Moet u uw leven tegen uw 30e "op orde" hebben? Actrice Emma Watson voelt de druk, maar is dat terecht?

Emma Watson wordt volgend jaar 30. Lange tijd begreep ze niet waarom iedereen zo’n heisa maakt over die leeftijd. “Maar toen ik 29 werd, voelde ik mij plots heel nerveus”, zegt de actrice aan het magazine Vogue. “Ik merkte dat er heel wat subliminale boodschappen zijn (onbewuste boodschappen, red.): je móet een woning hebben, je móet een echtgenoot hebben, je móet een stabiele carrière hebben. Maar wat als je nog gewoon alles aan het uitzoeken bent?”

De actrice is zelf op dit moment nog single. “Lange tijd dacht ik dat happy singles niet bestonden, maar nu ben ik heel gelukkig alleen. Ik noem het zelfpartnerschap.”

Sybille Vanweehaeghe: "De druk waarover het hier gaat is vaak gekoppeld aan waar die mensen willen staan binnen vijf of tien jaar. Als ze op dat moment nog alleen zijn en ze willen een gezin stichten - en kinderen krijgen - dan moet het nu stilaan gaan gebeuren. “Maar als het de afgelopen jaren niet is gebeurd, waarom zou het nu dan gebeuren?”, vragen velen zich af.”

“Vroeger lieten jongeren het leven meer op zich afkomen dan nu. Pas wanneer er een kind kwam, keken ze of ze toch niet in een ander huis moesten gaan wonen, om maar één voorbeeld te geven. Nu is dat materiële aspect - dat huis, bijvoorbeeld - veel belangrijker geworden voor velen. Het is een deel van wie je bent en hoe je leeft. Mensen kijken daarnaar. Eerst moet dat op orde zijn, vooraleer je verder kan.”

“Bovendien leven we in een tijd waarin we vaker met die druk worden geconfronteerd. Op sociale media zien we enkel de mooie dingen en er wordt ook veel meer over geschreven. Het is bespreekbaarder geworden en maar goed ook.”

“De babyboomers - de generatie die geboren is vlak na de Tweede Wereldoorlog - zijn opgegroeid met een solidariteitsgedachte: ze moesten mensen helpen. Zij hebben op hun beurt hun kinderen opgevoed met het idee dat ze alles voor zichzelf moesten uitmaken. Dat ze zélf beslissen wat ze doen, met wie en hoe. De 21e eeuw is echt dé tijd geworden waarin we met z’n allen zoeken naar hoe we gaan samenleven. We zijn van het kerngezin - vader, moeder en twee kinderen - naar grotere samenlevingsverbanden gegaan. Maar hoe we dat dan doen, dat is niet duidelijk.”

“Net omdat ze het leven meer voor zichzelf uitstippelen, verliezen ze het grotere plaatje soms uit het oog. Een carrière, hobby’s, sport: het loopt meestal als een trein. Het leven loopt zo vaak sneller dan de plannen die de jongeren in hun hoofd hadden. Er is geen tijd om eens stil te staan en te kijken of dit is wat ze willen.”

“Alleenstaande twintigers omringen zich ook met veel mensen. Hun sociaal leven is groter geworden. Ze gaan geregeld eens op reis met verschillende vrienden. Als dan een onbekende - een mogelijke toekomstige partner - daarin wil doordringen, moet die al een hele barrière doorbreken. Want is er nog tijd, als het leven al zo vol zit?”

“Het aantal singles in ons land stijgt gigantisch. Zeker in de steden zijn er steeds meer jongeren die alleen zijn. Maar dat wil daarom niet zeggen dat ze ook alleen wíllen zijn. Ik heb al veel dertigers gezien die wanhopig op zoek zijn naar een partner.”

“Het kan bovendien perfect dat je rationeel denkt dat je alle touwtjes in handen hebt. Dat je duidelijk kiest voor een ander leven, zonder partner. Maar er is en blijft die eeuwenoude cultuur waarin we leven, waarin we zijn grootgebracht en wat in onze genen zit. Een mens wil gewoon standaard zichzelf verbinden met iemand. Een mens wil dat hij of zij voor iemand de belangrijkste is."

"Het zou perfect kunnen dat je later jezelf tegenkomt en beseft dat het rationele niet hetzelfde was als wat je buikgevoel zou willen. Al zijn er natuurlijk ook mensen die perfect gelukkig zijn alleen. Maar mensen zijn geen seksloze wezens. Ze hebben nood aan fysiek contact.”

“Als je iemand leert kennen wanneer je in de twintig bent, dan kan je samen met die persoon kijken hoe jullie de puzzelstukjes samen kunnen leggen. Hoe jullie samen jullie leven zullen leiden. Eens de dertig gaat je leven al een volle vaart. Dan moet je eerder gaan kijken hoe dat stukje - de eventuele nieuwe partner - exact in je puzzel past.”

“De eisen voor een partner worden ook groter. Het is bijna een checklist. De persoon in kwestie moet zowel verstandig zijn, verantwoordelijkheidszin hebben, kunnen zorgen voor een gezin, enzovoort. Het spelen - elkaar gaandeweg leren kennen en ontdekken - is voor een stukje weg.”

“Mijn advies is duidelijk: laat die druk wegvallen. Het leven is nu eenmaal het leven en dat loopt bij iedereen anders. Mocht er een perfect script bestaan, dan zouden we dat toch allemaal meteen aanleren in de lagere school? Er wordt altijd gestreefd naar een ideaalbeeld, maar dat bestaat niet. We hebben niet altijd alles op een rijtje en dat is perfect oké. Het leven kan er morgen plots helemaal anders uitzien.”

“Die levensvragen zijn niet enkel iets voor singles. Mensen die een relatie en kinderen hebben, die beginnen midden de dertig dezelfde vragen te krijgen. De kinderen gaan naar school en plots vragen de ouders zich af: is dit het nu, het perfecte leventje? Of is dit het maar? We zijn constant op zoek naar onze nieuwe identiteit. Wie ben ik? Wat doe ik? Is wat ik doe wel goed genoeg? Het zijn vragen die blijven.”

“We zitten met een leger singles: bijna een miljoen. Het woord is meer een label geworden en niet meteen een positief. Mensen kijken naar je met de boodschap “ben je nu nóg alleen?”. Terwijl het ook maar één aspect van iemand is. Misschien moeten we eens zoeken naar een andere term.”

Beluister het gesprek met Sybille Vanweehaeghe uit "De wereld vandaag" hier: