Over perfide sjacheraarsen ‘liegebeesten‘

We hebben ons deze week twee keer behoorlijk kwaad gemaakt. Druppels die de emmer van machteloze verontwaardiging hebben doen overlopen. Neem nu het Citibankproces. Een rechtszaak die er eigenlijk nooit had moeten komen als de hautaine patrons één vezel fatsoen in hun lijf hadden gehad en, zoals het een eerlijke handelaar betaamt, de door hen verkochte ondeugdelijke goederen gewoon hadden teruggenomen. De klant hoort immers koning te zijn en niet enkel melkkoe. Ethias, Deutsche Bank en anderen beslisten hun gedupeerd cliënteel bij afloop van het contract netjes terug te betalen. Niet meer dan logische service na verkoop. Citibank vertikt dat en laat op die manier vierduizend mensen die in goed vertrouwen door Lehman Brothers gewaarborgd papier kochten arrogant in de kou staan. Gelijmd met een glad en misleidend verkoopspraatje. Bankiers als verkopers van tweedehandswagens die je zonder scrupules met een opgekalefaterde roestbak de weg opsturen maar bij de eerste panne niet thuis geven. Zoiets verwacht je niet van een vertrouwenspersoon die je met raad en daad hoort bij te staan. Als die garandeert dat je kapitaal veilig is, dan moet dat ook zo zijn. Altijd. Zelfs als in de kleine lettertjes staat dat de kapitaalgarantie vervalt bij faillissement van de emittent en ze dus naar de letter van de wet gelijk hebben. Informatie die bij de verkoop overigens zedig werd verzwegen. Natuurlijk was er niemand, ook Citibank niet, die kon voorzien dat Lehman Brothers failliet zou gaan, maar zelfs als de hemel op je hoofd valt past het grote mensen hun verantwoordelijkheid op zich te nemen. Dat doet Citibank als op Amerikaanse leest geschoeide onderneming niet. Het toont zich een harde, koele en onmenselijke instelling die zich nu wentelt in de rol van laffe tussenpersoon en niets meer te maken wil hebben met die brave spaarders die hen destijds hun centen kwamen brengen. “Pech gehad. Zoek het zelf maar uit.” Topman José de Penaranda en zijn legertje juridisch adviseurs horen zich diep, heel diep, te schamen. En dan was er Option. Ach, Option. Ook hier is de maat vol. De liefde is over. Jan Callewaert heeft alle krediet verspeeld. In de loop der jaren hadden we sympathie opgevat voor de eigengereide Leuvense Professor Zonnebloem. We leerden leven met zijn leugentjes om bestwil. Dat de aangekondigde prognoses er elk kwartaal behoorlijk naast zaten en de winstwaarschuwingen elkaar opvolgden was ondertussen een running gag geworden. “Die Jan toch…” Maar wat hij deze week heeft uitgehaald was boosaardig en misleidend, en kan niet meer met de mantel der liefde worden bedekt.Jan riep de analisten bij elkaar en deed boude voorspellingen over de groei van zijn bedrijf. Twintig procent meer omzet in 2010, voorspelde hij. Enkel aan een kransje analisten, want hij verzuimde de beleggers van deze schitterende en totaal onverwachte ontwikkeling op de hoogte te brengen en werd daarvoor door de toezichthouder op de vingers getikt. Goed nieuws, dus. Dachten we. De kapitaalverhoging van 20 miljoen euro zou, gezien deze zonnige vooruitzichten, geen probleem zijn. Een paar dagen later zong Jan een heel ander liedje. Het ging verschrikkelijk slecht met het bedrijf. De omzet was gekelderd tot het laagste peil sinds het derde kwartaal van 2004. De ‘institutionelen’ bleken niet bereid nog één cent in de droom van deze fantast te steken en dus diende te worden aangeklopt bij de kleine belegger om de bodem van zijn ooit rijkelijk gevulde schatkist te bedekken. Pure chantage van aandeelhouders die nog op een berg ‘hoge’ Options zitten. Ze worden immers verplicht om in te tekenen, want anders raken ze nooit meer van hun Leuvense rommel af. Wij doen het alvast niet. Trop is te veel. Callewaert en zijn bevlogen ingenieurs hebben er een potje van gemaakt en meer dan lang genoeg met onze voeten gespeeld. Dat een bedrijf, een paar jaar geleden nog een vernieuwende wereldleider met een grote toekomst, ineens tot een zielige beursdwerg krimpt, kan bezwaarlijk als goed en vooruitziend bestuur worden omschreven. Evenmin als het feit dat men al die ‘fantastische’ producten nog aan de straatstenen niet kwijt kan of het een prestatie kan worden genoemd wereldleider te zijn op een onbestaande markt. Daarom scheiden hier onze wegen, Jan. Zoals de grote Abraham Lincoln lang geleden zei: “You can fool some of the people all of the time, and all the people some of the time, but you cannot fool all of the people all of the time.”