Bruno Tobback was eerder deze week in De Afspraak duidelijk jaloers op Magnette. Dwarsliggen en daar politiek garen uit spinnen, is van alle tijden. Meestal voor intern Belgisch gebruik, maar deze keer voor de hele wereld. De aandacht die Magnette kreeg, hebben nog maar weinig Belgische politici ooit gehad. Tobback kwam superlatieven te kort. Je moet natuurlijk je kans ruiken, was zo ongeveer de boodschap. Wallonië had eindelijk weer een duidelijk gezicht. Di Rupo zou zelfs passé zijn. Zo ging dat maar door. En ons imago dan? Komen we over als een goed georganiseerd, efficiënt en verstandig land? Eentje waarmee je graag zaken doet? Betrouwbaar?

Wat heeft dat moeilijk doen ons eigenlijk opgeleverd? Je hebt proffen nodig om dat uit te leggen. Want aan dat verdrag zelf verandert er geen jota. Wel is er in andere teksten een en ander uitgelegd, afgebakend en opgemerkt. Of gewoon herhaald. Maar ga maar eens zoeken in die 1.600 pagina’s van het echte verdrag, het is toch handiger als we dat zelf nog eens opschrijven in de eigen Belgische bijlage, is de redenering. Voor als er achteraf discussie van komt. En dan is het nog altijd de vraag: zal dit akkoord nu eigenlijk veel veranderen aan onze handel en wandel? Er komt geen werelddeel bij, wel een land met ongeveer evenveel inwoners als Polen. Bovendien zit er tussen Europa en Canada, water, veel water. En dat verhaal dat de Limburgse peren nu sneller daar geraken, klopt ook niet helemaal. Want die reizen nu ook al vrij van rechten naar Canada. Dat staat niet in het verdrag, ook niet in de bijlage.