Cindy Van Acker waagt zich weer aan groepschoreografie

Voor mooie verhaaltjes ben je bij Van Acker aan het verkeerde adres. Haar bewegingstaal is abstract, traag en precies. De ruimte-tijd-ervaring in haar werk is echter fascinerend. In haar deze week in Brussel heropgevoerde choreografieën Nixe en Obtus heeft ze aan enkele tl-buizen en de elektronische klanken van de Fin Mika Vainio genoeg om de kijker te doen geloven dat hij zich in een parallel universum bevindt.

Na een reeks solo's maakt ze nu een stuk voor zes dansers. "In 2005 creëerde ik al eens een stuk voor vier dansers, Pneuma 02:05. Toen merkte ik dat het zoveel tijd kostte om mijn bewegingstaal over te dragen op anderen dat de compositie er onder leed", vertelt Van Acker. "Daarom besloot ik om een reeks solo's voor verschillende dansers te maken vooraleer mij aan een nieuw groepswerk te wagen."

Het licht speelt in Diffraction een nog grotere rol dan in de solo's. Van Acker: "Na Nixe en Obtus wilde ik deze keer het licht zelf in beweging brengen. Het begint met een duo. Twee dansers bewegen al liggend. Een bewegende batterij spots straalt hun lijven zijdelings aan, zodat delen ervan verdwijnen en verschijnen. Daarna laten de dansers samen tl-buizen horizontaal door de ruimte zweven. De voorstelling evolueert zo van een organisch begin langzaam naar een meer geometrische bewegingscompositie.

Diffraction is een begrip uit de optica: het beschrijft hoe een lichtbundel die door een smalle spleet gaat, verstrooid wordt. Voor de choreografe is het "een metafoor voor het feit dat ik mijn bewegingstaal laat 'verstrooien' over de dansers. De choreografie is dan de spleet waar mijn licht doorheen gaat, de interpretatie van de dansers van de choreografie is het strooilicht voorbij de spleet.

Hoe preciezer ze zijn in de uitvoering ervan, hoe meer vrijheid ze ook vinden, zegt Van Acker over haar samenwerking met andere dansers. "Die vrijheid is een vrijheid in de ervaring. In de laatste twintig minuten hebben ze elk een andere partituur van een zelfde set bewegingen. Het geheel wordt zo meer dan de som van de delen.

Choreografieën van Cindy Van Acker voltrekken zich in de regel ook traag. "Ik wil de tijd in een ander perspectief zetten, hem anders laten ervaren. Als je veel gebeurtenissen snel na elkaar de revue laat passeren, vliegt de tijd voorbij voor de kijker. Vaak blijft er zo echter achteraf ook niets over. Als je de tijd daarentegen vertraagt ontstaat retrospectief een ander gevoel van dichtheid. Mijn beelden blijven abstract, maar de uitvoering roept een zekere intensiteit op. Ik probeer zo de verbeelding van de mensen te openen op gebieden waarmee ze niet zo vertrouwd zijn."

Diffraction is zaterdag te zien in het Kaaitheater, Brussel.