Big bang van cdH in Wallonië en Brussel
Olivier Mouton is politiek redacteur bij Le Vif/L'Express en auteur van Charles Michel. Portret van een jeune premier. Hij schreef deze bijdrage op uitnodiging van De Morgen.
Hij is het beu. Benoît Lutgen, de voorzitter van de cdH, heeft de buik vol van de schandalen rond de PS. En van de socialistische rem die hervormingen in Wallonië en Brussel belet. Gisteren heeft hij zijn bom laten ontploffen: zijn partij wil niet meer samen met de PS in het zuiden van het land regeren.
Die sensationele zet is een gezonde reactie op de degeneratie van de PS van Elio Di Rupo, die niet alleen van het ene schandaal in het andere valt maar ook het ideologische noorden kwijt is en op links door de PTB wordt aangevallen. De cdH heeft eindelijk begrepen dat hervormingen in Wallonië en Brussel uitgesloten zijn in dat giftige klimaat, met een vleugellamme partner die in de verleiding komt om naar links te radicaliseren en in volslagen paniek hervormingen van zijn bestuur belooft.
Maar Lutgens beslissing komt laat. De voorzitter van de cdH heeft al in mei 2014 de boot gemist, toen hij besloot om koste wat het kost met de PS te regeren en niet in de federale Zweedse coalitie te stappen. Zijn afkeer van de N-VA was te groot. Het is hem duur te staan gekomen, want zijn partij bengelt nu onderaan in de peilingen. De Franstalige christendemocraten zijn een slappe centrumpartij met een vage linkse inslag geworden. Niemand weet nog goed waar ze voor staan. Deze breuk is dan ook een wanhoopsdaad, een laatste kans. Alles of niets.
De bocht van de cdH is bovendien een gewaagde bluf. Ze gooit het spel aan de Franstalige kant helemaal open. De Franstalige liberalen waren er als de kippen bij om te zeggen dat ze willen onderhandelen. Het zal echter niet meevallen om een alternatieve regering te vormen. MR en cdH komen niet overal aan een meerderheid en moeten dus op zoek naar bondgenoten. Maar zowel DéFi als Ecolo hebben hun voorbehoud al uitgedrukt. Ze zien de MR niet zitten; DéFi om historische redenen en Ecolo om ethische (Kazakhgate). De onderhandelingen dreigen lang te zullen duren. Tot de PS en de MR het uiteindelijk op een akkoordje gooien? Weinig waarschijnlijk, maar toch wordt er al op gegokt.
Einde aan 29 jaar PS-bestuur?
Eén ding is zeker: als de PS in Wallonië en Brussel naar de oppositie wordt verbannen (wat, nogmaals, alleen mogelijk is als er een alternatieve meerderheid komt) zal dat een belangrijke wending zijn in Wallonië en Brussel waar de partij al 29 jaar lang onafgebroken aan de macht is. Een wending waarop men zat te wachten: sinds hij in de politiek gestapt is, droomt premier Charles Michel (MR) elke ochtend tijdens het scheren van de dag dat de MR de aanvoerder zal worden van het Waalse herstel en de reorganisatie van Brussel.
Lutgens beslissing is een stunt en een impulsieve daad. Wat niet belet dat dit de big bang voor Wallonië en Brussel zou kunnen zijn. Er moet in het zuiden van het land heel veel gebeuren op het vlak van governance, goed bestuur, een koers voor de toekomst ... Zonder de PS hebben die hervormingen meer kans op succes - op voorwaarde dat een stabiele meerderheid wordt gevonden die over twee jaar in de gewestverkiezingen een wraaklustige PS zal kunnen trotseren.
Met deze big bang wordt alles weer mogelijk in Wallonië en in Brussel. Ten goede of ten kwade.