Perfide

Na de publieke slachting van de formatienota gooide Bart De Wever er nog een vernedering bovenop. The day after suggereerde hij open en bloot dat Elio Di Rupo misschien wel perfide is.

Perfide?

In goed Nederlands: door en door vals. Zo spreekt de grootste Vlaamse politieke leider over collega's. Laat een voetballer het tegen een scheidsrechter zeggen: zes speeldagen schorsing. Maar in de politiek is verbaal vandalisme nu bon ton. Ergo: het kwetsen zelf is politiek geworden. Dat kun je wel aan Bart overlaten - hij is geheel hysterisch los als blafhond van de demonisering.

Met de voorhamer over anderen heen.

Politiek was altijd een ruige stiel. Maar het woordgebruik bleef Florentijns. Verdachtmakingen als intellectuele oefening, niet op integriteit van de man gespeeld. Die traditie van hoffelijkheid is eerst door Dedecker, nu door De Wever weggeslagen in parmantige tussentaal van de schreeuwlelijk. In altijd weer die miserabele loopgravendemagogie.

Het rituele vloeken en tieren.

Als er in het politieke kluwen iets perfide is, dan wel N-VA. Die op straffe van hoogverraad andere Vlaamse partijen gijzelt in het genetische njet. In boycot en chaos.

Nog treuriger: kennelijk kunnen Vlamingen zich daar een soortement heroïek bij voorstellen.

Wij, blinde hengsten!