Wraak, ook tegen cultuur, is het wapen van de zwakken. Maar die zijn wel aan de macht

Sommige dj’s houden van foie gras, anderen van kippensoep: ieder zijn hobby. Wim Oosterlinck werd wereldberoemd toen hij in 2005 zijn grote liefde voor kippensoep uitsprak en er op de radio een goededoelactie voor de ramp in Pakistan mee financierde. 75.000 doden na een aardbeving, in oktober 2005: weet je nog, oudje? Sommige dj’s zingen na hun uren, anderen lezen: ieder zijn hobby. Naast kippensoep neemt deze Wim weleens een boek tot zich. Dat leidde recent tot een podcast, die – genialiteit ligt in de eenvoud – Drie Boeken heet.

Iemand interessant krijgt ruim de tijd om over zijn drie favoriete boeken te peroreren, terwijl Wim vragen stelt aan de snelheid van een TGV: bij zijn geboorte is hij in een vat Captagon gevallen en dat hoor je nog een beetje. Wie niet weet wat Captagon is, is nooit jong geweest. Of is het nog steeds. In de eerste aflevering deed actrice Joke Devynck kond van haar grote liefde voor literatuur aan de hand van boeken waarvan ik er geen enkele gelezen had. Dat donderde niet: Devynck was een vaardige sandwichvrouw die moeiteloos haar liefde, ook aan zij die de boeken niet kennen, overbracht. Heerlijk halfuurtje.

Dat is het mooie aan de schrijverij: het aanbod is industrieel indrukwekkend en eindeloos enorm. Kosinsky, Hesse en Veronesi kregen een laudatio waar ik warm van werd. Devynck sprak ook over haar jeugd, hoe hyperactief ze was en altijd aanwezig. “Ik was ‘te’ voor iedereen”, zei ze. ‘Maar eigenlijk zijn alle acteurs ‘te’.” Overal onvermijdelijk. Daar kon ik, braafjes aanschuivend in een zoveelste file, alleen maar instemmend bij knikken. Hevig leven: het is haast een voorwaarde voor de kunsten.

Hevig protesteren: dat kunnen ze sinds kort ook. Tot verbazing van de politieke zetbaasjes, die dachten dat de cultuursector alleen maar zou ageren als de prijs van de marihuana plots omhoog zou gaan, of als het terras van De Duifkens aan de Graanmarkt twee dagen na elkaar dicht bleef. Hun manier van protesteren heeft de genialiteit van de eenvoud: ze laten hun publiek het werk doen. Wat zou je anders verwachten van zo’n bende polyamoreuze lamstralen, zie je Peter De Roover denken. Het resulteert in foto’s van volle podia, waar theaterbezoekers de vuist heffen tegen de willekeur van de besparingen. Zo is het in 1830 ook begonnen, met een volksopstand na een opvoering van De stomme van Portici, zie je sommigen fantaseren.

Wraak, ook tegen cultuur, is het wapen van de zwakken, maar die zijn wel aan de macht. Verbolgenheid verbindt. Met alle Chinezen, maar niet met den dezen. Aan het einde van zijn podcast roept Wim de luisteraar op om aan twee vrienden het bestaan ervan mede te delen. Of er meer dan twee mensen deze column lezen moet ik aan de commerciële dienst vragen. Maar in elk geval: bij deze.