Is Anderlecht de Titanic van het Belgische voetbal?

Nee, vindt Peter t’Kint, maar de échte problemen moeten wel dringend worden aangepakt. De nieuwe CEO staat voor een enorme taak: zonder geld een serieus gat dichtfietsen op een moment dat het voetbal aan het veranderen is.

Iemand vergeleek Anderlecht gisteren met het oude Rome. We hadden het over de vraag of Anderlecht zijn plaats aan de Belgische top nog zou terug innemen. Ondergetekende gelooft daar in. Anderlecht blijft zitten in het centrum van het land, waar macht en geld geconcentreerd zit. Anderlecht blijft ook zitten op een berg talent in de buurt, dat ziet iedereen die al eens rondliep op de pleintjes. Dat structureren en disciplineren is niet zo eenvoudig, weten zij die in de stad bij het onderwijs en de jeugdwerking zijn betrokken, maar het kan. Anderlecht bewees het al.

Ondergetekende gelooft ook al een half jaar dat paars-wit dit seizoen geen play-off 1 haalt. Na het missen van Europees voetbal een nieuwe kaakslag voor de fan en de Belgische voetballiefhebber, die uiteraard de basisprincipes van het project onderschrijft. Met eigen jeugd fris en dominant voetbal brengen. Dat is inderdaad het DNA van de club.

Vincent Kompany onderschreef het, de nieuwe raadgever Wouter Vandenhaute in zijn nota ook. De gemiddelde fan ongetwijfeld ook. Olivier Deschacht werd een cultfiguur, maar de helden van het Park zijn Robbie Rensenbrink, Paul Van Himst, Enzo Scifo, Juan Lozano, Vincent Kompany, Morten Olsen… Sierlijke voetballers, zoals ook Frank Arnesen er eentje was. En we vergeten Pär Zetterberg en nog een rist anderen.

Een tikkeltje vreemd

Een filosofie ontwikkelen is één, ze uitvoeren is twee. Daar ligt het probleem. In vakmanschap en het volgen van één lijn. Dat Marc Coucke dit voorjaar een nieuwe CEO zou aanduiden, is geen nieuws. Jo Van Biesbroeck mocht net voor Nieuwjaar een afscheidsrondje interviews geven en daarin had hij het uitgebreid over zijn stoppen.

Dat Coucke voor een klinkende naam zou gaan, mag ook niet verrassen, gelet op zijn parcours in het voetbal. Een Lombaerts, een Chadli, een Kompany, Coucke mikt altijd hoog.

Karel Van Eetvelt, de nieuwe CEO, wordt vandaag door de zakenkrant De Tijd neergezet als iemand ‘bij wie dossierkennis nooit het sterkste punt was’. Ai, ai, dat begint al niet goed.

Maar de man kan wel verbinden, en heeft een zeer uitgebreid netwerk, in de politiek, in de bankenwereld én in het zakenleven. Hij heeft als amateuratleet ook een sportachtergrond, studeerde Lichamelijke Opvoeding. Maar laat het ons wel een tikkeltje vreemd vinden, de ene week nog dromen van een nieuwe politieke beweging en de CD&V revolutioneren, en de week daarna accepteren om op 1 april (no pun intended) aan de slag te gaan als CEO van ’s lands meest gelauwerde club. We zijn benieuwd, want Anderlecht runnen, dat is zakendoen onder een vergrootglas van de sportieve en economische pers. En onder het oog van de kritische fan.

Het oude Rome

Met het binnenhalen van Wouter Vandenhaute is niks verkeerds. Tenzij belangenvermenging, maar daar zijn ze in Anderlecht expert in, zou je cynisch kunnen stellen. Ex-bestuurder Philippe Collin had er zijn schoonzoon Jacques Lichtenstein rondlopen, dat was een paar decennia geleden ook al een doorn in het oog van diens concurrenten-zaakwaarnemers.

Later hield Mogi Bayat écht kantoor op Neerpede, en nu keert Peter Smeets, ex-begeleider op Anderlecht, in het zog van zijn partner Vandenhaute terug naar de oude stal. Ze gaan het allemaal wel scheiden, zeggen ze nu, maar het is dansen op een slappe koord. Zeg maar eens als getalenteerd jeugdspeler neen tegen een vertegenwoordiger van een vriend/de adviseur van de CEO. Dat is allemaal toch niet zo simpel.

Maar verder: Vandehaute is een kei in zaken doen en communicatie. Hij kent de media en hij kent de sport. Hij dynamiseerde (in en rond Geraardsbergen vinden ze: dynamiteerde) het (Vlaamse) wielrennen en wil al langer graag in het voetbal. Je zag er hem ook, niet alleen op Anderlecht. Vorige zomer kwamen we hem op een zaterdagochtend tegen bij een vriendschappelijk duel tussen OHL en Waasland-Beveren, en in het najaar nog in de perszaal van het KV Mechelen van zijn vriend Marc Uytterhoeven.

Maar gaat dit allemaal Anderlecht redden van het beeld dat iemand ons gisteren schetste: dat van het oude Rome, waar de keizers feestten, maar het rijk ten gronde richtten?

Is Anderlecht de Titanic van het Belgische voetbal?

Voorlopig niet. Commercieel draait de tent nog. Maar ze mist wel haar allerbelangrijkste pijler, haar corebusiness: het sportieve. Zonder succes in het voetbal is een voetbalproject geen fluit waard.

Nieuwe sportieve baas?

Coucke mist nog een meesterzet: een CEO sport. Michael Verschueren weet het (officieel) nog niet, de rest van voetballand wel. Hij is bezig aan zijn laatste weken als sportief verantwoordelijke. Lastig om te communiceren, want hij blijft wel aandeelhouder (zo’n 5 procent).

Na Luc Devroe en Frank Arnesen is hij de derde die zich vertilt aan de job. Geen makkelijke, dat moeten we toegeven. Marc Degryse kan ervan meespreken. Michael was aanvankelijk zeer open communicerend en stond in de vuurlijn als het brandde. Dat was hem wellicht ook niet op het lijf geschreven.

Vandenhaute en Van Eetvelt moeten daar een eerste punt scoren. Op zoek naar iemand die zijn strepen verdiende, want falen is geen optie. Iemand die met de financiële beperkingen die Anderlecht op dit moment heeft, aan de slag moet. Iemand die, à la Mannaert, D’Onofrio, Louwagie of De Condé, het klappen van de zweep kent, ervaring heeft in het onderhandelen van contracten, in het kiezen, gesteund door een geprofessionaliseerde sportieve scoutingcel, en gesteund door het hoofd opleidingen. Ook dat moet de nieuwe sportieve baas structureren.

Die zal er ook wel eens naast zitten, niet alles wat voorgaande vier binnenhaalden, was een succes, maar Coucke zal uiteindelijk wel minder betalen dan hij nu voor Adrien Trebel deed.

Sportief directeur, is dat de uitdaging van Frank Vercauteren? Hij is wel een voetbaldier, maar een onderhandelaar?

Ligt daar die van Kompany, als hij stopt met voetballen? Voetbaldier ja, maar bezig met zoveel projecten. Te hongerig naar van alles en soms misschien ook wat te dromerig… Zo’n job eist 200 procent focus.

Valt Mannaert weg te halen in Brugge? Neen, dat zal Bart Verhaeghe nooit laten gebeuren, gesteld dat de Opwijkenaar het al zou willen. D’Onofrio uit Antwerpen? Zeg met hem nooit nooit, maar vermoedelijk beseft Gheysens ook genoeg diens waarde. Louwagie zit zakelijk vast in Gent en bereikt stilaan het einde van zijn actief parcours.

Mochten wij Van Eetvelt heten, we zouden wel eens richting Genk durven kijken. Pas dán geloven we in deze revolutie.