Crowded House in Vorst Nationaal

Muziek die de donkere wolken verdrijft

Een concert van Crowded House is altijd uniek. Niet zozeer omdat de setlist drastisch verandert, maar omdat de groep inspeelt op reacties uit het publiek, en daar gebruik van maakt om ter plekke een nieuw nummer te improviseren. Vrijdag bedacht zanger Neil Finn bijvoorbeeld een half technonummer over het feit dat België een eerste minister en een verse regering nodig had. Elders bouwde de zanger een song rond een opmerking van bassist Nick Seymour, en verzon hij een verhaal over de lichtgevende beren, ganzen en paddestoelen. Meer nog dan de luchtige sfeer, viel de passie op waarmee de groep zich op het optreden gooide. Crowded House speelde rauwe, zinderende versies van classics maar het materiaal uit het gloednieuwe Intriguer hoefde daar niet voor onder te doen. Naarmate de set vorderde, liepen de hits elkaar steeds vaker voor de voeten, en telkens viel het je op dat de groep de formule van de perfecte popsong tot twee cijfers na de komma beheerst. Finn, wiens stem overigens almaar nadrukkelijker op die van Paul McCartney begon te lijken, verraste door alleen aan de piano een sobere versie van ‘Message to My Girl’ af te stoffen, een nummer dat hij begin jaren tachtig schreef voor zijn vorige groep Split Enz. Opmerkelijk ook hoe nonchalant Crowded House de eigen hits uit de mouw schudde. Het duurde niet lang voor het zittende publiek overeind kwam, waardoor de band zelf een tandje bij stak. De bisronde werd ronduit indrukwekkend. ‘Weather With You’, ‘Don’t Dream it’s over’ en afsluiter ‘Better Be Home Soon’ waren stuk voor stuk van die aard dat ze donkere wolken konden verjagen. Alleen het chaotische ‘Sister Madly’ werd een uitschuiver. Een schoonheidsfoutje van een hartverwarmende groep, die vandaag beter speelt dan op het hoogtepunt van haar commerciële succes. Voor de slechte verstaander: topconcert.