'Ik wist niks van herpes, de ernst drong niet tot me door'

SUZANNE: "In de lente van 2015 ontmoette ik via een vriendin een student met een baard, niet echt mijn type, maar toen hij mij berichten bleef sturen, zag ik er geen kwaad in met hem af te spreken. Ik wachtte al zo lang op de grote liefde, mijn geduld begon een beetje op te raken. Ik wilde zo graag ervaren hoe je met elkaar omgaat als je een relatie hebt, wat je samen doet en wat niet, hoeveel tijd je dan samen doorbrengt, dat ik bereid was met minder genoegen te nemen dan het allerhoogste.

"Deze jongen kon goed koken, hij hield net als ik van de natuur, en hoewel daarmee onze gedeelde liefhebberijen wel geteld waren, was het gezellig met hem. En de seks bleek goed. Want ook daarmee had ik weinig ervaring. Op een avond toen we samen met wat vrienden gegeten hadden, waren wij met zijn tweeën over gebleven en gebeurde het: omdat hij alleen een eenpersoonsbed had, gingen we naar mijn kamer en zoenden en vrijden we. Hij had seks zoals hij voetbalde: gespierd en stevig. Dat hielp me over mijn onervarenheid en preutsheid heen. Ook al bleef ik ervan overtuigd dat deze man niet voor altijd was, vrijden we al snel drie, vier keer in de week met elkaar. Ik begon te houden van het gemak waarmee we intiem waren.

"Na drie weken ontdekte ik vier blaasjes bij mijn vagina. Ik wees hem erop: weet jij wat dit is? Hij antwoordde een beetje kortaf dat we daar de volgende ochtend wel naar zouden kijken. Toen we de volgende ochtend na een nacht met seks wakker werden, vertelde hij dat hij al een tijdje herpes had, maar dat de arts hem had gezegd dat het alleen besmettelijk is als de blaasjes te zien waren. En dat was bij hem alweer even geleden.

"Aanvankelijk drong de ernst niet zo tot me door. Ik wist niks van herpes, ik kende alleen die andere variant, die van de lipblaasjes. Maar op internet vond ik dat je ook dit type, de genitale herpes, de rest van je leven bij je draagt. Ik was 21 en mijn leven lang zou ik tegen iedere toekomstige bedpartner moeten vertellen dat ik besmet ben en herpes kan overdragen. En nog werd ik niet kwaad. En nog bleef hij doen alsof hij me besmet had met een verkoudheidsvirus.

"Ik geloofde hem dat hij te goeder trouw was en als hij drie maanden later geen stage was gaan lopen in het buitenland, hadden we misschien nog wel langer doorgerommeld. Nu betekende zijn vertrek mijn nieuwe vrijheid, en al na een maand ontmoette ik via Tinder een jongen met wie het veel leuker was dan het ooit met de natuurkundestudent geweest was. Hij nodigde me uit voor lange strandwandelingen en ik herinner me hoe we eindeloos spraken over onze jeugd, en de toekomst, die nog alle kanten uit kon, zei hij. Het duurde zeker drie ontmoetingen voor we voor het eerst zoenden, en toen hij me op een avond mee nam naar huis nam, hebben we gedanst en naar muziek geluisterd en daarna 24 uur gezellig naast elkaar in bed gelegen. De volgende ochtend zei ik hem, wat ik al zo lang wilde zeggen: Ik heb herpes. Hij reageerde heel lief, en zei, dat is niet erg. Maar seks hadden we niet, en drie dagen later ontving ik een app waarin stond dat hij wilde praten, ook over serieuze zaken.

"Toen pas drong tot me door welk vonnis ik met de herpes over me had afgeroepen. Ik was eindelijk en misschien wel voor het eerst van mijn leven verliefd op een jongen die ook verliefd op mij was. Nog nooit had ik met een jongen zo goddelijk gezoend en zo goed gepraat. We hielden van dezelfde muziek, hij gaf me complimenten, ik voelde me compleet. Maar ik kreeg gelijk, toen we afspraken zei hij dat een echte relatie er niet in zat. En ik begreep dat.

"Het liefst wilde ik meteen weg en hem vergeten, maar hij hield me tegen en sprak een paar zinnen die allemaal begonnen met: ja maar, kunnen we niet... Maar kunnen we niet blijven zoenen, maar kunnen we niet goede vrienden blijven, maar kunnen we niet samen naar een concert. En ik was zo verliefd, de hoop dat er toch een uitweg was, wilde niet doven. Het kon toch niet dat zo'n enkel virusje mij voortaan zou voorschrijven op wie ik wel en niet verliefd kon worden?

"We gingen naar dat concert en daar lukte het even mijn vonnis te vergeten, maar een paar dagen later fietsten we samen door de stad en sprak hij over een meisje dat hij zijn scharrel noemde. Ze hadden nog niet gezoend, geen seks gehad, maar zijn woorden hamerden op mijn schedel. In de dagen erop werden zijn berichten steeds minder aandachtig, en ik wist wel wie zijn aandacht nu betrof. Ik kon het hem niet kwalijk nemen, maar vocht wat ik kon. Was aanvankelijk hij degene die met de woorden 'kunnen we dan niet...' geen afscheid kon nemen, nu probeerde ik met dezelfde formulering machteloos oplossingen te bedenken. Maar kunnen we niet gewoon contact houden. Wij konden zo goed met elkaar opschieten en nu moest ik hem loslaten. Niet tof.

"Ter afleiding ging ik weer op Tinder en een paar weken geleden ontmoette ik weer een andere jongen, een met wie ik minder goed kan praten dan met die tweede, maar weer beter dan met de eerste. Dit keer zei ik nog voor onze hersenen verliefdheidstofjes konden aanmaken: 'Ik heb van mijn vriendje een cadeautje gekregen.' Hij luisterde naar wat ik had te vertellen, toen zei hij: ik heb hetzelfde cadeau van mijn vriendin gekregen.

"En ik weet niet of ik nu blij moet zijn met deze match of niet, want het blijft raar dat ik de rest van mijn leven alleen nog kan kiezen uit mannen die ook herpes hebben."