Digitale cholesterol

Naar aanleiding van minister Vincent Van Quickenbornes controversiële twitterberichten over verkeerspiraten en zijn dispuut met de Privacycommissie daaromtrent, ligt Twitter plotseling onder vuur en menen sommigen er smalend over te moeten doen. In een nogal merkwaardig en eerlijk gezegd vrij betuttelend opiniestuk getiteld 'De stem van de Twitterati' (De Standaard 19/10) doet een collega uitvoerig zijn beklag over het vermeende elitarisme van Twitter. Dat zou volgens hem bij veel mensen vooral 'vragen en onbegrip oproepen', zou 'te ver af staan van de doorsneeburger' en veel mensen zouden zich 'buitengesloten' beginnen te voelen, terwijl 'de doorsnee-Vlaming ondertussen begrijpt wat Facebook voor hem kan betekenen'.

Oh dear. Het klinkt bijna als: wat denken die hooghartige Twitterati wel, met hun gebruik van deze door de doorsnee-Vlaming kennelijk niet geapprecieerde social networking service? Mij in de (privacy)discussie ten gronde mengen zou roekeloos zijn, dus zal ik mij beperken tot het aanstippen van een paar algemeenheden:

Twitter heeft veel voordelen in vergelijking met andere sociale media. De allerbelangrijkste is: men beschikt over slechts 140 tekens. De mogelijkheden tot het posten van breedvoerige persoonlijke ontboezemingen, knullig geschreven tirades, naïeve en bij een scheurkalender betrokken filosofische wijsheden, té veel informatie bevattende persoonlijke bekentenissen en - de hemelen weze ons genadig! - eigen poëzie-inspanningen worden hierdoor gevoelig beknot. Niet dat het van belang is om de essentie te vatten, maar de vorige zin houdt vooral steek als u ooit één keer 'Being Boring' van Pet Shop Boys hebt beluisterd.

Wie inzake sociale media een beetje de vinger aan de pols heeft weet: bovenstaande opsomming omschrijft met griezelige accuratesse de voornaamste Facebookbijdragen van de doorsneeburger die door onze vriend De Standaard-columnist zo flinks in bescherming wordt genomen. Het is ook de digitale cholesterol die de aderen van Facebook teistert.

Met gebruikmaking van slechts 140 tekens interessant en/of grappig en/of informatief proberen zijn vergt nu eenmaal iets meer inspanning dan een met eigen foto's geïllustreerde pensée van Teilhard de Chardin posten. Of een clip van Amy 'mijn lever was een' Winehouse. Of gewoon het bericht: 'Er zijn nog tickets te koop voor het optreden van (vul hier comedian/groep/evenement naar keuze in)'.

Mag Twitter gebruikt worden om wantoestanden aan te klagen, ook al druist dat in tegen de privacy-wetgeving? Weet ik veel. Zoals gezegd: ik wil me nergens mee bemoeien. Maar wat is het verschil met de kliklijn voor cafés-waar-nog-wordt-gerookt? Ik gok: dat de via Twitter verstrekte info voor iederéén die dat wil toegankelijk is. Democratisch dus.

Dat brengt ons bij de kadukelijke bespiegeling die de kern van het bewuste opiniestuk omvat: "Twitter kan democratische activisten een spreekbuis geven. Maar al te vaak is het de echokamer waarin een klein groepje Twitterati vooral zichzelf hoort en versterkt."

En?

De telefoon, die sakkerse 'verrespreek' zoals men in Zuid-Afrika de uitvinding van Alexander Graham Bell benoemt, kan mensen uit verschillende continenten met elkaar in contact brengen, kan levens redden zelfs, maar al te vaak wordt hij gebruikt om gewoon te vragen 'Hoe is 't? Wanneer ben je thuis? Wat gaan we eten vanavond?'.

Onze eigen Yves Desmet vond het opiniestuk tot mijn verbazing nochtans 'juist'. En deed daar kond van op Twitter. 'Nuff said. (insert smiley)

PS: Op dezelfde sitepagina als het opiniestuk waarvan sprake staat het bericht 'Twitter blijft groeien'.