Wie dit programma aan zijn kinderen toont, is simpelweg een slechte ouder

Je zal in deze tijden van agressieve regimewissels achter de schermen van staatszenders maar in de waan verkeren dat we de regeringsleiders krijgen die we verdienen en dat voor de rest alles rozengeur en maneschijn is. En verder? Parlementsleden die in duidingsprogramma’s op de radio doodleuk komen verklaren dat er niets abnormaals is aan het wurgen van betekenisvolle cultuurinstanties, dat het immer gezellig koffiedrinken is met seksistische xenofoben en dat een Nacht Van De Lange Messen vooralsnog uitblijft. Oef! Dan kunnen we er gezellig nog eens wat Thuis, Familie, F.C. De Kampioenen en aanverwante opium doorjagen. Schenkt iemand nog een Cara’tje uit?

Ik heb nooit een geheim gemaakt van mijn liefde voor satirische televisie, althans aan de toog alwaar mijn vervaarlijk zwalpende kameraden er vooral heimwee naar langvergeten programma’s zoals TV touché in zagen of naar de bedenksels van wijlen Patrick De Witte – moge hij nog lang gezellig dobbelen in het gezelschap van Satan en Bill Hicks. Alleen: waar zijn de écht subversieve televisiemakers gebleven? En dan heb ik het niet over Viceland, een vermakelijke zender waar men vooral zo veel mogelijk verschillende drugs lijkt te willen consumeren en af en toe eens de middelvinger naar Bompa Boomer opsteekt. Weinig programma’s durven zout gieten in open wonden, laat staan er nog eens met een scherp twijgje in prikken.

In mijn queeste naar subversie kom ik niet zelden op YouTube terecht alwaar ik laatst Wonder Showzen herontdekte, een Amerikaans sketchprogramma dat bij ons vijftien jaar geleden even te zien was op MTV. In die schijnbaar onschuldiger tijden verslond ik die show en hoopte ik dat de rauwe, groteske maatschappijkritiek er slechts sloeg op een nachtmerrieachtige versie van ons westers bestel.

De show presenteerde zich als een kinderprogramma, met poppen en schoolkinderen als voornaamste acteurs, maar was in wezen een venijnige wolf in schaapsvacht. “Wonder Showzen bevat beledigende, verachtelijke inhoud die te controversieel is voor echte kinderen”, zo luidde de waarschuwing die aan het programma voorafging. “De frappante, lelijke, diepgaande waarheden die er worden blootgelegd kunnen weke zieltjes verbrijzelen. Als je deze show aan je kinderen toont, ben je simpelweg een slechte ouder.”

Reken maar. Verlepte muppets die alcohol en harddrugs promoten of goor racisme aan de kaak stellen (“Hey kids, today we’re celebrating white people!”). Kindreporters die netelige vragen aan argeloze voorbijgangers stellen – “Who did you exploit today?” vraagt een meisje aan een verbouwereerde zakenman in Wall Street. De letters van het alfabet die zich lam zuipen en elkaar vervolgens in een morsig motelkamertje suf neuken. De rotirritante muppet Clarence die mensen op straat half aanrandt tot ze dreigen de politie te bellen. De akelige animaties die nu de vleesindustrie in het hemd zetten of pijnlijk treffend seksisme en chauvinisme blootleggen. 

Ik klink nu misschien als wijlen mijn grootvader maar: zoiets maken ze niet meer. Of loopt er bij ons een tv-maker rond met gelijkaardige stalen cojones?