GAMEREVIEW ‘Dragon Ball Z: Kakarot’: open wereld maakt opgewarmde kost nog verrassend lekker

Voor wie op dit artikel klikte omwille van dat vreemde woord Kakarot, willen we eerst even verduidelijken dat het gaat om de oorspronkelijke naam van protagonist Goku. Die werd als baby van de planeet Vegeta naar Aarde gestuurd, en weet bij de start van dit verhaal niets meer over zijn buitenaardse afkomst. Hij beschikt - hallo, Superman! - wel over buitengewone krachten.

Maar laat ons wel wezen: niemand leest dit artikel zonder fan te zijn van de animereeks die de onschuldige jeugdjaren van ondertussen al meerdere generaties kleurde. En op dezelfde manier klikt ook geen newbie op de startknop van een Dragon Ball-game. Toch ondernemen ontwikkelaars CyberConnect2 een poging om de vele tientallen uren anime samen te vatten in enkele zinnen en animaties, maar niet verwonderlijk is het resultaat een steriele pap zonder emotionele impact. Dankzij enkele geinige vondsten is de kwajongensachtige humor van de reeks hier en daar gelukkig wél aanwezig. Je start met de Dragon Ball Z-verhaallijn waarin de volwassen Goku vrolijk met zijn zoontje Gohan loopt te dollen. Aan hun geluk komt abrupt een einde wanneer Goku’s broer Raditz op Aarde landt en Gohan wil kidnappen.

Al snel huppel en vlieg je zowel als Goku, Piccolo en Gohan door (afgescheiden delen van) de open wereld, die opvallend fraai is weergegeven. De charmante beeldstijl met erg verzadigde kleuren behoudt de herkenbare sfeer van de anime, met veel helgroene vlaktes, steile rotsen en visrijke plassen. Hier en daar hotsen gigantische dino’s voorbij, vind je herten om op te jagen of snuiters om mee te keuvelen. Je voelt je ook echt machtig omdat je forse bomen en ontzaglijke rotsformaties lekker kan vernietigen door ertegen te vliegen. 

Overal in de wereld zweven hopen gekleurde bollen om te verzamelen, iets wat eigenlijk stukken plezanter blijkt dan het klinkt. Zeker wanneer je windtunnels vindt met briesjes die je automatisch langs een hoop bollen stuwen, biedt deze klus opvallend veel voldoening. De klankeffecten klinken ook heerlijk, maar op het vlak van geluid zit de game dan ook uitstekend in elkaar. De vertrouwde stemmen bieden een feest van herkenning.

In de wereld kom je veel (dezelfde) vijanden tegen om je vechtkunsten op te oefenen. Op die confrontaties, die hetzelfde verlopen als krachtmetingen met tegenstanders uit het verhaal, valt eigenlijk weinig tot niets aan te merken. De personages beschikken over een aanzienlijk arsenaal aanvallen, inclusief de flitsende energie-uitbarstingen waarvoor de reeks zo bekendstaat. 

Teleporteren achter een vijand, combo’s aan elkaar rijgen en razendsnel aanvallen ontwijken, alles voelt heel responsief en krachtig aan. Het vechtsysteem zit intuïtief genoeg in elkaar om snel mee aan de slag te kunnen, maar is tegelijk voldoende uitgebreid om fans van vechtgames te bekoren. Met knoppenrammen kom je trouwens niet ver, eens het verhaal een beetje op gang komt.

Ontwikkelaar CyberConnect2 kan natuurlijk putten uit de jarenlange ervaring met de Naruto-vechtgames, en dat voel je. De speciale aanvallen nemen ook nooit te veel tijd in beslag, iets wat met vooral de eerste games in die Naruto Shippuden: Ultimate Ninja Storm-reeks wel even anders was.

Aan de open wereld en de RPG-elementen is nog wel ruimte voor verbetering. Zo zit de besturing voor het vliegen nogal oubollig in elkaar. In plaats van je vliegrichting puur te bepalen met je joystick, moet je de hoogte regelen met de schouderknoppen van je controller. Een combinatie van links en rechts leek ons logischer dan de twee rechtse schouderknoppen die je nu moet gebruiken, al went dat natuurlijk wel. 

De RPG-elementen lijken wel nodeloos ingewikkeld voor wat ze opleveren. Oké, met de bollen kan je nieuwe aanvallen kopen, dat is duidelijk. Maar je hebt ook een reeks ‘community boards’ waarop je icoontjes moet plakken van personages die je tegenkomt, waardoor sommige eigenschappen van die personages dan verbeteren. Die bollen verzamelen is dan nog enigszins plezant, maar dit lijkt gewoon tijdverlies. 

Verder ontsnapt ook deze game niet aan het enerverende ‘tekstvakjes wegklikken’-fenomeen, een plaag bij games van animereeksen. De belangrijkste dialogen zijn gelukkig helemaal ingesproken, maar bij de randfenomenen moet je het doen met die typische ‘yeah’- en ‘oh’-klankjes die de tekstvakjes vergezellen. Gelukkig wisselt de game alle soorten gameplay- en verhaalelementen heel snel af, zodat momenten van saaiheid snel wegebben.

Als nostalgische fans van de animereeks keken we uit naar deze game met een mengeling van argwaan en enthousiasme. Aan de ene kant verdient een icoon als Dragon Ball simpelweg een nieuw en fris verhaal. Het is eigenlijk godgeklaagd dat de makers van deze game nog maar eens willen cashen met een verhaallijn die al meer dan 30 jaar (!) oud is, en die al zo vaak in andere videospellen is opgedoken.

Aan de andere kant wérkt de aanpak van DBZ: Kakarot wel, dankzij die open wereld die bijna als een warm dekentje rond die afgezaagde verhalen wordt gedrapeerd. Helemaal over het gekende ‘niveau 9.000' ging ons enthousiasme nu ook weer niet, maar toch hebben we nog verrassend smakelijk gegeten van deze opgewarmde kost. Een aanrader!

Bekijk alle prijzen voor Dragon Ball Z: Kakarot op Tweakers.be

Dragon Ball Z: Kakarot werd getest op de PlayStation 4 en verschijnt ook voor de Xbox One en pc.