er het subsidariteitsprincipe waarbij de Europese Unie zich enkel bezighoudt met die zaken die beter Europees geregeld worden. Francken ziet een taak voor Europa voor alles wat met de Schengenzone te maken heeft, de voorwaarden voor binnenkomst en criteria voor kort verblijf; grensbescherming, met akkoorden naar Australisch model voor het onderbrengen van illegale bootmigranten; en terugnameakkoorden met landen van herkomst. Europa moet zich dan weer niet meer inlaten met de duurzame verblijfsvergunningen in de lidstaten; hervestiging van vluchtelingen; arbeidsmigratie; en gezinshereniging met niet-Europeanen.

Dat Theo Francken een fan is van het Australisch model van grensbescherming, was bekend. De grensbewaking van het eiland werd overgedragen aan het leger dat alle illegale migranten op zee oppikt en overbrengt naar een eiland op Papoea-Nieuw-Guinea. Zij kunnen daar asiel aanvragen. Kernboodschap is dat al wie probeert om illegaal, zonder geldig visum, Australië te bereiken, nooit wordt toegelaten tot Australië. Francken benadrukte dat Australië tegelijk ook de opvang in eigen regio stimuleert via de UNHCR en inzet op hervestiging.

Dat Australische model kan worden gebruikt in Europa, waarbij Francken voorstelt dat de Europese Unie een migratiedeal met Tunesië afsluit voor de opvang van illegale bootmigranten. Tunesië heeft de Conventie van Genève ondertekent en werkt met de UNHCR aan een functionerend asielsysteem en nationale asielwetgeving. Het land moet met de nodige miljarden euro over de streep getrokken worden. De overgebrachte bootmigranten kunnen daar een asielprocedure opstarten, maar dat mag geen verblijfsvergunning voor Europa mag leveren. Er is ook geen sprake meer van hervestiging of relocatie.

Wat de gezinshereniging betreft, kijkt Francken naar Denemarken. Dat land heeft destijds een aantal uitzonderingen verkregen, onder meer voor het Europese migratiebeleid. Gezinshereniging in Denemarken wordt enkel toegestaan bij inwoners die aantoonbaar geïntegreerd zijn en indien het overkomend gezinslid niet ten laste valt van de sociale zekerheid. Zo wordt onder meer de minimumleeftijd van beide partners op 24 jaar gelegd, mag de in Denemarken levende persoon de voorbije drie jaar niet werkloos geweest zijn of een sociale uitkering hebben genoten, en moet een borg aan de gemeente betaald worden om eventuele sociale kosten te dekken.

Tenslotte is Canada het model als het om hooggeschoolde arbeidsmigratie gaat: het land maakt actief reclame onder hooggeschoolden via het Express Entry-program, waar hooggeschoolden online een aanvraag kunnen indienen. Volgens een puntensysteem vult de Canadese immigratiedienst maandelijks een quotum aan arbeidsmigranten.

Wat het terugkeerbeleid betreft, haalt Francken uit naar de lakse Europese houding. Volgens hem volstaat het niet om de landen tot samenwerking te lokken met ontwikkelingssteun, maar kan gedreigd worden met zware handelstarieven of een economische boycot, met het stopzetten van EU-fondsen voor ontwikkelingssamenwerking en het heffen van taksen op de geldinzamelingen die mensen uit de diaspora naar hun families in het thuisland opsturen.

De N-VA-staatssecretaris wijst in zijn boek ook op de rol van Turkije in de asielcrisis van 2015. Uit ongenoegen met de EU-houding tegenover Turkije, besloot president Erdogan een grote visumliberalisering door te voeren voor een rist moslimlanden - Libanon, Syrië, Iran, Irak, Jordanië, Tunesië en Marokko. Voor enkele honderden euro konden daardoor migratiehongerige jongelui uit die landen naar Turkije reizen, vanwaar ze hun illegale reis naar de EU zouden ondernemen, aldus Francken.