Bizar hoe dicht vijf jaar liefde lag bij levenslange walging
Frederik De Backer schrijft elke donderdag over de grauwe wereld die we zo veel mogelijk proberen te negeren.
De kale grijze tegels van de grond waar hij net doorheen was gezakt, waren alles wat achterbleef. De tafel: weg. De stoelen: weg. De zetels, de poef, de tv: allemaal weg. Zelfs de schappen had ze uit de muur gevezen. De boeken lagen in stapeltjes naast het stopcontact bij de deur. Opgehoopt fatsoen. Wat ervan overbleef.
Hij liep naar de keuken. De glazen, het bestek, zelfs de mastodontische koelkast had ze meegenomen. Hij ging op het krukje zitten dat nooit ergens had bijgehoord. Ongelooflijk kutwijf.
Ze wist hoe belangrijk deze avond voor hem was. Zijn avond. Dat hij urenlang weg zou zijn en pas in het holst van de nacht thuiskomen. Uitgelaten, voor maximaal effect. De hoogste piek voor de diepste val. Haar nieuwe vriend had natuurlijk geholpen, de argeloze, gatlelijke sukkelaar. Die wist nog niet half in wat voor een krankzinnige nachtmerrie hij was terechtgekomen. Wat voor een compleet geschifte teef hij in huis had gehaald.
Hij mocht er niet aan denken dat hij haar leugenachtige smoel in zijn nageslacht zou herkennen
Hij begon te lachen. Hij schrok er zelf van. De realisatie trof hem net zo hard in het gezicht als de aanblik van de leeggehaalde woonkamer zojuist.
Hij was van haar verlost.
Goddank dat ze altijd haar pil was blijven nemen. Al hoort dat er natuurlijk bij, bij maandenlange ontrouw. Een beetje hoer neemt haar voorzorgen. Hij mocht er niet aan denken dat hij haar leugenachtige smoel in zijn nageslacht zou herkennen.
Hij keek zichzelf in de ogen in de reflectie van het grote raam waarachter overdag een tuin lag, maar staarde er zo doorheen. Bizar hoe dicht vijf jaar liefde lag bij levenslange walging. Waardeloos leeg wicht. Knokige tang. Na alles wat hij voor haar had gedaan. Na alle domme praat die hij had aangehoord omdat ach niet iedereen die dingen weet. Dwaze kalle. Ondankbaar strontwijf.
Fuck het, dit waren klodden voor morgen. Hij kroop in het bed dat nog slechts een matras op de grond was. Een krabbel bij de notaris was al wat hen nog verbond. Uiteindelijk viel hij in slaap en oefende wat nog restte van de nacht zijn paraaf.