Op 3 januari 2014 spoot de Oostendse verpleegster Sophie S. (40) haar dertien maanden oude zoontje opzettelijk bijna dood met een dosis insuline. De vrouw lijdt aan het syndroom van Münchhausen by proxy, waardoor ze bewust anderen ziek maakt om zelf aandacht te krijgen. Het openbaar ministerie vroeg tijdens het proces vijf jaar effectieve celstraf voor S., maar de strafrechter ging daar niet op in en verleende S., tot ongeloof bij de burgerlijke partijen, de gunst van het uitstel. “Maar je krijgt wel zware voorwaarden. Houd dat heel goed in uw achterhoofd. Anders belandt u alsnog in de gevangenis”, waarschuwde de rechter haar.

De voorwaarden hielden onder meer in dat S. vijf jaar lang geen enkel contact meer mocht hebben met haar kinderen. Ze moest zich laten behandelen bij een psychiater en - opvallend - ze mocht ook geen huisdieren meer houden. In haar ziekelijke schreeuw om aandacht zou ze immers ook al eens haar hondje ziek hebben gemaakt. Maar S. sloeg de waarschuwing van de rechter in de wind. Ze zocht immers geen adequate psychiatrische hulp, ook stah ze een broek van een collega op haar werk én hield ze een kat als huisdier. “Dat is vastgesteld tijdens een huisbezoek door de politie”, stelde de procureur. “Er stonden een eetbak en een krabpaal.”

Advocaat Koen Stubbe drong tijdens de pleidooien aan om de voorwaarden van S. niet in te trekken. “Er was niet meteen een psychiater beschikbaar waardoor ze hulp zocht bij een psycholoog. Maar intussen is de psychiatrische hulp wel degelijk opgestart. De diefstal ontkent mijn cliënte met klem en dat ze een kat heeft eveneens. Het gaat om een zwerfkat die af en toe langskomt.” Maar de rechter gaat vandaag geen oren naar die uitleg en stuurde S. alsnog vijf jaar naar de gevangenis.