“Ik wil geen medelijden. Ik wil hulp”: Marijke kroop al paar keer door oog van naald bij zelfmoordpoging

Het is vandaag dag op dag 5 jaar geleden dat de broer van Marijke een einde maakte aan zijn leven, een vreselijke gebeurtenis die ervoor zorgde dat de moeder van drie in 2015 compleet onderuitging. “Ik had last van stress, was overspannen en kampte met burn-out en depressie”, vertelde ze daar eerder over in het nieuws- en actualiteitenprogramma EenVandaag van AVROTROS. “Jaren later pas zou blijken dat ik een posttraumatische stressstoornis (PTSS) heb.”

Haar psychische problemen en het gebrek aan hulp door de ellenlange wachtlijsten in de geestelijke gezondheidszorg in Nederland, maakten dat ze een aantal pogingen ondernam om uit het leven te stappen en daarbij kroop ze door het oog van de naald. Ze getuigde daar deze week over in een emotioneel bericht op sociale media, dat honderden keren gedeeld werd.


“December 2017, er gebeurde iets naars. Ik raakte in paniek en nam drastische beslissingen. Na een zoektocht werd ik 11, 12 uur na mijn vermissing gevonden in een bos door de politie. ‘s Ochtends rond 6 uur. In coma met een lichaamstemperatuur van 31 graden. De politie had al berekend dat ik – indien ik buiten zou zijn – dood zou zijn. Ze vonden me. Toen ik rochelde, werd de ambulance gebeld: ik bleek, doodsbleek, nog te leven. Vervolgens verbleef ik 10 weken op een gesloten afdeling.”

Dat scenario herhaalde zich in oktober 2018. “Er gebeurde iets naars, ik raakte volslagen in paniek. Ik nam drastische maatregelen. Na een massale zoektocht van een uur of vijf in een natuurgebied, werd ik in coma, onderkoeld en gewond gevonden door een warmtesensor van een politiehelikopter. Er werd door de pers live verslag van gedaan. Ik bleek in levensgevaar, zo hoorde ik later.”

Vorige maand probeerde ze opnieuw uit het leven te stappen. “Er gebeurde iets naars. Ik vroeg of ik extra hulp kon krijgen, want het ging niet goed met me: ‘Nee’. Er werd vervolgens een fout gemaakt en ik maakte gebruik, misbruik, bij de apotheek en nam mee wat me was verstrekt (ze had alle medicatie voor 14 dagen in één keer gekregen omdat haar zorgverlener met vakantie ging, red.). Mijn beslissing nam ik na 4 uur nadenken. Het was goed. Door een toevalligheid kwam ik niet verder dan intensieve zorgen. Mijn doel was een kist. ‘Beter voor iedereen’”, schrijft ze. (lees hieronder verder)

Omdat ze levensgevaarlijk is voor zichzelf in stresssituaties en hulp nodig heeft voor haar PTSS, woont ze sinds haar laatste zelfmoordpoging bij haar moeder. En niet meer thuis bij haar drie dochters. Hoewel hulp vinden ook nu nog altijd geen evidentie is. “Als ik eerder al was geholpen en als de wachttijd niet zo lang was geweest, had ik misschien met de stress om kunnen gaan en was ik enkele weken geleden misschien niet op intensieve zorgen beland”, vertelt ze op EenVandaag.

“In november kreeg ik een diagnose en behandelingsadvies”, gaat ze verder. “Ik kon wel pas op 10 september 2019 terecht in een centrum voor geestelijke gezondheidszorg. Mijn psychiater zei dat ik dat niet zou overleven en intussen werd een andere plek voor me gevonden, waar ik op 21 april ‘al’ een intakegesprek kan doen. Dat garandeert nog niets. Want dan wordt onder meer bepaald of je sterk bent of zwak, instabiel en of je wel in de groep past. Als dat niet zo is, zal ik weer op een nieuwe wachtlijst terechtkomen. Daar word je wanhopig van. En die wanhoop voel ik nu heel erg.” (lees hieronder verder)

Vandaar ook haar oproep op Twitter. “Ik wil dit niet schrijven. Ik wil geen medelijden. Ik wil geen: ‘goed geschreven’. Ik wil geen: ‘wat dapper van je’. Ik wil zorg. Ik wil hulp. Zorg en hulp omdat ik mijn gezin wil redden. En omdat ik weer bij ze wil wonen. Gewoon, zoals vroeger.”

“Aankomende week heb ik een intake ergens. Met spoed geregeld. Zelf. Al mijn hoop is daarop gevestigd. Wellicht redt het mijn leven. Maar ik kijk vooruit. Mocht dat namelijk niet de juiste plek zijn, zal ik op de wachtlijsten blijven. Pas na een intake elders zal blijken of ik ‘er pas’. Zo niet: een nieuwe wachtlijst? Inmiddels groeien mijn depressieve gevoelens.”

“Voor mijn bloedend tandvlees, mijn schimmelnagels en mijn vermoedelijke blaasontsteking zal ik waarschijnlijk volgende week een behandeling kunnen starten”, schrijft ze nog. “Voor mijn gebleken levensgevaarlijke stressaandoening mag ik het zonder noemenswaardige hulp uitzoeken. Help. Help mij. Help anderen die er net zo bij zitten. Het aantal suïcides moet omlaag. Ik heb een goed idee: bied mensen in gevaar hulp. Wellicht helpt het.” (lees hieronder verder)

Het probleem dat Marijke aankaart, bestaat niet alleen in Nederland. Ook in Vlaanderen zijn er wachtlijsten voor de geestelijke gezondheidszorg. Volgens het Vlaams Agentschap voor Zorg en Gezondheid duurt het - volgens de recentste cijfers (uit 2017) - gemiddeld 50 dagen eer iemand met psychische problemen bij een gespecialiseerde hulpverlener terechtkan in een centrum voor geestelijke gezondheidszorg. “56 procent van de patiënten moet minder dan 1 maand wachten, 22 procent moet tussen 1 en 2 maanden wachten en 22 procent moet langer dan 2 maanden wachten”, aldus woordvoerder Joris Moonens.

“Het is wel zo dat er daarvoor al een eerste telefonische contact is of contact met een zorgverlener die de patiënt doorverwijst. Die kan er wel voor zorgen dat een patiënt voorgenomen wordt als er een urgent probleem is, ik denk aan suïcidale gedachten”, gaat hij verder. “Er moet dan wel plaats zijn in het centrum, zo niet kan een instelling doorverwijzen naar een andere in het regionale netwerk, waar wél plaats is. Er is in die netwerken ook een mobiel team met psychologen en psychiaters, dat indien nodig hulp aan huis kan leveren. Er zijn ook afspraken dat er altijd crisisbedden moeten zijn als de hulp aan huis niet voldoende is en er een opname moet gebeuren.”

Met vragen over zelfdoding kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 of online via www.zelfmoord1813.be