Echt overal zitten ze, die homo's

Echt overal zitten ze, die homo's. Ook in de voetbalwereld. Of het nu gaat over spelers in eerste nationaal of vierde provinciaal, over trainers of scheidsrechters. Maar over wie het nu exact gaat of voor welke ploeg die op de loonlijst staat? Dat zijn vragen die we alleen beantwoord zullen zien als het voetballandschap er eindelijk in slaagt een veilige omgeving te creëren. Want die omkadering blijft een basisvoorwaarde voor iedere holebi om uit de kast te komen.

Hoewel ik het warm kan krijgen van afgetrainde mannen in voetbalshort met hoog opgetrokken kousen die zich in het zweet werken op een voetbalveld, laat die sport me voor de rest vrij koud. Iets typisch homo? Ik ken ook homo's die voetbal wel geweldig vinden en heteromannen die liever So you think you can dance kijken. Of denken we nog steeds dat alle homo's kapper zijn, een half uur 's morgens in de badkamer doorbrengen en meer drama verkopen dan de scenarioschrijvers van Thuis en Familie samen? Hoewel clichés geweldig zijn en zelfs van toepassing - gelukkig maar - op sommige mensen, hoop ik toch dat we intussen al iets verder staan dan dat.

Handtassen en kapsels

Ik ben eigenlijk blij dat voetbal mij vroeger weinig deed. Als dat wel zo geweest was, dan was mijn geaardheid al van jongs af aan voer geweest voor brutale trainers, beïnvloedbare teamgenoten en ouders die net iets te hevig aan de zijlijn stonden te roepen. Nu kan je van mij verwachten dat ik dat ergens een plaats kan geven. Bij een veertienjarige die volop zijn seksualiteit aan het ontdekken is niet.

Vooral het douchen met een homo lijkt één van de grootste issues te zijn die voetballers hebben. Wat moeten die mannen zichzelf toch heel graag zien, denkende dat elke homoman hen zomaar wil bespringen. Want zo zijn we wel: blijvend op zoek naar prooien, altijd klaar om aan te vallen. Het wordt dringend tijd om eens te stoppen met jullie uiterlijke kenmerken zoveel eer aan te doen, heren. Toegegeven, ik zou misschien stiekem even kijken en denken: 'oei, is het dat maar' of 'amai, die zijn vriendin moet hoogdagen beleven'. Maar meer dan dat zal er niet zijn.

Anderzijds is het nergens zo makkelijk om je als homo te verstoppen dan tussen een hoopje voetballers. Sommigen wisselen sneller van haarsnit dan van onderbroek, hebben meer handtassen dan hun vrouw en weten heel goed dat Armani en Jean-Paul Gaultier geen zangers zijn. Ik ben ervan overtuigd dat ik met sommige voetballers, denk maar aan Cristiano Ronaldo of Gareth Bale, beste vrienden kan worden naast het veld.

Maar goed, we weten al langer dat een mentaliteitsverandering niet gebeurt van vandaag op morgen. Het actieplan "Holebi of hetero, maak er geen spel van!" dat minister Smet lanceert, is een sterke eerste stap in de goede richting. Supporters, scheidsrechters en clubs worden allemaal betrokken om de vooroordelen tegenover homo's in het voetbal zichtbaar en bespreekbaar te maken. Voor de bijhorende campagne hebben ze zelfs een homoseksuele voetbalspeler uit eerste klasse gevonden ... in Amerika. Het was iets praktischer geweest mocht er hier in Anderlecht of Brugge eentje te vinden zijn, helaas.

Tijd voor 'roze'

We mogen echter niet vergeten dat het ook aan de voetballers zelf is om deze verandering mee op gang te trekken. Daarom lanceer ik een oproep naar hen toe: wees een voorbeeld, zowel op als naast het veld. Maxime, Jelle, Olivier en anderen: ik reken op jullie. Toon dat het de kwaliteit - en niet de seksualiteit - van jullie medespelers is waar het echt om draait. We weten dat diversiteit binnen het voetbal kan. Er zit bijna meer kleurschakering in de gemiddelde voetbalploeg dan in een schilderij. Hopelijk is de tijd gekomen om ook 'roze' toe te laten.