Direct naar artikelinhoud
Uitkijkpost

Beste Servais Verherstraeten, men onderschat u, maar dat deed men met onze huidige vorst vroeger ook

Servais Verherstraeten.Beeld Studio Caro

Elk weekend schrijft Joël De Ceulaer een boze, bezorgde of blije brief aan de (m/v/x) van de week.

Beste Servais Verherstraeten

Ik kom meteen terzake: dit land, om van de rest van de wereld nog te zwijgen, bevindt zich op de rand van de afgrond en alleen ú bent nog in staat om een fatale catastrofe af te wenden. U denkt nu natuurlijk meteen dat ik met u kom spotten, maar ik verzeker u dat het tegendeel waar is. U beschikt over zeldzame kwaliteiten, die in deze gure, miserabele tijden meer dan ooit van pas kunnen komen.

Dat de toestand hachelijk is, hoef ik u niet te vertellen. De wereld staat in brand. In 2050 zal Gent volledig onder water lopen. IS is aan het hergroeperen. Trump kan elk moment per abuis een atoombom lanceren. China stopt moslims in concentratiekampen. Er komt een nieuw seizoen van F.C. De Kampioenen. En bijna zes maanden na de verkiezingen is er nog geen spoor van een nieuwe regering. En niemand lijkt in staat om een doorbraak te forceren. Ik schrijf wel: lijkt. Want u bent volgens mij de man die we zoeken.

Een vulpen en sokken

Waarschijnlijk ben ik momenteel de enige die dat gelooft. U hebt, we moeten daar eerlijk in zijn, niet meteen de reputatie een krachtig leider of groot staatsman te zijn. Een buste, standbeeld of straatnaam zullen u voorlopig niet te beurt vallen. U bent tot dusver altijd een veeleer kleurloze partijsoldaat geweest bij CD&V. De man zonder eigenschappen, die elke ochtend het kantoor van de partijvoorzitter betreedt, eerbiedig salueert, de hielen tegen elkaar laat klakken, en vraagt: “Hier ben ik. Wat kan ik voor u doen? Wat wilt u dat ik zeg?” U slaapt met de debatfiches onder uw kussen, en laat uw vrouw u elke ochtend ondervragen. Op de jaarlijkse Grote Debatfichequiz van uw partij sleept u ongetwijfeld altijd de hoofdprijs in de wacht: een oranje vulpen en drie paar grijze sokken.

Ik las deze week dat u een van die oud-regeringsleden bent die nog altijd op onze kosten een medewerker in dienst hebben. Ik neem aan dat u die gebruikt om uw toespraken en persberichten zorgvuldig te screenen op de eventuele aanwezigheid van een persoonlijk standpunt, want dat wilt u te allen prijze vermijden. Historici zullen later uw oeuvre ook nog grondig onderzoeken op sporen van een mening – die er misschien ooit per ongeluk is in gesukkeld, tijdens een moment van onoplettendheid.

Moed en zelfverachting

Wat velen vergeten, is dit: de keerzijde van die schijnbaar slappe partijtrouw is een heel bijzondere vorm van moed. Mocht u een Amerikaanse soldaat zijn geweest bij de landing op Normandië, dan zou u zonder aarzeling in de eerste boten zijn gestapt, in de wetenschap dat u op het strand meteen zou worden afgeschoten. Het is die moed, die zelfverachting in het algemeen belang, waarop wij nu een beroep zouden willen doen.

Uw moment is gekomen.

Het probleem is bekend. PS en N-VA willen niet met elkaar in een regering. Paars-geel is een dood spoor, het zal paars-groen-plus moeten worden. Maar zowel Open Vld als uw eigen partij is daar tegen, omdat ze vinden dat de N-VA móét meedoen. Raar, want dat vonden ze vorige keer – toen de tripartite van Di Rupo had kunnen voortdoen, versterkt met een extra zetel zelfs – ook: CD&V wilde N-VA een kopje kleiner maken door hen mee in het Zweedse bad te sleuren. Met alle gevolgen van dien: ja, N-VA heeft verloren, maar uw partij is op weg naar de bodem. Daarom is het zo onthutsend dat CD&V vandaag net dezelfde strategie hanteert als in 2014 – iedereen weet: when in a hole, stop digging.

Rustige vastheid

U bent, mijnheer Verherstraeten, een man van de verzoening, een man die het eigen ego op cruciale momenten het zwijgen kan opleggen. Men onderschat u, maar dat deed men vroeger met onze huidige vorst ook. Men vond hem een duts, een kneusje, een prutser – en kijk eens met welke waardigheid hij nu de kroon draagt. Hij heeft zich ontpopt tot een leider, en dat kunt u ook doen. Qua rustige vastheid hebt u hetzelfde profiel. Vandaar dit advies: doe in uw partij een greep naar de macht. Voorzitter kunt u niet meer worden, maar wie het ook wordt, u zult hem of haar zowel qua ervaring als qua politiek inzicht moeiteloos overklassen. En die Koen Geens duwt u ook maar opzij – hij is toch te veel de aristocraat, terwijl u een man van het volk bent, recht uit de Kempense klei getrokken.

U moet namens uw partij de gesprekken in handen nemen. U kunt dat, want u blijft een man van de Chiro. De samenhorigheid en het engagement hebben u gemaakt tot wie u bent: een man uit één stuk, betrouwbaar en integer, altijd onberispelijk qua taalgebruik en in staat om mensen aan hetzelfde zeel te doen trekken.

Leve de Chiro!

Zodus. Overtuig de vorst dat u het veld in moet als Koninklijk Verzoener en ga met alle partijen voor paars-groen-plus op kamp. Eerst speelt u Dikke Bertha en Schipper mag ik overvaren. Daarna volgt voor iedereen een ritje op de mechanische stier, een nachtelijke dropping in het bos en een kampvuur met vrolijke samenzang. Dat scenario herhaalt u elke dag. Leve de Chiro! Niemand mag naar huis voor er een regering is.

Het zal nogal vooruitgaan.

Moedig voorwaarts

Joël De Ceulaer, senior writer