Beeldend kunstenaar Jan De Cock wil filmmaker worden

Met tentoonstellingen in het Tate Modern in Londen en het MoMa in New York heeft Jan De Cock (35) zich ontpopt tot een van de belangrijkste kunstenaars van zijn generatie. Zijn werk wordt meestal omschreven als een zoektocht naar de grenzen tussen beeldende kunst, fotografie en architectuur. Hij beoefent dus diverse disciplines, maar 'de kunst van het jureren' interesseerde hem niet. Daar is nu dus verandering in gekomen. Jan De Cock: "Ik heb tot dit jaar alles geweigerd wat te maken had met jury's. Als kunstenaar was ik een beetje tegen het principe dat ik over de talenten van andere mensen zou moeten beslissen. Ik heb mij daar dus tot nog toe van weggehouden, ook al omdat ik mezelf nog niet rijp genoeg vond om te oordelen over andermans werk."

Waarom bent u nu dan toch ingegaan op het verzoek van het Brussels Film Festival?

"Om verschillende redenen. Ik ben intussen 35 jaar en dan wordt men al een mid-career-kunstenaar genoemd. En Brussel ligt mij na aan het hart en dan in de eerste plaats het Filmfestival van Brussel. Het minste dat we mogen zeggen is dat zij het zeker niet makkelijk hebben gehad. Ik voel het nu in de eerste plaats aan als een engagement, want we zitten nu met een land in coma. Een land dat zodanig traag voortkruipt dat elke beweging die we nu kunnen maken, door bijvoorbeeld in een jury te gaan zetelen, een stap vooruit kan betekenen. Daarnaast vind ik dat het festival een heel slimme keuze heeft gemaakt door een tegendraadse competitie samen te stellen die eigenlijk uit allemaal outsiders bestaat, die niet altijd de ruimte krijgen om mee te dingen naar een prijs. Ik vind de officiële selectie zeer divers, maar tegelijk heel mooi."

Is films bekijken een soort hobby voor u of is het meer dan dat?

"Het is eigenlijk een familieverhaal. Mijn grootvader was een van de eerste cineasten die indertijd voor de BRT begon te werken en mijn vader is later ook cameraman geworden. Ik ben dus grootgebracht met de magie van lichtbundels en donkere ruimtes. Zelfs urenlange slideshows van een diaprojector konden mij als kind boeien. Het is mij eigenlijk met de paplepel ingegeven om met tijd, licht en ruimte aan de slag te gaan.

"Toen ik dan later kunst ging studeren, wist ik niet of ik zelf wel verhalen kon vertellen met beelden. Ik wilde eerst weten of ik wel beelden kon maken. En je moet ook eerst leren kijken. Ik studeerde weliswaar beeldhouwkunst, maar ik zat toen eigenlijk meer in het Filmmuseum in Brussel dan dat ik naar beeldhouwwerken in musea ging kijken. Op dat moment besefte ik dat nog niet, maar nu realiseer ik mij dat heel die odyssee eigenlijk één grote omweg was om zelf met film bezig te zijn. Mijn fascinatie voor het witte doek komt er nu uit. Het is alsof je bij wijze van spreken grootgebracht werd in een nest van revolutionairen: op een gegeven moment moet je dan toch zelf ergens een bom gaan leggen."

Dat klinkt alsof u binnenkort zélf achter een filmcamera zult staan?

"Ik heb inderdaad de beslissing genomen om mij toe te leggen op het filmmedium. Ik heb van het VAF (Vlaams Audiovisueel Fonds, JT) inmiddels ontwikkelingssteun voor een scenario gekregen, omdat die eerbare commissie geoordeeld heeft dat er in Vlaanderen nog ruimte was voor mijn ideeën en mijn visie op film."

En wordt dat een experimentele of een narratieve film?

"Ik heb niet de ambitie om oersaaie kunstfilms te gaan maken waarvoor je anderhalf uur moet rechtstaan in een museum. Neen, het wordt een klassieke film. Dus ik heb het over cinema. Als ik uit de kunst weg ga, dan doe ik dat in de eerste plaats om cinema te maken, niet om kunstfilms te draaien. Dat interesseert mij niet."


Brussels Film Festival, van 22 tot 29 juni, in Flagey en Bozar. Alle info op: www.brusselsfilmfestival.be